Ik ging naar het politiebureau om als verdachte te worden verhoord en wat er tóen gebeurde…!
Peter Breedveld
Illustratie: Toshio Saeki
Zoals ik al eerder schreef, ben ik op het politiebureau ontboden om te worden gehoord als verdachte van belediging. Een racistische en extreem obsessieve troll, genaamd Hans Konings, voelt zich namelijk door mij beledigd omdat ik een stukje heb geschreven over zijn gezuig en gesar en getreiter, dat nu al meer dan zeven jaar duurt.
Ik meldde mij dus op de afgesproken tijd op het bureau, waar me gevraagd werd te wachten. Na ongeveer tien minuten kwamen er twee politiemensen naar me toe, de jongeman die ik al aan de telefoon had gesproken en een vrouw, met duidelijk meer dienstjaren op haar cv dan hij, en die me met grote, donkere ogen aankeek. We stelden ons voor en hij vroeg om mijn legitimatie, die ik hem gaf. Ik moest weer wachten en ze verdwenen, met mijn legitimatiebewijs, achter een deur recht tegenover me.
Het wachten duurde erg lang en mijn irritatie groeide. Na ongeveer tien minuten verscheen de jongeman vanachter een deur die zich schuin tegenover me bevond, en nodigde me uit naar binnen te komen.
Vijandig
Eenmaal binnen kreeg ik meteen na de eerste vraag (ik weet niet meer wat er werd gevraagd) ruzie met de vrouw, die al driftig op haar computer aan het typen was toen ik alleen nog maar ergens “ja” op had geantwoord, en die vond dat ik “vijandig” was, en die zei dat mijn toon haar niet beviel. Ik had gewoon netjes antwoord gegeven, ik zat netjes rechtop en ik herkende mezelf, om het op z’n polities te zeggen, niet in het beeld dat er van me gegeven werd. Afgemeten was ik misschien. Ik was niet blij. Ik zei dat ik boos was, verontwaardigd, dat ik naar het bureau moest komen wegens belediging. Ik vind dat net zoiets als naar het bureau moeten komen omdat je de laatste Rolo hebt gepakt.
En nu de toon toch gezet was, vroeg ik waarom er maar liefst twee politiemensen waren ingezet voor mijn verhoor, en waarom ze me zo lang hadden laten wachten. Was dit om mij te intimideren? Mijn toon klonk dan misschien vijandig, haar toon beviel mij evenmin, en de manier waarop ze naar me keek ook niet. Ik voelde me behoorlijk door haar geïntimideerd.
Ze zei dat het niet haar bedoeling was mij te intimideren. Ik zei dat dit niet uitmaakte, want ik voelde me wèl geïntimideerd. Dat gevoel ging niet weg toen ze me vroeg naar mijn inkomen en naar mijn vaste lasten, en zei dat dit was om de officier van justitie te helpen bij het opleggen van een eventuele boete van bijvoorbeeld vijfduizend euro…
Intimidatie
Ik was geschokt. “Maar het is dus niet uw bedoeling mij te intimideren?” vroeg ik. Het verhoor was nog niet eens begonnen of er werd al een astronomisch hoge boete genoemd. “Ik kan het geloof ik niet meer goed bij u doen”, zei ze. Er volgde wat gehakketak, over en weer. Ik zei: “laten we in godsnaam maar verder gaan, want ik heb geen zin om hier de hele avond door te brengen.”
En toen verzuchtte ze: “Jahaa, zo gaat het wel de hele avond duren.”
En dat was de druppel. “Hoelang bent u al bij de politie?” vroeg ik. Ze zei twintig jaar. “U werkt al twintig jaar bij de politie, u hebt in die tijd heel wat mensenkennis opgedaan, u zult precies weten hoe u mensen op hun gemak met stellen en hoe u ze van hun stuk brengt. U zegt dat het niet uw bedoeling is mij te intimideren en toch is elke handeling, elke opmerking die u maakt overduidelijk bedoeld om me ongerust te maken.
Nee, was helemaal niet waar en ze begon uit te leggen. Zij en haar collega deden dit verhoor samen omdat het telefoongesprek met haar collega zo “stroef” was geweest. En ze vond inderdaad dat ik niet “aardig” was. “U bent niet aardig”. -“Dus het is wettelijk verplicht om aardig te zijn?” vroeg ik.
Verslaving
We kwamen, kortom, niet dichter bij elkaar. Om mij onduidelijke redenen wisselden zij en haar collega van plaats, en het was hij die nu mijn antwoorden opschreef. Er werd gevraagd of ik schulden had. “Reken maar”, antwoordde ik. “Een hypotheekschuld, een creditcard-schuld, ik heb geld van iemand geleend. Het is niet makkelijk allemaal.”
