Het witte privilege van Loes Reijmer
Hassnae Bouazza
Scène uit: ‘Vivre Nu, à la recherche du paradis perdu’.
We boffen niet allemaal zoals Loes Reijmer, de columniste die GeenStijl bekritiseerde, door hen aggressief-seksistisch werd aangepakt en vervolgens een hele lawine aan steunbegtuigingen kreeg, tot in de politiek toe.
Ik was een van de vrouwen die benaderd werd voor de open brief aan de GeenStijl-adverteerders. Ik tekende mee op voorwaarde dat het jarenlange racisme, seksisme en getreiter van Geenstijl expliciet benoemd zou worden. Wat Loes Reijmer was overkomen was namelijk niet nieuw. Doen alsof dat wel zo is, is een schoffering van alle slachtoffers, en simpelweg niet waar. Zoals ik eerder al schreef, misstanden zijn niet pas erg als ze witte mensen overkomen.
Om die reden kreeg ik een nare smaak in mijn mond toen ik de column van Loes las over Seada Nourhussen die zich beklaagde over het gebrek aan steun van haar collega’s. Volgens Loes is het leven groter dan Twitter en is de offline steun ook belangrijk. Dat is nogal makkelijk, als je in de uitzonderlijk comfortabele positie verkeert dat je niet alleen online massaal gesteund wordt, maar ook offline, tot aan ‘een vakantiekaart uit Frankrijk’ toe.
Geobsedeerde trollen
Het gros van ons moet het zelf zien te rooien, in eenzaamheid en vooral in stilte, terwijl het oorverdovend gescheld en de verbale bommen via alle internetkanalen gedropt worden. De meesten van ons krijgen bovenop het gescheld verwijtende vragen van bekenden en als je een beetje pech hebt geobsedeerde trollen die van jou hun levenswerk maken en dag en nacht met je bezig zijn. Die mannen en vrouwen sluiten niet hun laptop om verder te gaan als ‘Willem, Remco of Alex’ -nou ja, dat zullen ze vast doen, maar ze zijn vooral bezig om zoveel mogelijk schade aan te richten met het idee je sociaal te isoleren en dat beperkt zich niet tot de online wereld met het lastig vallen van opdrachtgevers en bekenden, maar spreidt zich verder uit naar het alledaagse leven.
Sowieso, die vermeende scheiding tussen online en offline is gekunsteld en kunstmatig: als mensen online leugens over je verspreiden, bereikt dat ook de offline wereld. En denk maar niet dat de intimidatie beperkt blijft tot anonieme lafbekken. Bepaalde deelnemers aan het publieke debat deinzen er niet voor terug opdrachtgevers te bellen met schandelijke leugens over je.
Daar sta je dan, alleen en kwetsbaar, zonder luidruchtige bijval, met blikken die op je huid branden, twijfels die je wakker houden, zorgen over je toekomst. Dát is hoe online intimidatie voelt, en zie dan je naam te zuiveren, de valse beschuldigingen (die jarenlang rondgepompt blijven) te weerleggen en je gemak te houden. Dan zit urenlang zorgeloos ‘in een pan rendang roeren’ er niet echt in.
Intimidatie en laster
En zelfs als je stopt met dat vervloekte Twitter, gaan ze gewoon door. Want je bestaat, je publiceert en dat is hen een doorn in het oog. En dus ben je doelwit, elke dag weer, onvermoeibaar. Zoals de krochten van het internet al lang versmolten zijn met de reguliere media, zo is het onderscheid tussen trol en opiniemaker al lang verdwenen.
Dus, hou gewoon je goedbedoelde advies voor je, stap over je eigen schaduw heen en spreek je uit tegen die inmiddels bijkans geaccepteerde cultuur van intimidatie en laster. Heel veel vrouwen hebben dat ook voor jou gedaan.
Eerder gepubliceerd op Aicha Qandisha. Hassnae Bouazza is schrijver en journalist, was eindredacteur van en regisseerde Femke Halsema’s serie Seks en de Zonde, schreef een boek over Arabieren, Arabieren Kijken. En ze heeft haar eigen hedonistische site, Aicha Qandisha. Lees vooral ook haar relaas over het racisme op de progressieve redacties waar zij heeft gewerkt.
Hassnae Bouazza, 30.07.2017 @ 09:36
RSS