Honger, kou en kannibalen
Rena Breed
Illustratie: Nikolai Fomin
Onlangs heb ik de film The Road gezien. Af en toe heb ik daar nog spijt van. Ik dacht te gaan kijken naar een film over post-apocalyptisch Amerika. Daar zijn er al een aantal van en ik kon niet vermoeden dat deze film mij zo van slag zou brengen.
Ik heb er zelfs van wakker gelegen en dat is mij nooit eerder overkomen. Het is de indrukwekkende verfilming van een boek van Cormac McCarthy (schrijver van No Country for Old Men) waarmee hij de Pulitzerprijs won.
Wat er precies met de aarde gebeurd is, blijft in The Road in het midden. In grijstinten en met een beklemmende ondertoon zie je een vader en zijn zoontje door het stoffige Amerikaanse landschap trekken richting de kust. Wat ze daar hopen te vinden, kan niet meer zijn dan hoop, dat wordt al snel duidelijk. Onderweg komen ze mensen tegen die ook proberen in leven te blijven. Waarbij het hanteren van geweld de enige manier is. Je ergens verstoppen lijkt bijna het veiligst, maar betekent tevens een zekere dood.
De tocht naar de kust is gevaarlijk en zwaar, ze slepen wat schamele bezittingen met zich mee. Er is bijna geen eten te vinden en niks groeit er meer. De man draagt daarbij ook nog de herinneringen aan betere tijden mee. Naarmate je langer naar deze film kijkt, voel je de wanhoop groeien. Hoe kun je stand houden als je alleen elkaar nog hebt, en niemand anders om te vertrouwen? Het verhaal is zowel meeslepend, angstaanjagend als deprimerend. De tederheid van de vader voor zijn zoon is wel ontzettend mooi door Viggo Mortensen neergezet. De liefde van vader sleept hen door intens griezelige situaties heen.
Houdt The Road ons een spiegel voor? Zou de wereld op een zeker moment er echt zo uit kunnen zien? En wat zou je zelf doen in zo’n situatie?
Meteen zag ik ons gezin zo lopen. Ik betwijfel of wij onze twee zoontjes afdoende zouden kunnen beschermen tegen kannibalen, honger en kou. Volhouden of opgeven, dat is de vraag.
Het idee dat The Road ooit onze toekomst zou kunnen worden is bijna ondraaglijk.
Als je het aandurft en sterk in je schoenen staat, moet je deze film zeker zien. Misschien kunnen we er samen voor zorgen dat de wereld er nooit zo uit gaan zien.
Rena Breed (1967) pleit op My favourite shoes voor meer levensvreugde door het dragen van mooie schoenen.
Rena Breed, 08.05.2010 @ 09:50
18 Reacties
op 08 05 2010 at 13:05 schreef jvdheuvel:
Heb de film een week of 3 geleden gezien. Indrukwekkend deprimerend inderdaad. Als je geen kinderen hebt, zoals ik, denk ik dat het iets minder schokkend op je overkomt.
op 08 05 2010 at 13:13 schreef Steven:
Mooie recensie, Rena.
De film houdt ons zeker een spiegel voor, ik vroeg me tijdens een aantal scenes af hoe ik in die situatie zou handelen.
Sterke rol van Viggo Mortensen, al vond ik de zoon soms ronduit irritant in al zijn zeurderige goedheid.
Leef je in een wereld waarin het recht van de allersterkste geldt en dan vertoon je zulk engelengedrag.
De slotscene geeft dan wel enige hoop voor het voortbestaan van humaniteit.
O ja, voor fans van The Wire, ons aller Omar heeft een kleine rol in The Road.
Nog een aanrader : Shutter Island, de vierde samenwerking tussen Scorsese en DiCaprio.
op 08 05 2010 at 13:34 schreef jvdheuvel:
Daar sluit ik me bij aan. Shutter Island is inderdaad ook een hele mooie film.
op 08 05 2010 at 15:02 schreef MNb:
Shutter Island ken ik nog niet. Tot nu toe is mijn favoriete Scorsese nog altijd After Hours uit 1985. Die is zowat een genre op zichzelf. Het enige woord dat in de buurt komt is absurde komedie, maar dan denkt iedereen onmiddellijk aan Monty Python en daar heeft After Hours niets mee gemeen. Ik zeur er een beetje over door omdat de film een tikkie onbekend is: minder stemmen en minder commentaren op Imdb bijvoorbeeld.
The Road zal ik ook in gedachten houden.
op 08 05 2010 at 15:09 schreef Rena:
@Steven. Ik was zo achterdochtig geworden dat ik zelfs die mensen in die laatste scene op het eind niet vertrouwde. Ik kan niet vertellen waarom. (= spoiler) Maar jij hebt het gezien en dus begrijp je het misschien.
Shutter Island is ook een heel goed film.
Het is best moeilijk om een recensie te schrijven merk ik.
Je mag natuurlijk niet te veel verklappen!
Gisteren een Franse film gezien die naar mijn bescheiden mening geheel ondergewaardeerd is. Le premier jour du reste de ta vie, veel humor, ja echt waar en veel tederheid. Loved it!!
op 08 05 2010 at 20:16 schreef Tjerk:
Over filmtips gesproken: vanavond half elf bij Veronica: Death Sentence met Kevin Bacon.