En toen had ik haar aan het lachen. Ze verborg de onderste helft van haar gezicht achter haar hand, waar ze met haar hoofd op leunde, en er verschenen pretlichtjes in die enorme donkere ogen.
Er volgden meer zeer persoonlijke vragen. Of ik medicijnen gebruikte (zeker voor als de officier van justitie me een gevangenisstraf wil opleggen), of ik ergens aan verslaafd was. “Chocola”, antwoordde ik. Of ik dronk. “Alleen in het weekend”, zei ik. “Saké”. Hij vroeg hoe je ‘saké’ schreef. “Door de week drink ik ook wel, maar alleen non-alcoholische dranken”, vervolgde ik. En ik begon ze allemaal op te noemen: koffie, thee, melk, water, sap. Ik wilde hem een zo lang mogelijke opsomming laten opschrijven. En ik kon zien dat ik door haar verdedigingsmuur heen was.
Belediging
Toen begon het verhoor over de belediging. “Smaad”, zei de vrouw en ze zei dat dat hetzelfde is als belediging. Het werd me duidelijk dat de politie (en kennelijk ook de officier van justitie) dacht dat ik Hans Konings voor pederast heb uitgemaakt. Maar dat heb ik niet. Ik heb geschreven dat hij het hoofd heeft van een pederast, dat hij op een pederast lijkt. Dat is totaal iets anders. Kijk maar:
‘Ik heb het over Hans Konings. Hij bouwt websites maar dit is zijn eigen website, dus ik weet niet. Ik denk dat je beter Petra Kramer kan vragen. Hij doceert ook Spaans aan de Volksuniversiteit, maar hij ziet eruit alsof hij met heel veel consumptie praat. Hij ziet er ook uit alsof hij lispelt en sist. Een beetje een kindermisbruikershoofd heeft-ie wel. Hij ziet er uit als het archetype van de valse, laffe, achterbakse NSB’ende pederast, wil ik eigenlijk zeggen. Dat vieze mondje, die schichtige oogjes, je leest er zijn hele levensstijl aan af.’
Het is een grappig stukje, met een perfecte opbouw, een perfect ritme en een perfecte timing. Ik gebruik er allerlei stijlvormen in, met name de hyperbool, en begin redelijk mild te speculeren dat Konings wel met consumptie zal praten, en werk in een paar zinnen naar een snoeiharde, totaal uitzinnige, Célinesque climax. Dat heeft een komisch effect.
Gluiphoofd
Dat Konings er uitziet als een pederast is mijn mening, het is geen beschuldiging. Sommige mensen hebben een moordenaarskop, dat wil niet zeggen dat ze iemand hebben vermoord, sommigen zien eruit als een galeiboef, al zijn ze nog nooit op een schip geweest. Hans Konings heeft… nou ja, ik pak dan altijd even zijn portretfoto erbij en iedereen begint te lachen, echt iedereen, want, tja. Het is toch een vrij treffende beschrijving. Zoals een karikatuur een treffende weergave van iemands uiterlijk kan zijn, door bepaalde kenmerken heel erg te overdrijven.
Dat weet Konings ook. Daarom voelt hij zich zo geraakt. Omdat het wáár is. Hij heeft een gluiphoofd en dat past precies bij de gluiperige, vieze manier waarop hij probeert mensen te slopen, door binnen te dringen in hun privélevens, te speuren naar de zwakke plekken van mensen en daar dan zijn stinkvinger in te drukken en te poeren. Nare grappen te maken als Hassnae’s moeder overlijdt.
Wat ik niet had verwacht is dat Konings naar de politie zou gaan, want in dat stuk van mij staat beschreven wat hij allemaal uitspookt en dat is niet mis. Daar zou een normaal mens zich voor kapotschamen. Wat ik nóg minder had verwacht is dat hij gewoon die enorme shitload aan tweets over Hassnae en mij heeft laten staan. Die politievrouw werd steeds stiller toen ze er doorheen scrollde en scrollde en scrollde, en blééf scrollen. Alles stond er nog, die schier oneindige reeks tweets waarin Konings Hassnae haar steeds denigrerend “muzelvrouwtje” noemt, racistisch, islamofoob, seksistisch. Zijn transfobe tweet over Petra Kramer. Alles behalve de tweets waarin hij schreef dat hij vindt dat ik ontslagen moet worden. Dat ontkent hij bij hoog en laag, maar ik heb ze zelf gezien. Daarbij, als je mijn werkgever zo vaak noemt in combinatie met al die aantijgingen en valse suggesties, is het klip en klaar wat je doel is.
