Kuala Lumpur (1)

Peter Breedveld

Ik heb het onderwerp tot nu toe altijd vermeden, maar we moeten het er toch maar eens over hebben: Hassnae’s verhouding met dieren. Hassnae houdt namelijk heel erg veel van dieren – als ze halal zijn geslacht. En anders moeten ze godverdomme uit haar buurt blijven. Op Bali wemelt het van de loslopende honden (maar ik heb niet één hondedrol gezien), de gemoedelijkste die ik ooit heb gezien, en iedere keer als we er een passeerden – of als er eens ons passeerde – klampte ze zich aan me vast. “O nee, Peter! Hij komt naar me toe! Dat wil ik niet! Hou die hond bij me weg! Godverdomme!”

Onze eerste dag in Kuala Lumpur zijn we begonnen met een bezoek aan de Batu Caves, een enorm grottencomplex dat te bereiken is door 272 treden te beklimmen (klinkt zwaarder dan het is) en dat is geannexeerd door de hindoegemeenschap, die er een tempel van heeft gemaakt. Het is een wansmakelijk gedrocht vol kitscherige beelden en het is er vreselijk vies. Bovendien worden de bezoekers geterroriseerd door een kolonie behoorlijk agressieve apen, die het hebben voorzien op alles wat eetbaar is.

Ik had dus nietsvermoedend een ijsje gekocht, en kreeg het onmiddellijk aan de stok met twee apen. Ik zei nog: “Wegwezen! Apen lusten geen ijsjes!”, maar daar hadden die apen geen boodschap aan. Ze wilden per se mijn ijsje en bleven me achtervolgen en naar mijn ijsje grijpen. Hassnae kreeg zowat een hartaanval. Ze werd helemaal gek. “Gooi dat ijsje weg! Gooi godverdomme dat ijsje weg!” schreeuwde ze. Maar hallo, ik vond dat ijsje lekker, en daarbij buig ik niet voor terreur. Apen moeten het verschil tussen ‘mijn’ en ‘dijn’ maar leren. Dus rukte ze zich van me los en rende ze voor me uit. “Blijf dan godverdomme bij mij weg!”

Het is goed te weten dat, áls de zaken eens echt goed uit de klauw lopen, één van ons tweeën tenminste het hoofd koel en zijn waardigheid intact weet te houden.

Kuala Lumpur is trouwens Maleis voor ‘moddergat’, ´shit hole‘, en een passender naam is nog nooit aan een stad gegeven. Kuala Lumpur ís een shit hole. Het is er lelijk, het stinkt er, het is er smerig heet, het is er veel te vol en veel te vies. De staf van het luxe Traders Hotel, waar we een kamer hadden gereserveerd met uitzicht op de Petronas Towers, de Twin Towers van Kuala Lumpur, zette ons in een deprimerende kamer met een bruin-beige interieur uit de jaren zeventig en enorme brandgaten in de vloerbedekking. We wilden meteen weer weg, maar kregen toen een enorme executive suite aangeboden, in hetzelfde bruin-beige en met uitzicht op een bouwput, maar wel enorm groot en luxe. We hebben toegang tot de Traders Club, met gratis cocktails en een buffet tussen zes en zeven en high tea in de middag, maar dat is minder sjiek dan je zou denken. Nouveaux riches uit alle landen staan hun borden vol te laden bij het buffet, alsof ze vier jaar in een Jappenkamp hebben gezeten. Het is beschamend, daar wil je als beschaafd mens echt niet tussen gezien worden.

Dus morgen verkassen we naar het sjiekere Mandarin Oriental, een eindje verderop.

Ik heb nog nooit zoveel wanstaltig dikke mensen gezien als hier in Kuala Lumpur. Vooral de Khaliji, uit de Arabische Golfstaten, weten duidelijk geen maat te houden. Hun kinderen zijn wandelende bergen, I kid you not. Ik zag een jongen van een jaar of tien met een Batman T-shirt, een enorme zultberg. Hij liep te puffen in de hitte, met een van pijn en ellende vertrokken gezicht. Dat noem ik kindermishandeling.

Die Khaliji zijn dus de types met de zwarte nikaabs, dikwijls van zijde en belegd met edelstenen, maar het blijven grimmige spoken, met steevast een chagrijnig kijkende kerel ernaast en een roedel strontverwende kinderen. Daar barst het hiervan. In het hotel is het er helemaal van vergeven en tolerant als ik ben, van mij mag het best minder. Het zijn ook niet de aangenaamste types om mee in een ruimte te vertoeven, aan het ontbijtbuffet, of in de lift. Arrogant en chagrijnig, altijd even misprijzend naar Hassnae kijken. Net iets te lang naar haar borsten, uiteraard.

Op straat vergaapte een baardjurk zich aan Hassnae’s decolleté en daar werd ik een beetje recalcitrant van. Zo’n eikel sluit zijn eigen vrouw op en gaat zich dan lopen verlekkeren aan de mijne. Kuis je gedachten en sla je blik naar de grond, hypocriete caprafutuant, of laat mij anders ook van jouw vrouw genieten! De Indiërs zijn hier het ergst. Die laten echt alles vallen om naar een paar borsten te kunnen kijken. Ze blijven ook gewoon kijken als je terugkijkt.

Indische taxichauffeurs zijn al net zo onbeschaamd. Vraag je ze van tevoren de meter aan te zetten, kletsen ze je tijdens de rit de oren van de kop, heel gezellig allemaal, zitten ze aan het eind toch met die meter te kloten. “O, sorry, ik drukte een verkeerd knopje in, neem me niet kwalijk, ik ben een oude man.” Ja, fuck you. Ik wilde je net een dikke fooi geven, maar nu toch maar niet. Bekijk het maar.

Neem in Kuala Lumpur altijd de rood-witte taxi, en vraag de meter aan te zetten. Mijd de Indiërs, ga voor de Chinese taxichauffeurs. Met Chinezen heb je nooit gelul. Ze praten niet, ze proberen je niet te droppen in de smerige ballentent van hun inteeltneefje, ze proberen je niet af te zetten.

Tweet

Peter Breedveld, Reizen, 03.08.2010 @ 19:39

[Home]
 

Δ