Keuvelen
Hedwig Vos
Illustratie: Heinrich Zille
Weet je wat ik het leukst vind aan mijn werk? Gewoon een beetje keuvelen in de spreekkamer met mijn patiënten. Praten over waar ze mee zitten, waar ze tegenaan lopen. De kleine, maar soms lastige dingen van het leven. Mensen houden hun verhaal even tegen mij, we sparren wat, kletsen nog even over het weer, de laatste vakantie of de kinderen en dan gaat de patiënt de deur weer uit.
Nu zie ik u denken: “U bent toch dokter? Negen jaar opgeleid, en nog steeds aan het nascholen. Keuvelen?”. Dat zal ik uitleggen.
Zebra
Ten eerste. Natuurlijk smul ik van een hele exotische zeldzame ziekte. Natuurlijk klopt het dat je bij ER of House ziet dat de gemiddelde dokter bijna uit elkaar klapt van enthousiasme als er weer eens een witte raaf voorbij komt vliegen. Of een zebra voorbij komt rennen. (Dat wordt altijd gezegd tijdens de opleiding. Een co-assistent hoort hoefgetrappel en denkt dan niet aan een paard, maar aan een zebra. Oftewel, de onervaren arts denkt meteen aan het zeldzame, niet aan het veel voorkomende). Natuurlijk voel ik opwinding bij iets wat echt precies past bij wat ik tijdens mijn studie geleerd heb. Vraag me niet waarom, maar dat is gaaf.
Maar is het leuk? Het gaat bijna altijd om hele ernstige ziektes waar mensen aan dood gaan. Dus als de eerste opwinding is weggezakt, krijg ik alleen maar een heel naar gevoel. Nee, geef me dan maar de opwinding van gewoon een lekker kabbelend spreekuur waarin iedereen min of meer blij en min of meer tevreden de deur uit gaat.
Ernstige ziekte
Ten tweede. Ik ken mijn patiënten soms al heel lang. Ik ken sommige mensen al langer dan ik huisarts ben omdat ik ze tijdens mijn opleiding al als patiënt had. En met die mensen kan ik lezen en schrijven.
Ik weet nog, ik was net huisarts en iemand liep naar me toe: “Gelukkig, nu bent u tenminste een echte arts. Dat scheelt toch”. Ik was net klaar! Hoe anders kun je zijn geworden in één dag! Maar goed, de band die je hebt geeft energie, geeft een flow. Ik heb soms aan een half woord genoeg en de persoon aan de andere kant van de tafel ook. Dat keuvelt enorm efficiënt. Ik loop bijna nooit uit. En als ik uitloop, komt het door zo’n ernstige ziekte en niet door het keuvelen.
Geliefde verloren
Ten derde. Keuvelen helpt. Niet alles moet meteen met pillen behandeld worden. Iemand is bang. Wil weten of het kwaad kan. En als het geen kwaad kan, wil iemand vooral afwachten. Wat vanzelf komt gaat meestal ook vanzelf weg. Als iemand maar ziet dat de dokter het gehoord heeft. Soms moet een patiënt mij afremmen. Ga ik iets voorschrijven of verwijzen, maar dat hoefde helemaal niet. Alleen even mijn mening, mijn blik, mijn praatje.
Tot slot. Het geeft me hoop. Want ik keuvel ook met mensen die niet zo lang daarvoor iets heel ernstigs hebben meegemaakt. Ze zijn een geliefde verloren of hebben een ernstige ziekte doorgemaakt. En dat zit dan vaak nog heel erg voorin mijn hoofd. En met die stemming haal ik iemand op uit de wachtkamer. En dan kan het plotseling na een tijdje toch weer gaan over het weer. Of de laatste vakantie. Of de kinderen.
En ja, dat geeft me hoop. Want zo veerkrachtig is de mens. En het is toch super om dat te mogen aanschouwen. Nou, dat vind ik dus het leukst.
Hedwig Vos is huisarts, promovendus, moeder, chocoholic en PvdA’er.
Hedwig Vos, 05.10.2012 @ 08:30
7 Reacties
op 05 10 2012 at 09:04 schreef Strotgrondel:
Ik kende een dame en die was bang voor de dood.
Ze kwam uiteindelijk bij mijn vader, ook huisarts, hij kon niets meer doen. Nee, ze kwam niet om te keuvelen, ze had pijn. Mijn vader werd BOOS, emotioneel, waarom was ze niet eerder gekomen, verdomme. Hij kon niets meer doen dan ‘r naar de specialist verwijzen. Ze was te trots, ze verbeet het. Haar buik zat vol met kanker.
