Ik ga naar Japan verhuizen

Peter Breedveld

Foto © Peter Breedveld

Ik heb het naar mijn zin gehad in Japan. Niet alleen heb ik weer meer mooie dingen gezien en lekkere dingen gegeten, ik heb vooral genoten, zoals ik altijd doe, van de mensen. Zo vriendelijk en warm en gastvrij als de Japanners ken ik niemand. Altijd extreem vriendelijk en beleefd, altijd gretig om te helpen. Als ze je naar een kaart zien staren vragen ze in hun beste Engels of ze je van dienst kunnen zijn. Als je een restaurant of een bar binnenstapt word je door de hele staf een hartelijk welkom toegeschreeuwd. Vergelijk dat met Amsterdam, waar je in elke horecagelegenheid als een vervelende indringer wordt beschouwd.

Vooral ben ik dol op de Japanse vrouwen en zij op mij. Ik ging aan de bar in een Izakaya zitten, zeg maar een Japanse tapasbar, en ik had er twee vriendinnen bij. Ik bezichtigde een tempel in Mishima en werd breed toegelachen door een oude vrouw, die ik later weer tegenkwam en me vroeg of ik me haar herinnerde. Natuurlijk! Iedereen die lief tegen me is, staat in mijn geheugen gegrift, want in Nederland gebeurt dat bijna nooit. Zou een vreemde vrouw me in Nederland zomaar aanspreken? Nooit! En als ik een onbekende vrouw zou aanspreken, zou ik een uur later door het slijk gehaald worden op Twitter.

Gewoon gezellig

Maar ik wandelde in een park in Shizuoka-city en er kwam een vrouw naast me lopen. “Hello”, zei ze. En we hadden een leuk gesprek. ’s Avonds zat ik op een bankje in een totaal ander deel van de stad en toen was ze daar weer. “Do you remember me? From the park?” Ja man, ik vergeet je nooit meer!

Alle Japanners complimenteren me met mijn Japans, al weet ik heus wel dat het gebrekkig is. In Nederland schept iedereen er plezier in elkaar uit te lachen vanwege hun ‘steenkolen-Engels’.

Het klikte meteen met Yumi Chiba, de eerste vrouwelijke sushi-chef in Japan, bij wie ik de lekkerste sushi ooit heb gegeten. (Binnenkort op Aicha Qandisha!) Ik sloot vriendschap met een serveerster in een eettentje, en met de vrouw die naast me zat toen ik er zat te eten. De serveerster in een sushibar smeekte me om de volgende dag weer te komen. Twee jaar geleden werd ik het vliegtuig naast een Japanse gezet en we hadden het zo gezellig dat de boomlange, sikkeneurige Nederlandse man aan mijn andere kant aan de stewardess om een andere plek vroeg, in plaats van dat hij gezellig meedeed met de pret. Gewoon gezellig! Daar houden jullie toch zo van?

Marginaliseren en discrimineren

Als ik één dag door een Japanse stad loop, heb ik meteen een vriendenkring. Ik woon al vijftig jaar in Nederland en voel me er vaak behoorlijk eenzaam. Hier heb ik vooral vijanden en mensen die last van me hebben. Gelukkig een paar heel erg goede vrienden.

Het viel me zwaar om weer in het vliegtuig terug naar Nederland te stappen. Terug naar het gezeik, het gedoe, de openlijke haat, de chronische ontevredenheid, het pathologische wantrouwen, het fanatieke misgunnen, het verstikkende conformisme. Waar iedereen vooral van alles niet wil, en met z’n allen aan je gaat hangen als jij iets wel wilt. Waar de politiek zich vooral bezighoudt met het marginaliseren en discrimineren van specifieke bevolkingsgroepen, in plaats van zich in te spannen voor de behoeften van de eigen achterban.

In het vliegtuig heb ik besloten, nadat ik het er eerder al met Hassnae over had gehad: ik wil echt niet meer in Nederland wonen. Ik ga proberen werk te vinden in Japan.

Voor de rechter verschijnen

De druppel is de dagvaarding van het OM die ik kreeg omdat ik een racistische troll heb beledigd. Ik moet voor de rechter verschijnen omdat ik iets terug heb gezegd tegen een man die me acht jaar lang fanatiek heeft gecyberstalkt, die mijn Marokkaanse geliefde heeft getrollt en haar steevast uitschold voor ‘muzelvrouwtje’, gewoon omdat-ie vond dat-ie het recht heeft. Die grappen maakte over de dood van haar moeder. Eén van de smerigste sujetten met wie ik ooit te maken heb gehad, en ik heb met heel wat vuiligheid moeten dealen, de afgelopen jaren.

En die aangifte ging doen bij de politie toen ik iets zei over zijn achterbakse rotkop.

Dat is mijn rechtstaat niet. En het feit dat mensen in mijn directe omgeving meteen weer hysterisch gingen doen, toen ik bekendmaakte dat ik werd vervolgd, zoals ze ook deden toen ik valselijk van identiteitsdiefstal werd beschuldigd, en van een nepaccount op Twitter, en toen ik door De Telegraaf, GeenStijl en Powned werd geframed vanwege een absurdistisch grapje, waarmee ik niks strafbaars had gedaan, die ik toen gewezen heb op de schandalige manier waarop ik werd bejegend, en die nu toch weer blindelings uitgingen van mijn schuld, omdat ik eindelijk eens iets had teruggezegd tegen een obsessieve racistische, seksistische, islamofobe en transfobe troll, dat maakt dit land echt onleefbaar voor mij.

Nek uitsteken

Kijk, het steeds guur-rechtser wordende klimaat, dat kan ik nog wel handelen. Maar dat het nu al regelmatig tot achter mijn voordeur komt, en op mijn werkplek, waar ik ook constant word belaagd door trollen… ik zie eigenlijk niet hoe ik nog een keuze heb. Ik moet hier weg.

Er gaat zowat geen jaar voorbij of een krant, een televisieprogramma, of alle kranten en televisieprogramma’s bij elkaar, of een vice-premier en nu dus het OM, proberen me kapot te maken omdat ik iets terugzeg tegen racisten, omdat ik opsta, en echt opsta, dus niet alleen maar vrome praatjes verkoop, echt mijn nek uitsteek voor diversiteit en tolerantie. Ik vind het echt welletjes geweest. Ik heb daar geen zin meer in.

Ik heb geen zin meer in dat constante racisme, in een overheid die haar reet afveegt met de rechtstaat en achter een school aangaat die niks fout gedaan heeft, alleen maar omdat het een islamitische school is. Waar de Tweede Kamer zich in een hoorzitting over diversiteit in de wetenschap vrijwel uitsluitend laat informeren door ‘experts’ uit het kamp van de PVV en het FvD. Rot. Op. Dit is mijn land niet. Ik hoor hier niet thuis.

Stroopwafels verkopen

Dus dit is wat ik de komende tijd ga doen: me informeren over de mogelijkheden een nieuw leven op te bouwen in mijn lievelingsland. Misschien kan ik Engels gaan onderwijzen en verhalen schrijven voor buitenlandse media. Stroopwafels verkopen in Tokio vind ik ook best, of broodjes gerookte paling. Ik zie in Harajuku al jaren achtereen dezelfde Turkse dönertent en de uitbaters zien er gelukkig uit.

Wat dan ook. Maar ik wil hier weg. Liefst morgen al.

 

Foto © Peter Breedveld

 

Become a Patron! 

Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Binnenkort moet ik voor de rechter verschijnen wegens belediging van een racistische troll! Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.

Tweet

Peter Breedveld, 22.04.2019 @ 08:33

[Home]