Koma
Peter Breedveld
Het stripboek Koma van scenarist Pierre Wazem en tekenaar Frederik Peeters gaat over het meisje Addidas, dat met haar vader in een VVD-heilstaat leeft, een kruising tussen het Londen van Charles Dickens en Terry Gilliams Brazil. Ze zijn schoorsteenvegers en dalen af in enorme schoorstenen, die toegang geven tot een labyrint van kanalen. Addidas neemt de smalle kanalen voor haar rekening, waar haar vader te groot voor is.
Het meisje raakt echter om de haverklap buiten bewustzijn, en de dokter heeft daar geen verklaring voor. Als haar vader zich na een avond stevig drinken verslaapt, gaat Addidas er alleen op uit, maar ze komt niet meer terug uit het kanaal, waarin ze is gekropen. Haar vader zoekt de hulp van de autoriteiten om haar te zoeken, maar die ontdekken dat hij zijn beroep clandestien uitoefent en sturen hem naar een strafkamp.
Zijn dochter raakt intussen verzeild in een ondergrondse wereld, waar gigantische blauwe, aapachtige monsters machines bedienen die blijken te corresponderen met de mensen op het aardoppervlak. Addidas ontdekt dat haar coma’s worden veroorzaakt door haperingen in haar machine, maar wanneer die wordt ontmanteld, blijft ze gewoon zelfstandig leven. Samen met het monster dat haar machine bediende en dat is verstoten door zijn soortgenoten, gaat ze haar vader bevrijden en bewerkstelligt ze de ondergang van de bovengrondse samenleving.
De Zwitser Wazem is vooral bekend van zijn doorstart van wijlen Hugo Pratts Woestijnschorpioenen, van Peeters verscheen twee jaar geleden het autobiografische verhaal Blauwe Pillen, over zijn relatie met een met HIV besmette vrouw en haar zoontje.
Peeters hanteert in Koma dezelfde energieke, expressieve tekenstijl als in Blauwe Pillen. Hij geeft het verhaal een claustrofobische, retrofuturistische sfeer, versterkt door de mooie, stemmige inkleuring van Albertine Ralenti, met veel bruin en rood.
De verhaallijn in Koma, dat oorspronkelijk in zes delen verscheen, is aanvankelijk vrij simpel. Ik dacht met een politiek getint verhaal voor kinderen van doen te hebben, maar op ongeveer de helft begint de boel behoorlijk grimmig te worden – met onder andere een intense martelscène – en moet de lezer zijn koppie erbij houden om alles te begrijpen. Dan wordt er gefilosofeerd over identiteit, de vrije wil en onze perceptie van de werkelijkheid.
Wazem en Peeters houden het tempo er goed in en balanceren behendig tussen actie, melodrama en komedie. Ik heb wel de indruk dat er stevig leentjebuur wordt gespeeld, maar ik kan er niet altijd de vinger op leggen. Een beetje Kubrick hier, wat Fritz Lang daar, een vleugje Alice in Wonderland, een flinke scheut Orwell en ik denk dat de heren ook graag naar Luc Besson-films kijken en veel manga lezen.
278 pagina’s in kleur, dat houdt je toch weer een paar uur van de straat. Ideale lectuur voor regenachtige zomers.
Peter Breedveld, strips, 15.07.2012 @ 15:47
8 Reacties
op 15 07 2012 at 18:54 schreef sigme:
Altijd leuk, striprecenties.
Op basis van tekenwerk zou ik deze tekenaar niet verwachten als degene die werk van Hugo Pratt overneemt.
-Beter lezen- Oh, de scenarist van dit werk heeft scenario en tekenwerk van de serie van Pratt voortgezet.
Is dat wat, Peter?
op 15 07 2012 at 19:57 schreef You On A Gin:
Fraai, interessant. Ademt voor mij zo’n beetje een sfeertje dat niet had misstaan in de stal van de Mondria uitgeverij (o.a. de reeksen Philémon en Patrick Maudick).
“ik denk dat de heren ook graag naar Luc Besson-films kijken en veel manga lezen.”
Ik denk dat ook Luc Besson zelf behoorlijk bekend is met manga en anime. Zijn The Fifth Element is in sommige scenes praktisch een liefdesbrief aan o.a. Ghost in the Shell.
op 15 07 2012 at 20:36 schreef Jona:
“retrofuturistisch”: weer een nieuw woord geleerd. Leuk stuk, ik loop maandag de stripwinkel weer eens binnen.
op 16 07 2012 at 00:23 schreef rena:
Aantrekkelijk apart. Ga ik zeker bekijken. Alleen die voorplaat is al erg mooi!
op 16 07 2012 at 01:48 schreef Peter:
Eerlijk gezegd heb ik me nooit aan Wazems Woestijnschorpioenen gewaagd, Sigme. Pratt is soort van heilig voor me.
op 16 07 2012 at 12:23 schreef Frollo:
YOAG: Ghost in the Shell-invloeden in The Fifth Element? Zou kunnen, was me nog niet opgevallen. Aan welke scenes denk je dan specifiek?
Vergeet trouwens ook niet dat Jean Giraud (Moebius) een dikke vinger in de pap had bij de art direction van TFE.
op 16 07 2012 at 20:04 schreef You On A Gin:
@ Frollo
Eerste wat bij me opkomt is met name die scene waarin Leeloo van de rand van dat gebouw naar beneden springt. Als ik het me goed herinner is dat bij een 1:1 kopie van een scene uit GitS. Ook de ‘Mangalores’ (aliens) zijn anime-esk (?) geschetst in de meer humoristische stukken. Inderdaad mag de invloed van Moebius niet ontkend worden.
Ik had trouwens even op IMDb gegeken (omdat ik niet op de naam van de Mangalores kon komen :)) en er zijn ook nog wel wat gave storyboard plaatjes te zien:
http://www.imdb.com/title/tt0119116/mediaindex
op 17 07 2012 at 13:13 schreef sigme:
Pratt als heilige herken ik wel. Vroeger vond ik Corto Maltese een van de stomste strips in de PEP (of Eppo?). Tegenwoordig kan ik er eindeloos naar turen.
RSS