In Nederland kun je helemaal niet zijn wie je wilt zijn
Peter Breedveld
Illustratie: Anders Zorn
Iedereen heeft zich de veertienjarige Frédérique toegeëigend, die in elkaar werd geslagen omdat ze niet wilde zeggen of ze een jongen of meisje was. De wokies zien in het incident het bewijs dat opiniestukken tegen het militante trans activisme (“transfobie”) geweld tegen lhbti-plussers veroorzaakt en de racisten zien aangetoond dat wegkijken van “multicultiproblemen” geweld tegen lhbti-plussers veroorzaakt, want de daders zijn Marokkaanse pubers.
Niemand lijkt echt geïnteresseerd in Frédérique. Een iconische foto van haar gehavende gezicht, mij doet die sterk denken aan de film La Passion de Jeanne d’Arc, wordt gretig gedeeld op de sociale media, maar dient vooral als symbool voor ieders persoonlijke frustraties. Iedereen wil achter de daders aan; Jan Kuitenbrouwer, die net in twee opiniestukken had geageerd tegen de “transterreur”, of de Marokkanen, en had de Amsterdamse wethouder Rutger Groot Wassink niet een rapport onder de pet gehouden over anti-homogeweld door allochtone jongeren?
Vergeving en tolerantie
De vader van Frédérique, die een storm van volkswoede veroorzaakte met een oproep tot vergeving en tolerantie, wist alle aandacht op zichzelf gericht nadat GeenStijl, uit wraak voor zijn snode daad, zijn doopcel heeft gelicht en onthulde dat de man wat dingetjes op zijn kerfstok heeft. Dat wordt dan in de duistere krochten van de domrechtse Twitterosfeer driftig gedeeld, want wie zich niet overgeeft aan de zucht naar een heksenjacht, verdient een draconische straf. Wat de gevolgen voor Frédérique zijn van zo’n trial by media, nobody fucking cares. Iedereen denkt alleen maar aan zichzelf.
Dat geldt evengoed voor de goedbedoelende mensen, die zich wél aangesproken voelen door de boodschap van tolerantie en verdraagzaamheid. Frédérique schijnt te hebben gezegd, voordat ze werd toegetakeld, dat “ik ben wie ik ben en jij mag zijn wie jij wil zijn.” Die verbluffend wijze one-liner (ik zou willen dat ik, oog in oog met een agressieve troglodiet, de tegenwoordigheid van geest blijf behouden om zo’n whopper van een volzin uit te spreken, maar meer dan een “WAT MOET JE GODVERDOMME NOU, KLOOTZAK!” zal er, vrees ik, niet inzitten) wordt nu als motto gevoerd door de Gutmenschen. Een soort elfde gebod. Abby Chalgoum, ik mag hem graag, hij is grappig en een erg mooie man; mooie, mooie man, maar hij is wel van de emo-porno, zeg maar. Abby dus heeft een meme gemaakt: een regenboogvlag met die woorden van Frédérique daar overheen. En dat heeft-ie op Twitter geplaatst met een groot, rood hart erboven en daar scoort-ie dan een paar honderd hartjes mee. Het dubieuze bedrijf Rumag, dat deugdelijkheid vercommercialiseert, ging ook met die zin aan de haal. Kunnen de hipsters zich weer even goed voelen over zichzelf.
Nederland kutland
Maar de boodschap van deze hele affaire is nou juist dat Frédérique niet mag zijn wie ze wil zijn. Dat motto is een leugen. Niemand mag zijn wie die wil in Nederland. Jij niet, ik niet. Die jongens die Frédérique in elkaar sloegen, ik ken ze niet, ik weet niks van ze, behalve dat ze Marokkanen zijn en voor hen geldt dus al helemáál dat ze niet mogen zijn wie ze willen zijn. Emine Uğur, die ook wat kritische kanttekeningen plaatste bij de hetze tegen Frédériques vader, werd om die reden door handelaar in nepnieuws Erik de Vlieger en zijn volgers twee dagen lang getrolld, gesard en vernederd. Emine mag dus ook niet zijn wie ze wil.
