Het torentje van Sid Lukkassen
Peter Breedveld
Illustratie: Donald ‘Rusty’ Rust
Wie me een beetje kent, weet dat ik altijd een pleurishekel aan GeenStijl heb gehad. Presenteert zich als subversieve uitdager van de macht, maar is in werkelijkheid hoeder van de meest bekrompen kleinburgermoraal die je je kunt voorstellen. Wie iets doet wat ze bij GeenStijl raar of vies vinden, wordt op die site geschandpaald en vernederd tot op het bot.
Daar kan een voormalige doelman van Ado Den Haag over meepraten, want GeenStijl was het niet eens met zijn seksuele voorkeuren en plaatste daarom een filmpje waarop te zien was hoe hij zich door zijn ex liet penetreren. De feministische activiste Milou van Deelen weet het, want GeenStijl vond dat ze seksueel té actief was en afficheerde haar daarom als “HOER”. De dochter van CU-politicus André Rouvoet werd door GeenStijl geNSB’d omdat ze grove dingen over haar docent had geschreven. Een paar jaar daarna speculeerde GeenStijl over de beharing van haar schaamstreek. “Lekkere PvdA-chick” Britt Hendrix werd door haar vriend in elkaar geslagen en GeenStijl plaatste toen foto’s van haar met de uitnodiging aan zijn lezers om zich daarop af te rukken. GeenStijl publiceerde de gelekte naaktfoto’s van een 17-jarige en heeft ze daar jaren laten staan, ondanks smeekbedes van het slachtoffer om ze weg te halen. Pas toen er een groot stuk in de Volkskrant over verscheen, werden ze verwijderd, dat was zeer recentelijk. Patricia Paay moest worden gestraft omdat ze aan plasseks deed, dus daar verscheen ook een filmpje van op GeenStijl.
Roze Khmer
En zo zijn er de afgelopen bijna 20 jaar massa’s mensen door GeenStijl gestraft voor hun liederlijke gedrag: een administratief medewerkster van een school die het met een leerling deed, een stel dat aan buitenseks deed, maar ook een vrouw die een anti-rookcampagne leidde, moest onderduiken omdat ze de toorn had gewekt van de Roze Khmer.
Die term had ik verzonnen en het verontwaardigde gejank was niet van de lucht. Mijn kritiek op GeenStijl kwam ook mij op een haatcampagne te staan waarbij vooral het verbeten fanatisme van hoofdredacteur Marck Burema opvallend was. Ik heb me altijd afgevraagd wat ik die man heb misdaan.
Ook Volkskrant-columnist Loes Reijmer moest eraan geloven na een kritische noot over GeenStijl. Bart Nijman, die de facto de plaats van Burema lijkt te hebben ingenomen, plaatste een oproep aan zijn lezers om hun wildste verkrachtingsfantasieën op haar los te laten.
Als GeenStijl je niet mag, kortom, dan moet je hartstikke kapot.
Liefde bedrijven
Ik wist dus niet of ik nou moest grinniken of verontwaardigd moest zijn toen ik de (schier onleesbare, ik waarschuw maar even) column van Bart Nijman in Nieuwe Revu las, die er schande van spreekt dat een kunstcollectief, Kirac, de extreemrechtse filosoof Sid Lukkassen in een film te kakken zet. “Kapotmaakt”, in de woorden van Nijman. Alsof mensen kapotmaken niet zijn verdienmodel is.
Voor wie het niet gelezen heeft: Kirac heeft een film gemaakt waarin Sid Lukkassen denkt de liefde te gaan bedrijven met een zogenaamd linkse student kunstgeschiedenis die daartoe een oproep aan rechtsconservatieve mannen had geplaatst, om de ideologische verschillen te overbruggen of zoiets. Die oproep is overgenomen door GeenStijl, want toen vonden ze dat wel lachen natuurlijk. “Links meisje zoekt conservatieve lul”.
