Honden

Luisa Batista Samora

Als kind was ik bang voor dieren. Voor alle dieren. Katten, hamsters, cavia’s, spinnen en natuurlijk honden. Ik heb geen idee waar die angst vandaan kwam. Het was gewoon zo. Mijn angst voor katten verdween toen we eenmaal zelf een poes hadden, die ook nog op een dag een nestje kreeg. En spinnen of andere insecten liet ik door huisgenoten weghalen. Of ik pakte de stofzuiger waarmee ik de griezels op veilige afstand kon verwijderen.

Nadat ik mijn dochter had gekregen, verhuisden we van Amsterdam naar een dorp met vijfhonderd inwoners. Van een tweekamerflat naar een hoekhuis met een tuin. Lekker landelijk, rust en ruimte. Ideaal.

Behalve dan dat ik overal honden tegenkwam. Tijdens wandelingen, op de fiets, in elk huis waar ik werd uitgenodigd… Iedere dag stond ik vaak meerdere keren doodsangsten uit.

Dat kon zo niet langer, vond ik. Daarom besloot ik zelf een hond te nemen. Een puppy, uiteraard, want puppy’s zijn schattig.

Perfecte bliksemafleider

Het was een fantastische beslissing, al zeg ik het zelf, want het had het beoogde effect. Tijdens de puppycursus leerde ik hoe je met honden om moet gaan, wat honden wel en niet willen, en wat je aan hun lichaamshouding kunt aflezen. Als ik tijdens een wandeling een andere hond tegenkwam, was ik niet meer bang dat die hond mij ongewenste aandacht zou geven. Mijn eigen hond was de perfecte bliksemafleider. Langzaam verdween mijn angst voor honden.

Vijftien jaar later ging ik in Portugal wonen. Inmiddels had ik vier honden, waarvan één uit een asiel in Nederland. Ik wist dat er in Portugal een asiel bij ons in de buurt was, en ik wilde als vrijwilliger in dat asiel te gaan werken. Hoewel ik ook twijfelde. Ik wist niet of ik dat emotioneel wel aan zou kunnen. Straks wil ik al die honden mee naar huis nemen, dacht ik. Maar ik wilde het in ieder geval proberen.

Laat ik voorop stellen dat ik grote bewondering heb voor de mensen die deze opvang hebben gemaakt tot wat het nu is. Er valt van alles op aan te merken, maar de situatie voor de honden die daar zijn gehuisvest, is nu veel beter dan een jaar of vijf geleden.

Geen pretje

De opvang bevindt zich in en om een gewoon woonhuis. In dat huis woont een vrouw die honden verzamelt. Ik kan het niet anders omschrijven. In, voor en achter het huis, overal staan honden. In kennels, in twee-, drie-, vier- of twintigtallen, of alleen aan een ketting met een eigen huisje en drinkbak.

Enkele vrijwilligers hebben een stichting opgericht, en de opvang gestructureerd. Alle honden die in dit asiel worden opgevangen, worden gesteriliseerd. Voorheen werden er gewoon pups geboren. Iedere hond wordt gevaccineerd, gechipt, tegen wormen, vlooien en zandvliegen behandeld. Elke maand komt een dierenarts langs om eventueel zieke of gewonde honden te verzorgen. Er wordt actief naar adoptanten gezocht, waarvoor ook een website in de maak is. En iedere dag komen er een paar vrijwilligers om de boel schoon te maken en de honden eten, vers water en aandacht te geven. Het hele asiel draait op giften en vrijwilligerswerk.

In januari 2013 ben ik als vrijwilliger bij de opvang gaan werken. Het is zwaar werk. Je wordt heel erg vies. Het stinkt. Als het heel erg warm is, als het regent, of sneeuwt, zoals op de allereerste dag dat ik daar aan de slag ging, is het geen pretje. Maar de honden zijn zo blij als er mensen zijn. Niet omdat ze eten krijgen. Ze kijken nauwelijks naar het eten om zolang je bij ze bent. Wat een liefde krijg ik van ze.

Uit lijden verlossen

Natuurlijk kon ik het niet laten. Ik heb nu zes honden omdat ik twee honden uit het asiel heb geadopteerd. Harrie, een ruwharige teckelmix van een jaar of twaalf, woonde al bijna vier jaar in de slaapkamer. Hij kwam zelden buiten, waardoor hij slecht zag en te dik en slecht ter been was. Nu is hij een trotse en vrolijke hond.

Een half jaar geleden hebben we Lola mee naar huis genomen. Zij is tien jaar en heeft haar hele leven in het asiel gewoond. Een jaar geleden kon ze niet lopen omdat ze een hernia had. Nu wandelt ze twee keer per dag met ons in het bos. Omdat ze door de hernia haar ontlasting niet goed kan ophouden, kan ze jammer genoeg ’s nachts niet bij ons in huis. Ze slaapt in een mand op de veranda.

Dan waren er nog Lord en Sebastião. Lord was oud en blind en hij had epilepsie. We hebben hem mee naar huis genomen, maar na drie maanden moesten we hem laten inslapen.

Sebastião stond in de tuin van het huis aan de ketting. Hij was een vrolijke levendige hond, die plotseling heel erg ziek werd. Hij bleek leishmaniosa te hebben. Wij hebben hem verzorgd totdat hij zo ziek was, dat we hem uit zijn lijden moesten laten verlossen.

Uitzichtloze situatie

De dood van Lord en Sebastião en de in mijn ogen uitzichtloze situatie van de honden in het asiel deed mij veel verdriet. Zoveel verdriet dat ik in september heb besloten dat ik niet meer in het asiel wil werken.

Dat betekent niet dat ik helemaal met het vrijwilligerswerk ben gestopt. In noodgevallen ben ik bereid te helpen, ik vertaal de nieuwsbrief, en als er een speciale dag of project wordt georganiseerd, ben ik nog steeds beschikbaar. Maar ik ben blij dat ik wat afstand heb genomen.

Ik ben niet meer bang voor honden. Ik ben zo dol op ze, dat ik ze het liefst allemaal mee naar huis neem.

Luisa Batista Samora is tolk/vertaalster, zumba-instructrice, juwelenontwerpster en stoer wijf. Ze is naar Portugal geëmigreerd maar u kunt haar gewoon blijven volgen (behalve hier op Frontaal Naakt) op Twitter.

Tweet

Luisa Samora, 04.11.2014 @ 07:55

[Home]
 

Δ