Keizer
Hassnae Bouazza
Foto: Adeline Keil
Daar was hij dan. De Keizer. Bijna een uur te laat. Dunner dan voorheen. Met een strakker, afgetrainder lichaam dan eerst, maar nog altijd met die ontwapenende verlegenheid.
‘Is hij na al die jaren nog steeds zo verlegen?’, vroeg mijn nicht verbaasd. Dat is nu juist zijn charme. Dat, samen met zijn jongensachtige uitstraling als hij zingt om nog één kus, of zijn handen voor het gezicht slaat als hij weeklaagt over de jaloezie van vrouwen. Zijn mimiek, zijn nummers, die hij live met een enorme bezieling brengt, de combinatie van doorleefde romantiek en vrolijkere liedjes waar het publiek op losging; het maakten het tot een memorabel concert. Kathem el Saher in Nederland, in het Concertgebouw en eens niet op televisie in een ander land. Maar gewoon live, vlak voor ons en hij stelde allerminst teleur, ondanks dat hij tussen elk nummer uitgebreid de tijd nam om met zijn orkest het volgende nummer te bespreken.
Kaarten voor het concert waren exorbitant duur: 99 en 145 euro. Naar verluidt waren er ook kaarten voor minder, maar dan zat je waarschijnlijk in de bezemkast. Omdat we dankzij een tip onze kaarten op de avond zelf aan de kassa kochten, hoefde mijn nicht slechts een tientje te betalen. Het Concertgebouw verkoopt, als er nog plaatsen vrij zijn, die aan de kassa voor een tientje aan jongeren. Door steeds een beetje naar voren te schuiven, zaten we uiteindelijk dichtbij het podium, op de duurste stoelen. Het is ook niet zo leuk voor een artiest tegen lege stoelen aan te kijken, nietwaar.
Toen El Saher opkwam, werd ik overkomen door een intens verdriet. Wat had ik graag mijn moeder erbij gehad. Maar ze voelde zich niet fit genoeg. Zes jaar geleden interviewde ik Kathem El Saher in Parijs en zou haar CD’s laten signeren. Kathem stelde toen voor zijn nieuwste CD te laten halen en die te signeren. Ik durfde toen niet aan te dringen de oude CD’s alvast te tekenen, toen bleek dat het nieuwe album op was en ik zonder gesigneerde CD’s terugging met een enorm schuldgevoel. Ik heb mijn moeder altijd beloofd het goed te maken. Nu heb ik er nog een schuldgevoel bij.
Iedereen zag er uit als om door een ringetje te halen. De dames hadden hun beste jurken aan en de mannen hun nieuwste pakken. Eén jongedame liet de teugels vieren: ze stond op het balkon en danste wild in haar zwarte, strakke, strapless stretch-jurk waar regelmatig haar borsten bijna uitfloepten. De nekken van de mannen in haar buurt stonden op negentig graden en ze kregen ze niet meer recht. Het was een paaldanseres zonder paal die constant met haar lichaam kroelde alsof ze gecunnilingust werd.
Later op de avond stond ze opeens achter het podium, vlakbij Kathem en ook daar ging ze weer los. Je zag de beveiliging aarzelen: ’tot de orde roepen? Maar godver wat danst ze geil.’ Ze lieten het maar zo, terwijl zij haar hand bij haar kruis hield en woeste bewegingen maakte. Ze masturbeerde nog net niet. Pure seks was het. Seks op benen en in een LBD en met springerige krullen.
Het Concertgebouw was voor even geannexeerd door Irakezen en wat Marokkanen. Er waren maar een handjevol Nederlanders. De Irakese ondernemers die het organiseerden, hadden daar dan ook hun goed best voor gedaan. Het blijft me verbazen hoe Arabieren (ik generaliseer even) klagen over uitsluiting door Nederlanders, maar zelf niets liever doen dan onder elkaar zijn.
Op de Arabische televisie begonnen de reclamespotjes voor dit concert al maanden geleden. Aan reclame in Nederland deden ze niet. Toen ik hen benaderde voor commentaar voor mijn NRC-stuk, gaven de organisatoren niet thuis. Nederlandse media, daar hebben ze niks mee. Blijer waren ze, en ik citeer nu een insider, dat één van de 48 Iraakse zenders kwam filmen om zo goede sier te maken in het thuisland.
