Kyoto – dag twee
Peter Breedveld
Dit stukje is wat laat, omdat ik gisteravond belangrijker dingen te doen had.
Mag ik u voorstellen aan Mr. Popo? In Nederland zou-ie waarschijnlijk verantwoordelijk zijn voor twee, drie gesubsidieerde actiecomités en plaatsvervangend gekwetste GroenLinksers en PvdA’ers:
Gisteren gekocht in een winkeltje in het Teramachi-gebied, een wat volkse, en dus gezellige, overdekte winkelstraat. Dat was na een bezoek aan de Kiyomizu-tempel:
Hier worden nogal wonderlijke goden worden vereerd, onder andere een soort Zwarte Piet:
Japans lezen kost me veel moeite tegenwoordig, dus ik weet het niet zeker, maar het zou hier kunnen gaan om Okuninushi, een liefdesgod. We hebben ook gewandeld door een pikdonkere gang, waar we onze weg volledig op de tast moesten zien te vinden, met aan het eind een grote steen met een symbool – geen idee wat het allemaal te betekenen heeft. Verderop waren twee liefdesstenen en wie erin slaagt om de afstand tussen die twee met gesloten ogen zonder ongelukken te overbruggen, wacht veel voorspoed op liefdesgebied. Ik ben er niet in geslaagd vanwege een Franse eikel die weigerde aan de kant te gaan, terwijl hij zelf wel ruw een Japanner opzij duwde toen zijn dochter een poging deed.
De Paashaas wordt ook vereerd in de Kiyomizu-tempel
Veder heel erg mooi allemaal, maar ook erg vermoeiend, want het was een extreem warme dag en de zon scheen ongenadig. De lunch hebben we gebruikt in de Misoka-An Kawamichi-Ya, een driehonderd jaar oud noedelrestaurant waar de gasten in kleine kamertjes, gezeten op de grond, op de verrukkelijkste traditionele gerechten worden getrakteerd.
Hoe het er in de Japanse warenhuizen aan toe gaat, weet iedereen waarschijnlijk wel van de televisie, met de winkelbedienden die voortdurend buigen als knipmessen en de klanten begroeten met hun langgerekte, zangerige “Irasshaimasèèèn!”. In het souterrain is meestal de voedselafdeling, waar een kakofonie heerst van de kinderstemmetjes van de verkoopsters, die allemaal hun lekkernijen aanprijzen. Je kijkt er je ogen uit. Wij hebben er daifukumochi gekocht, kiezelvormige rijstpastacakejes met vullingen in allerlei smaken, van groene thee en kastanjes tot frambozen en caramel. Toen ik ze voor het eerst proefde, vond ik ze nogal vreemd door de stopverfachtige structuur, maar ik raakte er al gauw aan verslingerd. Meenemen naar Nederland gaat niet, want je moet ze dezelfde dag, dat je ze koopt, ook opeten.
In het hotel hebben we onszelf verwend met een perziksorbet (Hassnae) en een glas champagne met zoetigheden. Daarna geld gepind (kan alleen bij Citibank, helemaal aan de andere kant van de stad) en gegeten bij een krabrestaurant, wat erg onbevredigend was, dus vandaar toch maar weer naar onze favoriete sushibar. Vijf minuten in een pachinko-hal vertoefd, waar jong en oud en man en vrouw zich overgeeft aan zijn of haar pachinkoverslaving. Het lawaai is er oorverdovend.
Op straat werd ik aangesproken door een meisje dat me, zonder introductie, uitgebreid begon te ondervragen over waar ik vandaan kom, hoe Kyoto me beviel, wat ik zoal eet, of ik van Japans eten hou en of Japan populair is in Nederland. Ik geloof dat ze zei dat het voor een Engelstalige website was. Ze maakte een diepe buiging en liep weer door.
Peter Breedveld zou in Japan kunnen wonen, echt wel.
Peter Breedveld, Reizen, 05.08.2009 @ 01:05
4 Reacties
op 05 08 2009 at 06:12 schreef kamei:
Op straat aangesproken worden overkwam mij ook in Japan.
Ze moeten er wel heel veel schroom voor overwinnen, maar voor scholieren en studenten is het een kans om hun Engels te oefenen.
Dat ze in de warenhuizen “Irasshaimasèèèn!” roepen lijkt me niet normaal want dat betekent “U bent niet welkom”. Heb je je niet vertikt?
Overigens dat rondlopen in die warenhuizen en vooral de ondergrondse verdiepingen is op zich bijna reden genoeg om naar Japan af te reizen.
Tussen al die lekkere dingen die je mag proeven lagen in oktober ook paddestoelen van 50 euro per stuk.
op 05 08 2009 at 14:56 schreef Peter:
Dat ze in de warenhuizen “Irasshaimasèèèn!” roepen lijkt me niet normaal want dat betekent “U bent niet welkom”. Heb je je niet vertikt?
Ik vond dat ook niet logisch, maar ik kon er niks anders van maken. Ik heb het zelfs gegoogled, en zag dat verschillende mensen op hun website ‘Irasshaimasen’ op de homepage hadden gezet, met daaronder ‘Welcome’. In Japan is heel veel niet ‘logisch’, dus ik dacht: ‘T zal wel.
Toch maar even nagevraagd, vanmiddag, en het moet inderdaad ‘irasshaimase’ zijn, met een lange uitgerekte ‘èèèèè’ aan het eind. I stand corrected.
op 07 08 2009 at 17:59 schreef Saira:
Mr Popo, van Dragonball Z. Voor wie het interessant vindt, anders heb ik niets gezegd.
op 14 08 2009 at 13:37 schreef Doc:
Die GroenLinksers mochten willen dat hun zwarte piet als godheid werd opgevoerd, zoals Mr. Popo.
RSS