En dat plaatje hierboven, is dat ook weer een spotprent van Mohammed?
op 08 05 2010 at 21:31 schreef MNb:
@Tjerk: sinds wanneer lopen er beren rond in de Arabische woestijn?
op 09 05 2010 at 00:38 schreef Peter:
Net met Hassnae de film Gainsbourg van Joann Sfar gezien. Mooie film, al duurt-ie te lang, de eerste helft, die Gainsbourgs jeugd behandelt, had met 2/3 kunnen worden ingekort.
En ik wen nooit aan dat filmhuispubliek. Van die zelfgenoegzame bleekselderijvreters.
op 09 05 2010 at 02:33 schreef Tjerk:
Volgende keer toch maar gewoon naar de karaokebar dus…
op 09 05 2010 at 12:18 schreef Hosseyn:
Cormac McCarthy is een geweldige schrijver, van wie de boekverfilmingen vrijwel altijd tegenvallen. Zijn beste boeken zijn niet verfilmd.
Blood Meridian – een soort ‘apocalypse now’ over de gesubsidieerde indianenslachting rond 1850 (de verfilming wordt al jaren aangekondigd op imdb, maar het zal er wel niet van komen – de figuur van ‘de rechter’ heeft veel weg van Kurtz) en ‘Suttree’ – niet een van zijn bekendste, wel een van zijn beste.
op 10 05 2010 at 02:00 schreef hj:
Ha, dus die Gainsbourg-film is dus wel de moeite waard? Hij leek me al wel tof, maar las een aantal vrij matige recensies.
op 10 05 2010 at 09:05 schreef Peter:
Ik heb er van genoten, ondanks het feit dat één van de bleekselderijvreters het nodig vond te gaan zitten ruften – godver, niet te harden.
Hassnae verveelde zich op ergens in het midden van de film, daar zakt-ie inderdaad ook even in, maar het herstel komt snel, dan zit de vaart er weer in.
Ik ben bevooroordeeld, want een enorme fan van Joann Sfar, één van mijn favoriete striptekenaars van dit moment. Kennelijk heeft-ie veen budget gekregen – opmerkelijk voor een debuur als regisseur.
op 10 05 2010 at 11:36 schreef Ad:
Dat jongetje uit The Road, daar droom ik nog wel eens eng van. “Pap-paaah” kermt ‘ie dan. “Papp-paahhh”. Vervolgens beuk ik zijn hoofd in met een bot voorwerp en dan slaap ik weer vredig verder.
op 10 05 2010 at 14:26 schreef Ing:
@Peter. Ik ben dol op het filmhuis, eet zelden bleekselderij en ruft nooit in een filmzaal. Gewoon pech gehad dus!
op 10 05 2010 at 14:32 schreef Peter:
Ik heb altijd pech in het filmhuis. De vorige keer kraakte ik heel zachtjes met een zakje cashews, dat ik bij me had, en werd ik bestraffend toegesproken door een man achter me, die de aandacht van de hele zaal op mij vestigde. Vervolgens begon hij heel hard te hoesten, dat was denk ik Gods straf. Want ik heb hem toen hardop gevraagd of-ie wat stiller kon zijn.
De keer daarvoor zat ik naast een type dat zijn schoenen uitdeed en in kleermakerspositie in zijn stoel ging zitten.
De keer dáárvoor zat ik in een zaal vol met uitslovers die de hele tijd zaten hmpfen en gnignigniën om aan elkaar te laten merken dat ze de double entendres en de verwijzingen naar obscure weetjes goed vatten.
op 10 05 2010 at 19:33 schreef Rena:
Gewoon lekker thuis film met de beamer Peter, dat is de oplossing, glaasje wijn en een stukje parmezaan erbij, voeten op poef..beste bios!
@ Tjerk: Death sentence is ook zo’n film waarvan je als ouder denkt..heel begrijpelijk dat die vader zo over de rooie raakt
op 11 05 2010 at 02:15 schreef Tjerk:
Dat is het sterke van ‘Death Sentence’. Die vader heeft gewoon moreel gelijk dat hij zelf afrekent met dat bendelid die z’n zoon heeft vermoord, maar de consequenties zijn zo gruwelijk voor hem en zijn gezin, dat hij uiteindelijk toch bekocht uitkomt.
op 11 05 2010 at 03:43 schreef hj:
Peter: Ik heb er van genoten, ondanks het feit dat één van de bleekselderijvreters het nodig vond te gaan zitten ruften – godver, niet te harden.
Hassnae verveelde zich op ergens in het midden van de film, daar zakt-ie inderdaad ook even in, maar het herstel komt snel, dan zit de vaart er weer in.
Ik ben bevooroordeeld, want een enorme fan van Joann Sfar, één van mijn favoriete striptekenaars van dit moment. Kennelijk heeft-ie veen budget gekregen – opmerkelijk voor een debuur als regisseur.
Dan zal ik hem ook wel kunnen waarderen; als er genoeg moois te zien is vind ik ietwat pretentieuze arthousefilms met weinig actie niet zo snel saai. Ben ook groot liefhebber van Wong Kar Wai (2046!), terwijl vrienden na een half uur in slaap vallen. Wat goede hasj is bij dit soort films overigens ook een aanrader.
Maargoed, dat heeft natuurlijk niets met The Road te maken. Die ik overigens ook graag nog zou zien, ik heb toch geen kinderen. ;p
RSS