In de macht van een narcistische eikel
Peter Breedveld
Een vrouw ontmoet een man via een dating-app, er onstaat een romance, maar na een tijdje komen bij haar de twijfels. Zo simpel is het verhaal van de beeldroman Le Coeur À Contresens van Priscillia de Rekeneire. Je zou de titel misschien kunnen vertalen als “Misrekening van het hart” of “Het hart zit fout”. De ondertitel luidt “Histoire d’une emprise amoureuse“. Vind ik ook een moeilijke. Het komt erop neer dat iemand iemand anders in zijn macht heeft. Zijn amoureuze macht.
Het knappe van dit boek zit ‘m in de manier waarop De Rekeneire haar vertelling ontvouwt. Uitgespreid over 252 pagina’s, op een slakkengang en in minimalistische, zwierig-sensuele tekeningen en ingetogen kleuren. De nadruk ligt op de sfeer, het onderhuidse, op wat er niet gezegd wordt, wat er misschien bedoeld wordt, op wat lijkt maar misschien niet zo is, op interpretaties en misverstanden.
Het allerknapste is Rekeneires mensenkennis, de naturalistische manier waarop ze zeer precies de interacties tussen mensen registreert, zonder te oordelen, maar je herkent meteen bepaald gedrag, bepaalde patronen. Haar personages zijn echt.
Selma, die in Zuid-Frankrijk woont, komt tijdens de corona-lockdown in contact met Parijzenaar Erwan. Ze heeft net een relatie beëindigd met een andere man en haar beste vriendin dringt er bij haar op aan om een dating-app te downloaden. Ze doet dat en met de eerste match klikt het meteen.
Ik kreeg meteen al een slecht gevoel bij Erwan. Hij heeft zijn zaakjes allemaal keurig geregeld, praat veel over zichzelf, hoe belangrijk zijn werk is, hoe goed hij is in alles. Selma vindt hem knap en charmant, haar vriendin is het met hem eens. Ze bezoekt hem in Parijs en dan nog eens, hij komt naar het zuiden en al gauw gaat hij tussen haar en die vriendin zitten en slaagt hij erin een wig tussen de twee te drijven.
Het angstwekkende is dat ik als man wel iets van mezelf in Erwan herken. Althans, van toen ik jong was. Je hebt afgesproken met je vriendin, maar zij blijkt op de eerste avond iets met haar vriendin te gaan doen. Je kunt je irritatie niet verbergen, ze pikt dat meteen op, ze zegt die vriendin af, wat nou ook weer de bedoeling niet was. Je realiseert je dat je te ver bent gegaan, dat je een barstje in de idylle hebt gemaakt.
Erwan volhardt erin. Hij corrigeert zichzelf niet en wordt steeds erger. Hij bekritiseert haar andere vriendinnen, heel subtiel, met terloopse opmerkingen. Zelfs zijn eigen vrienden zeikt hij af, alsof hij Selma van iedereen wil isoleren, zodat ze alleen hem nog heeft. Uiteindelijk komt zijzelf natuurlijk aan de beurt. Want haar baan is veel onbelangrijker dan die van hem, ze is niet zo ambitieus als hij en waarom blijft ze eigenlijk in het zuiden wonen, wat is daar nou? Waarom zou je daar blijven wonen, bij je ouders, terwijl je in Parijs bij hem kunt intrekken. Meer en meer voelt ze zich slecht over zichzelf, niet goed genoeg voor hem.
Hij gedraagt zich als een lul aan de telefoon en in zijn berichtjes aan haar. Vaak laat hij lang niks van zich horen. Hij maakt grapjes die haar onzeker maken en je vraagt je af waarom het zo lang duurt, waarom ze zo lang met zich laat sollen. Maar ze is verliefd, en als hij haar ziet, is hij weer charmant. Behalve als hij te druk is om haar van het station te halen, haar meeneemt naar zijn vrienden terwijl ze had gehoopt op een avond met z’n tweeën, als hij haar avances in bed negeert. Als hij flipt wanneer het tijdens een dag aan het strand begint te regenen, en weer één van zijn onredelijke tirades tegen Zuid-Frankrijk afsteekt.
En het gaat maar door, honderden pagina’s lang komt het steeds meer aan de oppervlakte wat een lul hij is. En je leest het als een thriller bijna, bladzij na bladzij omslaand, hopend dat ze nu eindelijk eens tegen hem in opstand komt.
Meesterlijk, dit. De laatste jaren lees ik vooral strips van vrouwen, met het perspectief van vrouwen, want het medium is lang gedomineerd geweest door de male gaze, schaars geklede vrouwen met tieten als ballonnen, vooral in de rol van sekspoes of deerne-in-nood. “Strips voor volwassenen” was synoniem voor “strips waarin vrouwen door mannen worden geneukt”. Vooral in Frankrijk hebben vrouwen daar verandering in gebracht, met psychologische diepgang en onverwachte perspectieven, maar toch ook vaak sensueel en seksvriendelijk.
Le Coeur À Contresens is zeker één van de geslaagdste voorbeelden van de laatste tijd. Absolute aanrader, voor wie Frans leest.
Is het Vrije Woord u écht lief? Steun me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21.
boeken, Peter Breedveld, Strips, 25.10.2024 @ 10:14
RSS