Maar ze had ’t eerder moeten zeggen! Dat zijn de drama’s waar huisartsen geregeld tegenop botsen.
op 05 10 2012 at 11:15 schreef God will be known:
Keuvelen met je patiënt , daar knappen heel veel mensen van op! Mijn inmiddels ex huisarts leek altijd haast te hebben, heeft een heel groot en breed bureau waar hij nooit achter vandaan kwam , leek ongeïntreseerd. Misschien als hij wat meer had gekeuveld had onze relatie beter geweest. Nu heb ik een vrouwelijke huisarts, ze lijkt erg geïntressereerd, ze keuvelt wat, staat op om iets te bekijken, en ik voel me nu al beter.
op 05 10 2012 at 14:29 schreef Hajo:
Mooi! Dank.
op 05 10 2012 at 16:40 schreef MNb:
En Gwbk, heeft je vrouwelijke huisarts je nog een beetje geholpen met je zoektocht naar kennis van god?
op 05 10 2012 at 18:07 schreef vander F:
Een huisarts is een moderne sjamaan, in een moderns jasje.
En géén diagnose machine, voortgedreven door door verzekeringsmaatschappijen en efficiency gekte.
Het luisterend oor, familievriend, raadgever, bron van troost voor het onvermijdelijke, wijze man dan wel vroede vrouw.
Een beroep wat volkomen wordt uitgekleed, wordt uitgebeend, men begrijpt blijkbaar niet het belang van die aspecten, het belangrijkste wordt over het hoofd gezien, dat wat je niet kunt meten, niet kunt uitdrukken in geld, in een DBC proppen, onder kunt brengen in een aanvullende verzekering, het volstrekte irrationele, de liefde voor de mens.
Ik vind dat een trieste ontwikkeling, een teken des tijds, de huisarts als manager, het strakke 10 minuten consult, alsof een mens een machine is, uitwisselbaar, apk-keuring, pillen consument, maakbaar, slechts een lichaam.
Alles wat boven een 10 minuten consult uitstijgt doorverwijzen, niet als een heel mens maar als onderdeel, een maagprobleem, een hartafwijking, een psychiatrische klacht.
Terwijl juist de samenhang als mens er toe doet, de verstoorde samenhang die vaak leidt tot klachten, waar de huisarts de enige is die die samenhang kent, het hele plaatje
op 06 10 2012 at 14:07 schreef Estherrosa:
Hedwig lijkt wel een beetje op mijn huisarts. Die ken ik inmiddels 24 jaar en is geweldig. Ik zou hem niet meer willen ruilen voor wie dan ook. Hij heeft altijd tijd, vraagt altijd even verder, komt je zelfs opzoeken in het ziekenhuis bij opname, of in zijn vrije weekeinde op zijn fiets even checken of je wel oké bent na een huisbezoek eerder die week i.v.m. longontsteking. Hoe hij dit allemaal doet met zoveel patiënten is ongelofelijk. Hij laat zich natuurlijk ook nog regelmatig bijscholen. Als hij iets niet direct weet, zoekt hij het op. Dat hij laat zien dat hij óók niet alles weet, maakt hem in mijn ogen nog menselijker, als dat al zou kunnen. Ik heb dit liever als een arts die pretendeert álles te weten, want dat is onmogelijk en zou ook kunnen leiden tot het maken van fouten.
En dan heb ik het nog niet eens over zijn assistentes gehad, die zijn ook geweldig. Die worden vaak vergeten maar zijn een belangrijk onderdeel van zijn praktijk.
Fijn om te lezen dat er meer van zulke artsen bestaan, ik ben er nog niet veel tegengekomen in mijn leven, ondanks dat ik (helaas) veelvuldig artsenbezoeken afleg. M.i. is keuvelen letterlijk van levensbelang bij een goede arts-patiëntrelatie.
op 07 10 2012 at 12:51 schreef Yvonne:
Ik hoef niet te keuvelen met mijn huiarts. Ik heb eeb sjagerijnige tandarts maar hij doet zijn werk optimaal en goedkoop. Ik wil van de arts gewoon weten wat ik heb, waardoor en wat ik eraan kan doen en hoe ik het kan voorkomen. Ik denk trouwens dat niets vanzelf komt, mag dan wel weer vanzelf weggaan, maar waardoor kwam het dan?
RSS