Net was er iemand op Twitter die reageerde op een onderzoek van het programma Hart van Nederland, waaruit zou blijken dat 70 procent van de Nederlandse bevolking het met Johan Derksen eens is dat Nederland een ‘kutland’ is geworden. Wat nou kutland, zegt die persoon, iedereen kan onderwijs volgen, de zorg is geweldig en je hebt de vrijheid om te zijn wie je wil zijn.
Die mythe is al net zo hardnekkig als de mythe dat Nederland een tolerant land is. Je kunt hier zijn wat je wilt als je wit bent, heteroseksueel, gezagsgetrouw, als je vindt dat het communisme het meest verderfelijke systeem van de hele wereldgeschiedenis is en als je zonder klagen je hele leven in dienst stelt van de grootgrondbezitters, in ruil voor kraaltjes en een paar weken per jaar in een toeristenhel. Als je alleen maar linkshandig bent, wordt het je je hele leven al een stuk moeilijker gemaakt. Als je een donkere huidskleur hebt, moet je je op de grond werpen zodra je in de nabijheid van een witte man verkeert. Mag een moslim in Nederland zijn wie die wil? HAHAHA! Laat je natzeiken.
Je mag zijn wie jou wordt toegestaan te zijn. Dat zijn vooral een heleboel dingen niet.
Zalvende woorden
Ik kan me trouwens eerlijk gezegd wel iets voorstellen bij de woede jegens de zalvende woorden van die vader, die naar aanleiding van de mishandeling van zijn kind zei dat hij hoopt dat de daders straks weer liefdevol zullen worden opgenomen in de maatschappij. Het heeft ook iets militant-neerbuigends. Bijna iedereen wil, als zijn kind mishandeld is, maar één ding: de dader het licht uit zijn ogen slaan. En daar komt dan zo’n heilige aanzetten die jou in je berenvel zet. Je zou kunnen zeggen dat het een natuurlijke reactie is om dan zo snel mogelijk op zoek te gaan naar bewijs dat deze man óók niet deugt. Iedereen moet net zo’n gore hufter zijn als jij.
Toevallig zag ik van de week een film met precies dát thema: Blood is Dry (Yoshida Yoshishige, 1960). Een altruïstische man die zich opoffert voor zijn collega’s, haalt daarin het landelijke nieuws en wekt onmiddellijk de wrevel van een journalist, die niet rust voordat hij het brandschone heiligenimago van de man heeft bezoedeld.
Verkeerde been
Ik denk ook dat ik de agressie jegens Frédérique wel ken. Ik zag er vroeger ongeveer zo uit als zij, en hoewel ik nooit klappen heb gehad (niet om die reden, denk ik althans), waren er wel veel mensen die zichtbaar geërgerd en nogal agressief-opdringerig vroegen of ik een jongen of een meisje was. Mensen houden er niet van om op het verkeerde been gezet te worden (ik heb zelf iets dergelijks bij ééneiige tweelingen, heel primitief, maar je ziet ze niet voor niks vaak in horrorfilms). Ze zijn er een beetje bang voor. Je ziet dat zelfs binnen de lhbti-plus-beweging, dat mensen daar onmiddellijk begonnen met een etiketje plakken om Frédérique voor hun karretje te kunnen spannen, haar vader krijsend verweten dat hij zijn dochter aan het ‘dead-namen‘ was en zo, terwijl ze zich niet trans voelt of wat dan ook.
Ook dát herken ik. Zo tot mijn 25e vielen mensen me lastig met gepoer naar mijn geaardheid. Mijn ouders, kennissen, collega’s, wildvreemde mensen op straat: je bent toch homo? Ben je homo? Je bent homo, hè?
De laatste die daarin was geïnteresseerd, was ik zelf. Maar dat doet er voor helemaal niemand wat toe.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland, dagelijks belaagd door domrechtse fascisten, domlinkse wokies, rancuneuze politici, klikspanen, psycho’s, agressieve imbecielen, lockdownfetisjisten, obsessievelingen, het openbaar ministerie, de politie, noem maar op. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Peter Breedveld, 31.07.2021 @ 14:31
RSS