Het is tijd dat de Kamerleden zichzelf naar huis sturen
Jasper Mekkes
Scène uit The Handmaiden (2016) van Park Chan-Wook.
We leven in een tijd waarin ieder risico moet worden uitgebannen om de kudde te beschermen tegen vrije individuen. Een ongezonde vorm van herd-mentality is in de coronacrisis helemaal bon ton. Bijkomend voordeel: een kuddegeest slikt de nogal doorzichtige demagogie van stripfiguren als Mark Rutte en Hugo de Jonge ook makkelijker voor zoete koek.
Ondertussen zijn het in de echte wereld nog anderhalve man en een paardekop die blij zijn met Rutte, die vrolijke schooljongen die ten koste van Nederland telkens weer tot premier wordt gekozen door een handjevol VVD-leden. Een harde waarheid die maar niet wil indalen bij de gevestigde journalistieke orde, die haar rol van hofdienaar inmiddels tot in de finesses beheerst. Wat op zichzelf dan weer een risico vormt; voor de vooruitgang.
‘De Nederlander heeft steeds meer vertrouwen in de politiek’ kopte de NOS recent nog, vol wild enthousiasme losgezongen van de realiteit, waarin vlak voor de coronacrisis zo’n beetje heel Nederland in opstand kwam tegen de visieloze afbraakpolitiek van de liberale oligarchie. Maar gelukkig bood de crisis de helpende hand om opstanden de kop in te drukken. “U wilt toch niet dood? Hier zijn de regels waar u zo naar smacht, kudde, en draaf maar netjes in het gelid door de stad als u boos bent op onze niets en niemand (behalve de superrijken) ontziende roofzucht; maar hou wel even 1,5 meter afstand, anders krijgt u van ons een fijn demonstratieverbod. Was getekend: corona-delinquent Grapperhaus.”
Onvrede beteugelen
Voor fanatiek conservatieve xenofoben is iedere crisis een kans; om onvrede te beteugelen door de onderdrukten nog verder neer te drukken en de rijken nog rijker te maken. Sterk tegen de zwakken en zwak tegen de sterken. Marx had gelijk in zijn analyse van het probleem (armen die steeds armer worden en rijken die steeds rijker worden) en het gevolg (revolutie). Het was slechts de oplossing waar hij de mist mee inging.
Inmiddels bevinden de liberale oligarchen zich in slecht gezelschap, want het autoritair socialisme van Marx, met haar dictatuur van een kleine volkselite en de bolsjewistische goelag met zijn 100 miljoen doden, is iets waar we dankzij het liberalisme ook in het ‘vrije’ westen alweer zo’n 75 jaar middenin zitten; een socialisme voor de superrijken, de totalitaire liberale ideologie die door een klein clubje hersenloze politici wordt bestierd met als belangrijkste doel: de witteboorden-criminelen niet in de weg zitten.
‘Ja maar Poetin!’ horen we totaalmalloot Jaap de Hoop Scheffer in de verte al weer aanslaan, gebrand als hij altijd is op het aanjagen van de zoveelste buitenlandse oorlog van het liberale Europa-van-de-vrede. Want in verre buitenlanden (en voormalig Joegoslavië) is oorlog een goed verdienmodel, de neoliberale versie van de goelag, voor het Europa van het verdrag van Maastricht.
De Europese democratieën-voor-de-oligarchie en de wereldregering van het groot-kapitaal zijn dé garantie voor levensgevaarlijke besluiten. Daar moeten we nu juist vanaf – en zoals al eens eerder geschreven kán dat ook gewoon; met een libertaire politiek van de regio’s.
Vorm van voetbalkoorts
De website Nos.nl raakt desondanks telkens weer in een soort van extase als Rutte en de Jonge weer eens tijdens een corona-persconferentie wat vage Haagse richtlijnen van papier oplezen. Een vorm van voetbalkoorts waar iedere zichzelf respecterende Nederlander ongevoelig voor hoort te zijn.
Zo blijkt, als ik Nos.nl moet geloven, dat ‘kinderen met een snotneus weer naar school mogen’ van Hugo. Lijkt me goed als hij dan zelf het goede voorbeeld geeft met zijn grote snotneus en vriend Rutte. Het zal vermoedelijk speciaal onderwijs worden; inclusief speelhoek met levensechte KLM-vliegtuigjes, en Hugo de school-Jonge heeft veel individuele aandacht nodig om afgeholpen te worden van de illusie dat ook liberale wolven in schaapskleren ‘solidariteit’ zouden kunnen bevorderen – met een hemeltergend slecht geschreven opstel nog wel. Zij-instromer Wobke zal hem na zijn mislukte avontuur met de staatsfinanciën (oneindig geld lenen voelt nooit lekker voor iemand wiens enige politieke ambitie ‘op de centjes letten’ is) die aandacht graag geven, daarbij met frisse tegenzin bijgestaan door klasse-assistent Omtzigt, die betekenisloze uitslagen graag nog eens goed na-rekent. Het schilderij van deze scène en uitwas van het nihilisme was getiteld: ‘Het einde van de joods-christelijke cultuur’.