Raar hoor, je woont hier, je bouwt je fortuin hier op, maar verder heb je nul binding met het land. Nul interesse om eens een keer het goede van je cultuur te delen met de mensen hier. Maar wellicht is dat het nadeel als ondernemers zich in de entertainmentindustrie wagen: het gaat om geld, het ego, om aanzien en pas op de allerlaatste plaats komt de kunst.
Dit werd gisteren nog eens geïllustreerd toen de vier organisators tijdens het concert het podium opkwamen om op de foto te gaan met Kathem el Saher. Even een momentje voor henzelf met het fors betalende publiek als toeschouwer.
Nee, dan liever een Holland Festival, dat er alles aan doet om juist een gevarieerder publiek te trekken.
Het deed allemaal echter niets af aan de avond. Het publiek danste de debka, zwaaide met de Irakese vlag en juichte hard toen hij Baghdad zong.
Maar wat had ik Kathem el Saher toch een gemengder publiek gegund.
Hassnae Bouazza treedt zondag 26 september zelf op, naast schrijvers als Joost Zwagerman, Allard Schröder, Kader Abdolah en Tomas Ross in het kader van het literaire festival Verhaal Halen.
Hassnae Bouazza, 18.09.2010 @ 20:30
6 Reacties
op 18 09 2010 at 20:58 schreef Rachid2009:
Het concert was geweldig, heerlijk om kadem van dichter van dichterbij te zien. Het viel mij ook op dat Irakezen meer een gesloten volk zijn.
Ondanks dat ik zeer positief ben op het concert van kadem vind ik het toch jammer dat hij opeens weg ging, het public kreeg niet eens de kans voor een reactie
op 18 09 2010 at 23:16 schreef leo schmit:
Hassnae, je hebt meer dan voldoende je best gedaan om Kadem aan het NL publiek te introduceren.
De kaartjes waren duidelijk te duur.De aanpak te exclusief, begrijp ik uit jouw verslag.
Ik heb beide clips beluisterd, maar was niet zo enthousiast. Ik beluisterde er een beetje ‘dangdut’ in zoals in Indonesie zeer populair is. De verhalende zangthema’s lijken mij wel mooi, maar dan moet je wel de taal kunnen volgen.
Maar je initiatief is belangrijk en misschien kan je een keer met een verhaal over een scala van ‘performers’ komen, uit Turkije, Irak, Afghanistan, en Marokko natuurlijk.
op 19 09 2010 at 15:09 schreef vetklep:
Petje af voor de organisaroren. Gewoon zonder subsidie en media aandacht een concert op poten zetten: daar kunnen Nederlandse cultuurkeutels nog wat van leren.
op 19 09 2010 at 15:21 schreef Majda:
Mooi stuk, Hassnae, het was een prachtige avond. Hij is inderdaad zeer charmant op het podium, precies zoals ik me hem van vroeger herinner (al die concerten die ik op tv heb gezien…). Hij zingt live zo goed, na al die jaren krijg ik er nog kippenvel van.
Dat van oma wist ik helemaal niet! -is het al duidelijk dat ik de nicht uit het verhaal ben?- Ik hoop ontzettend dat ze nog een keer de kans krijgt om hem te ontmoeten (zorg wel voor mooie jurken!).
Overigens, Rachid, als Kathem wel de tijd had genomen om uitgebreid afscheid te nemen van het publiek, was hij waarschijnlijk niet meer door de uitzinnige mensenmassa gekomen. Maar toch jammer dat er geen encore was ;).
op 19 09 2010 at 16:56 schreef hassnae:
Hé, wat leuk! Majda reageert!
Dat is inderdaad het nichtje uit mijn verhaal: als kind al was ze wezenloos van Kathem. Dat was zo zoet.
Volgende keer nemen we oma mee! En ik ga vast een extreem elastische zwarte LBD kopen en een krultang.
Onthou Majda’s naam, dat wordt de journaliste van de toekomst: onafhankelijk en vol zelfspot.
op 19 09 2010 at 19:16 schreef Nira:
20 jaar oud zijn en verliefd op Kadim…een man die nog ouder is dan mijn vader. Maar ja dat gaat voor meerdere meiden op….erg raar.
Maar wat een top zanger is het toch! Erg leuk om hem in Nederland te hebben gezien. Eeeh is hij nog steeds in Nederland? Of ging hij de volgende dag gelijk weg?
RSS