Kerst in Kameroen
Anita Brus
In Douala is het niet pluis. Ik heb hier de eerste dag al moeten rennen om niet in de fuik te lopen van twee bandieten en ik kwam aan zonder koffer.
Achteraf was ik vanwege een forse vertraging liever nog even in Casablanca gebleven, maar de vlucht naar Kameroen bleek op iedereen met vertraging te wachten zodat ik alsnog kon aanschuiven. Dat liep die nacht uit op een nachtmerrie.
Niet opgelet
In een tsunami van koffers vond ik die van mij natuurlijk nooit meer terug. Nog minder omdat hij zwart is zonder een of ander vrolijk gekleurd lint waarmee ik andere soortgelijke koffers voorbij zag komen.
Die schoven uiteindelijk als ijsschotsen over elkaar omdat de band de overvloed niet meer kon verwerken. Om mij heen zag ik behalve Afrikanen wanhopig toekijkende Fransen, Spanjaarden, Oostenrijkers, Duitsers, terwijl het nog maar de vraag was of de koffers van de vertraagde vluchten van Air Maroc, Air France of Turkish Airlines überhaupt waren aangekomen. Uren starend naar de band had ik de mijne er in ieder geval niet tussen gezien, maar misschien had ik toch even niet opgelet of hem gewoon niet herkend.
Onduidelijke figuren
Er sprongen mannen op de volledig vastgelopen banden om de boel er wild vanaf te smijten, tot er aan alle kanten bergen koffers lagen en plotseling geroepen werd: “C’est fini!” Vervolgens wist niemand het meer. Om mij heen zag ik alleen nog schouderophalende politieagenten, opeenhopingen van her en der neergesmeten koffers, onduidelijke figuren die passief toekeken en zo hier en daar een toerist die uit deze amorfe massa probeerde te redden wat er te redden viel. Ook ik begaf mij al wroetend tussen de stapels, maar er bleek geen beginnen aan.
Met mijn brutale charmes wist ik een macho in uniform zo ver te krijgen dat hij het voor mij ging opnemen. Hij zou zorgen voor een taxi en misschien kon hij mij zelfs naar mijn koffer brengen in een andere ruimte.
Plastic liniaaltje
Ik zag zo’n beetje alle hoeken en gaten van het vliegveld, maar niet mijn koffer. Uiteindelijk keerden wij terug naar de plek des onheils waar ik toch nog in een kantoortje ‘aangifte’ kon doen bij een man die zich, hoewel zittend achter een computer, uitsluitend bezighield met het trekken van lijnen langs een aftands plastic liniaaltje. Tussen die lijnen krabbelde hij vervolgens ongeïnteresseerd wat gegevens en het viel mij nog mee dat ik een geplastificeerde kaart toegeschoven kreeg waarop ik mijn type koffer mocht aanwijzen.
Zelden richt ik mij in verre oorden tot Nederlanders omdat ik maar al te blij ben dat ik ze in mijn vakanties even kwijt ben. Dit keer liep het anders. Eenmaal in het hotel schoot ik de eerste de beste Nederlandse aan die ik zag om mijn hart te luchten over mijn kofferellende. Toen ik haar vertelde dat ik geboren ben in Glanerbrug waar vroeger een achterbuurt was die wij ‘de Vlodder’ noemden, was de vergelijking met Kameroen snel getrokken. De Vlodder moet destijds wel het Kameroen van Nederland geweest zijn, waar ik als kind met mijn vader op zoek ging naar mijn gestolen fietsje dat nooit meer is teruggevonden.
Louche types
In de loop van de dag liep ik even alleen waar ik niet alleen moest lopen en voor ik het wist werd ik ingesloten door twee louche types. Ik had ze al zien liggen in de berm en ineens kwamen ze van twee kanten op mij af.
Met de gedachte ‘niet ook nog eens een overval’ schreeuwde ik keihard “Non!”, waarna ik over de vangrail klom om al rennend over de autobaan een uitweg te zoeken.
Bling bling-kerstbomen
Inmiddels ben ik overgeschakeld op elke-dag-dat-ik-hier-overleef-is-er-een, waarbij de tropische, al dan niet ingepakte bling bling-kerstbomen een schrale troost vormen. Aan kerst ontkom je ook hier niet.
Anita Brus is docent in de Spaanse taal/literatuur/kunst en schrijft over tango in het tijdschrift La Cadena. Zij publiceert ook teksten in het Spaans en in het Nederlands op haar eigen weblog. Lees het verbijsterende relaas over haar domrechtse date. Volg haar op Twitter.
Anita Brus, Christmas, Reizen, 25.12.2013 @ 14:44
7 Reacties
op 26 12 2013 at 17:41 schreef Thomas E:
Wat doe jij in een land met een ‘extra waakzaamheid’ reisadvies?? En dan nog in het bijzonder voor vrouwen! Was het al te lang te saai geweest in jouw leven?
op 26 12 2013 at 22:14 schreef machiel:
Wuff!! Ik zou zeggen, eerste vlucht terug, zo snel mogelijk. Er zijn grenzen waar je niet overheen wilt gaan.
op 27 12 2013 at 10:15 schreef Olav:
Ik veronderstel dat mevrouw Brus een reden heeft om in Kameroen te willen zijn en elke reden is goed genoeg. En ze zal om dezelfde reden de “reisadviezen” van onze goedertieren overheid netjes, zoals dat hoort, in de wind hebben geslagen. Immers, niet iedereen is zo bang aangelegd als Thomas en Machiel.
En reizen met een moeilijk herkenbare koffer zal ze nu ook wel hebben afgeleerd…
op 27 12 2013 at 11:30 schreef Thomas E:
Olav, de grote wijze KamerOEN. De held van donker Afrika.
op 27 12 2013 at 11:56 schreef Peter:
Kom op, mensen, laten we de kerstsfeer nog even proberen vast te houden.
op 02 01 2014 at 09:34 schreef Anita:
Alleen voor Noord Kameroen geldt een negatief reisadvies. Maar sinds ze daar een katholiek hebben gekidnapt is het allemaal weer geheel onder controle ;)En maakt u zich geen zorgen, mijn leven is allerminst saai, zelfs in Nederland niet.
op 01 02 2014 at 09:45 schreef Martin:
Ik ben zelf in Kameroen geboren en heb daar geleefd tot mij 14e. Het is een derde wereld land met al haar grillen. Ben rond dezelfde periode op vakantie geweest. Mijn koffers, incluis fishing gear kwam aan. Time of my Life. Maar ik lees ook horror verhalen. Denk dat je extra waakzaam moet zijn en dat die waakzaamheid ook wel een extra dimensie geeft aan je vakantie.
RSS