Ik wil uw liefdesbrieven!
Suna Floret
Illustratie: Heinrich Zille
Liefdesbrieven. Ik mis ze. De verhalen om de liefdesbrieven heen. Die mis ik ook. Het lijkt wel een verloren tijdperk, een manier van gevoelens uiten die niet meer terugkomt. Want we kunnen elkaar tegenwoordig e-mailen, facebooken en zelfs onze emoties naar elkaar whatsappen. Met leuke emoticons erbij.
Dat is dan om onze emotie te versterken, zo’n smiley of een hartje. We hoeven niet meer te zoeken naar woorden. Ook niet naar mooi liefdespapier. Want die zag je nog in elk winkeltje. Hoe leuk was het om het juiste papier uit te zoeken, de juiste pen te vinden en om er voor te gaan zitten. Om vervolgens een paar keer opnieuw te beginnen omdat je geen fouten wilde wegkrassen.
Maar nog mooier was het om een liefdesbrief te ontvangen. Of het nou via de post was of op school. Op jonge leeftijd kon je dan uren naar de verhalen van je vriendinnen luisteren over wat er allemaal in hun brief stond. Dat kon je bijna niet geloven, want vaak hadden ze het over de stoere jongens, maar giechelen dat we deden…
Dan zijn er nog de verhalen van ouders en grootouders. Brieven die er weken over deden om een lange reis af te leggen. De enveloppen die met kreukels en vlekken aankwamen, waarvan de inhoud lang niet meer actueel was. Maar het was een moment dat diegene weer even dichtbij je was. Tenminste, zo denk ik dat het vroeger aanvoelde, toen je nog ver van elkaar woonde en nog geen internet had.
Ik weet zeker dat er nog op veel zolders in Rotterdam dozen staan met liefdesbrieven erin. Met een laag stof erop. Van voor de oorlog, van tijdens de oorlog, van de jaren zeventig en tachtig. Ik ben bang dat dat de laatste liefdesbrieven zijn. Daarom een verzoek aan mijn lezers; heb je nog liefdesbrieven van jezelf of van je grootouders en wil je die delen? Scan dan de brief, schrijf er een kort verhaaltje bij met de jaartallen, vermeld of je het anoniem wilt delen of mét naam en stuur het op naar bewaardeliefdesbrieven@gmail.com.
Ik plaats de brieven op Bewaardeliefdesbrieven.nl. Deze brieven gaan in ieder geval nooit meer verloren. Een ode aan de brieven, een ode aan het verhaal eromheen. Elke week wordt de mooiste brief gekozen en die krijgt dan een speciaal plekje op de website. Vertel het door!
Journalist Suna Floret (29) heeft een wekelijkse column in het Algemeen Dagblad en af en toe klust ze bij voor Frontaal Naakt. Haar weblog is meer dan de moeite waard. Volg haar ook op Twitter.
Suna Floret, 28.09.2012 @ 10:53
9 Reacties
op 28 09 2012 at 11:17 schreef You On A Gin:
vermeld* of je het anoniem wil delen
Verder leuk idee, maar ikzelf ben er te cynisch voor. Heb alle liefdesbrieven of wat erop lijkt weggeflikkerd, en er moet heel wat gebeuren voor ik er weer ene zak van geloof.
op 28 09 2012 at 11:19 schreef Rob:
Ils ouvrent mes armoires
Ils tâtent mes faïences
Ils fouillent mes tiroirs
Se régalant d’avance
De mes lettres d’amour…
Ze openen mijn kasten
Ze zitten aan mijn spullen
Ze zoeken door mijn laden
En hebben zich bij voorbaat al
Mijn liefdesbrieven toegeëigend…
(Jacques Brel, Tango Funèbre)
Je wacht maar tot ik dood ben.
op 28 09 2012 at 11:23 schreef assyke:
wie mist ze niet…
mijn liefdesbrieven zijn helaas privé,
maar hopelijk denkt niet iedereen er zo over…
op 28 09 2012 at 12:00 schreef vetkleppert:
He jasses, wat een vrouwengewauwel.
Tweedehands gevoelens en emoties.
Gevoel heb je tijdens goeie seks en emoties doen we niet aan.
op 28 09 2012 at 17:04 schreef Jona:
Ik bezit een brief waarmee een vriendin terugkeek op een relatie die op de klippen was gelopen. Daaruit spreekt nog steeds liefde, zelfs toen duidelijk was dat het tussen ons niets kon worden. Ik zou die niet online willen hebben omdat de betrokkene inmiddels met iemand anders is getrouwd en ik haar geen moeilijkheden wil bezorgen.
Zelf sla ik de kunst een goede afscheidsbrief te schrijven nog nét een tikje hoger aan dan die van het schrijven van liefdesbrieven.
op 29 09 2012 at 01:29 schreef Marco Knol:
Ik heb niet de gewoonte om brieven, laat staan liefdesbrieven, op doorslagpapier te schrijven. Ik ben daarentegen dan weer wel nieuwsgierig of ze bewaard zijn gebleven.
Maar op zich ben ik het wel met de strekking eens. Het is toch leuker een brief te schrijven of te krijgen dan een e-mail of sms of whatever.
op 29 09 2012 at 19:44 schreef Ana:
Ik zal eens gaan graven in mijn envelop met’te vergeten personen’…
op 30 09 2012 at 11:58 schreef marcodB:
Ik vind het een prachtig idee, maar kan niets bijdragen. Heel veel succes!
op 30 09 2012 at 17:57 schreef Amal Ben Salah:
Mijn moeder had ze allemaal bewaard in een schoenendoos, brieven, erotische anischtkaarten, etc. Om ze aan ons haar dochters te laten zien als we daar oud genoeg voor waren. Maar zover heeft het nooit kunnen komen, want toen mijn vader in zijn ‘haram-fase’ kwam en ze een keer vond, heeft hij ze allemaal vernietigd, mijn moeder boos en verdrietig. Ze kon alleen nog maar vertellen wat zij elkaar schreven, toen mijn vader in Nederland was en zij nog bij haar ouders in Marokko.
Ik heb het altijd jammer gevonden, vooral ook als bewijs tegen zovele vooroordelen door zowel onze generatie en vele allochtonen, die zich geen voorstelling kunnen maken over de liefde van onze ouders voor elkaar en dat niet iedereen is uitgehuwelijk in die tijd, maar men elkaar ook gewoon het hof maaakte en elkaar liefdesbrieven schreef.
Suna je had ze zeker mogen gebruiken, een stukje onbelichte geschiedenis van onze ouders, maar helaas ze zijn er alleen nog in de herinneringen van mijn moeder.
Succes met verzamelen!
RSS