Lukkassen had zich gemeld, maar in de trailer voor de film is te zien dat ze, als Lukkassen al met ontbloot bovenlijf onder haar ligt, toch maar van de copulatie afziet. Dat is het moment waarop Lukkassen besluit dat hij niet wil dat de beelden van deze gênante toestand door de filmmakers worden gebruikt. Het moet gezegd, ik kreeg zowat medelijden met de zichtbaar angstige Lukkassen, die zich realiseert wat een ongelofelijk stomme blunder hij heeft begaan.
Zowat, want ik weet dat hij een nazi is met geweldsfantasieën over bloedige staatsgrepen en het executeren van linkse mensen. Lukkassen, en mensen als Lukkassen, zagen de stormachtige opkomst van Thierry Baudet als dé gelegenheid om hun fascisme aan de wereld te openbaren. Iets te vroeg, weten we nu. In dit tijdsgewricht staan Lukkassen en de zijnen nog steeds aan de verkeerde kant van de geschiedenis (maar hoelang nog?).
Gouden snikkel
Lukkassen voelt zich vernederd en schijnt in overspannen toestand naar het buitenland te zijn gevlucht, maar de vernedering komt voort uit de afwijzing, niet uit het feit dat hij naakt of halfnaakt (mij is niet duidelijk of zijn pik nou wel of niet te zien is, sorry voor de mental visuals) op het punt staat met die vrouw te vozen. Daarvoor is hij speciaal met een doos Merci-chocolade naar de filmset gekomen, om voor een draaiende camera seks met iemand te gaan hebben.
Ik ga geen oordeel vellen over die film, want die heb ik niet gezien en ga ik waarschijnlijk ook nooit zien. Maar het wekt wel bewondering dat Kirac met de verwijdering van één vochtige steen de hele psyche van de incel blootlegt. Die vernedering, ik lees over depressie en suïcidale neigingen, zit ‘m in het feit dat Lukkassen, die misschien dacht een links meisje met zijn gouden snikkel tot andere gedachten te brengen, is afgewezen. Dát is waar Lukkassen niet mee kan leven. Eén afwijzing en de statige rechts-conservatief met zijn stoere praatjes over massa-executies en het bestormen van torentjes verandert in een snotterende berg blubber, angstig omhoog kijkend naar degenen die op het punt staan hém te executeren.
Omdat een vrouw op het laatste moment er toch maar vanaf ziet om zíjn torentje te bestormen.
Pantoffeldiertjes
GeenStijl heeft, las ik in NRC, Kirac altijd een podium geboden, want Kirac zet de linkse kunstwereld in haar hemd. Uit NRC begrijp ik ook dat ook dat door middel van stelselmatige vernederingen gaat. Maar de vernedering van Sid Lukkassen, zijn afwijzing door een inferieur wezen, namelijk een vrouw, nog een linkse vrouw ook, dát wil GeenStijl er niet op. Dat is het meest pregnante zinnetje uit het lange verhaal in NRC: “GeenStijl zal de film niet plaatsen.”
Wat een hypocriete lafaards. Wat een huilmuilen, wat een farizeeërs, wat een principeloze pantoffeldiertjes, wat een zakken snot, wat een rilmuizen. Jarenlang wellustig mensen verbrijzelen, vergruizen, maar als één van hen het haasje is, spelen er plotseling ethische bezwaren op.
Aan Lukkassen dit advies: vertrek een poosje naar Tokio. Heb ik ook gedaan toen half Nederland op mijn huid uit was nadat ik door onder andere GeenStijl onterecht van een misdrijf werd beschuldigd. Je bent afgewezen, gebeurt ons allemaal. Wat is het ergste dat je kan gebeuren? Dat iemand het na vijf glazen bier ter sprake brengt en dan zeg je: ja, ik dacht te gaan neuken voor de vrede, maar die bitch was uit op oorlog.
End of story.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Vorig jaar moest ik voor de rechter verschijnen wegens belediging van een racistische troll! Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Peter Breedveld, 22.10.2021 @ 11:15
RSS