Twittercampagne
“Hier moet je even een notitie van maken”, zei ze tegen haar collega. Ik hou op een gegeven moment zelf altijd op met doorscrollen maar zij was helemaal tot het einde gegaan: 5 november 2011. Op die dag is Konings begonnen met zijn obsessieve twittercampagne tegen mij en het houdt pas op op 15 oktober jongstleden. Ik neem aan dat ie het toen verstandig vond een pauze in te lassen in verband met die aangifte. Een kilometers lange reeks van tweets waarin hij zuigt en treitert en sart en lastert en stookt. Konings schrijft dat hij mijn stukken waardeloos vindt, maar hij leest alles, wat ik schrijf. Elk stuk, elke tweet, elke Facebook-entry, elke journalistieke productie. Overal heeft hij negatief commentaar op.
Ik had al screenshots gemaakt en die uitgeprint, maar er zijn teveel tweets om allemaal te printen. Daarbij vind ik het moeilijk om steeds die tweets weer te zien want ik word er vrij boos van. Wat ik heb geprint, een behoorlijke stapel, heb ik overhandigd aan de politie.
Ik heb uitgelegd wat een column is, wat het verschil is tussen een column en een nieuwsbericht of een reportage. Ik heb verteld over het gebruik van stijlfiguren en over polemieken. Over wat ik met Frontaal Naakt doe: commentaar leveren op het gedoe in de multiculturele samenleving, maar ook schrijven over wat er met je gebeurt als je je uitspreekt tegen racisme en discriminatie. Hoeveel blinde haat je over je heenkrijgt, dat je kinderen worden bedreigd, dat je vrouw wordt gestalkt. Daar is het stuk over Konings een voorbeeld van.
Oude mannen
Zoals Konings zijn er veel witte oude mannen, die kennelijk zo woest worden om wat ik schrijf, dat ze me jaren en jaren achtereen intimideren op het Internet. Soms bellen ze me op mijn werk, soms komen ze zelfs langs om ruzie met me te maken. Eén persoon vult mijn naam en werkadres in op online formulieren van bedrijven en organisaties en doet bestellingen in mijn naam, waardoor ik pakketjes krijg toegestuurd op mijn werk, die ik moet weigeren en waardoor ik weer moet bellen met die bedrijven om uit te leggen wat er aan de hand is. Ik probeerde daar aangifte van te doen bij de politie, maar die weigerde die op te nemen.
Ik noemde Konings een troll. “Wat, een trol?” reageerde de man. Ik legde uit wat een troll is. Niet het wezen uit de Noorse mythologie, maar een persoon die alleen maar op het internet is om te treiteren, te sarren, discussies te verstoren, mensen het leven zuur te maken, de boel te versjteren. Hans Konings. Troll.
Ik heb sterk het gevoel dat het aankwam, wat ik vertelde. Ik heb gezegd dat ik aangifte wil doen wegens cyberstalking. “Dat staat in het verslag”, zei de vrouw. “En samen met de enorme hoeveelheid bewijs die u hebt aangeleverd…” Nou ja, ze kon er verder niks over zeggen, ze waren er alleen maar om op te schrijven wat ik verklaarde, niet om te oordelen. Wel zei ze nog dat ze me “een interessante man” vond.
Kerstdiner
Toen gingen we samen het verslag van het verhoor doornemen. Van wat ik toen las, schrok ik me het apelazerus. Over de miljoenmiljard schrijnende taalfouten hield ik snel op, want dat wekte duidelijk voelbaar irritatie. “U bent de columnist”, bromde de man. Maar ik kon natuurlijk niet negeren dat er “degenererend” stond waar ik “denigrerend” had gezegd. Ook stond er dat ik Konings voor pederast uitmaakte omdat hij me voor antisemiet uitscheldt. Ik zei: “Nee, ik heb juist uitgelegd dat ik hem niet voor pederast uitscheld!” En zo meer. Met heel veel moeite heb ik dergelijke passages aangepast weten te krijgen. Maar het is me niet gelukt om in dat verslag precies opgeschreven te krijgen wat ik bedoel. Ik heb uiteindelijk maar ingestemd met een verslag waarin dat bij benadering staat.
“Nu ben je toch niet boos meer?” vroeg de vrouw tenslotte, na een sessie van meer dan twee uur. “Wij zijn toch best oké?” Ik grijnsde en zei dat ik ze zou uitnodigen op mijn kerstdiner.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Peter Breedveld, 27.10.2018 @ 14:35
RSS