Natuurlijk vergeet politiek Den Haag en passant weer dat de burger niet gek is. Dat, terwijl zelfs de NOS in deze tijd ook heldere redeneerlijnen publiceert, zoals bijvoorbeeld van schooldirecteur Eva Naaijkens van de Alan Turingschool in Amsterdam, die laat weten overvallen te zijn door het nieuwe beleid. “Eerst moesten leerlingen thuisblijven, nu mogen ze zelfs met klachten naar school. Dat kunnen wij niet goed rijmen”, zegt Naaijkens. De schoolleider vervolgt: “Ik kan me voorstellen dat de maatregel uit praktisch oogpunt is genomen, maar het voelt niet prettig. Docenten in onze appgroep vragen zich bijvoorbeeld af of zij nu zelf niet sneller ziek zullen worden.”
De huisfilosofie van het liberalisme; het constructivisme, draait hier op volle toeren, om het gebrek aan visie, inzicht, lef, daadkracht; kortom, het luie denken waardoor niet meer naar échte oorzaken wordt gezocht en de blinde obsessie met de vrijemarktideologie te verbloemen. Alles is een beetje waar, foute besluiten bestaan niet, omdat het poldermodel, met navelstarende ‘experts’ en de superrijken, telkens weer ad-hoc bepaalt wat er moet gebeuren. Het grote wegkijken van de eigen verantwoordelijkheid voor falend beleid.
Laatste duwtje
Ik ben als Noord-Hollander en bewoner van een ‘code rood’-gebied inmiddels nergens meer welkom dankzij dat beleid. Als onze eigen polder-versie van Bolsonaro straks het roer overneemt om Nederland het laatste duwtje te geven en besluit alle bossen in het Gooi in brand te steken voor meer stikstofproductie (goed voor de boeren!) dan word ik aan de grens met Duitsland of België dus teruggestuurd. Of misschien mag ik de provinciegrens al niet eens meer over. Tot zover het gevaar van een totaal gebrek aan visie en een overdosis aan centralisme. Alles wordt in gereedheid gebracht voor Thierry B.
Burgers, scholen, lokale besturen, gemeenten en provincies doen er dan ook goed aan hun eigen plan te trekken met zo’n zootje ongeregeld in Den Haag. Het obsessieve, met iedere persconferentie weer opduikende maar totaal ineffectieve centralisme van Jakobijnen als Hugo en Mark wordt ondertussen steeds lachwekkender. Voor hen is Den Haag inmiddels zonder blikken of blozen het centrum van de wereld geworden – en dat is ook logisch voor megalomane liberale politici die afhankelijk zijn van macht om invloed te krijgen. En daarmee het risico op door de mand vallen proberen te verkleinen.
En behalve van macht zijn ze daarvoor ook afhankelijk van crises. De liberale ideologie wankelt en dat weten de liberale politici ter linker- en rechterzijde, van GroenLinks tot de PVV, maar al te goed. De zoveelste crisis in een eindeloze rij van inschattingsfouten, gebrek aan visie en daadkracht en de verknochtheid aan de deep state; de liberale oligarchie van superrijken die de politiek de facto aanstuurt, zorgt ervoor dat uit alle macht het risico van omvallen van de aloude bourgeoisie wordt afgekocht met holle retoriek over de rug van zieken en hun verzorgers, onderwijzers en hun leerlingen, handhavers – en hun beeld van een minister van justitie; een beeld dat inmiddels vergezeld gaat van een strafblad.
Wat natuurlijk niets uitmaakt voor zijn functioneren, want zegt hij, “de Tweede Kamer steunt mij.” Integriteit is onder liberale politici bijna net zo’n vies woord als visie.
Niet meer dienen
Het Sysiphus-werkje van snotneuzen Rutte en de Jonge, het telkens weer omhoog rollen van de corona-steen die ze met hun onkunde doelbewust zelf naar beneden hebben laten vallen, zal ook nog wel even doormodderen.
Maar dat neemt niet weg dat er licht schijnt aan het einde van de tunnel. De kiezer begrijpt echt wel dat er een alternatief is voor de totalitaire ‘liberale’ ideologie. Een alternatief dat we alleen maar hoeven te willen om het te realiseren. ‘Soyez résolus à ne pas servir et vous voilà libres!’ schreef Étienne de La Boétie hier al lang geleden over. ‘Wees vastberaden om niet meer te dienen en u bent vrij’ – en dat geldt echt niet alleen voor 16e-eeuwse Fransen.
Zo langzamerhand begint de vraag zich op te dringen wanneer Tweede Kamerleden uit schaamte voor de eigen onkunde de Tweede Kamer zullen ontbinden. Schaamte voor het feit dat ze zo weinig van hun baantje wisten te maken dat we nu al jaren opgescheept zitten met stripfiguren die het land – slaapdronken – als de Titanic besturen terwijl Tweede Kamerleden ondertussen als een konijn in de koplampen zitten te staren naar de ondergangsmuzak van Thierry B., die overigens soms pijnlijk de vinger op de zere plek legt.
“Wat krijgen we nu? Thierry B. die de vinger op een zere plek legt?!” hoor ik ‘progressief’ Nederland denken. Maar natuurlijk, en zoals Albert Camus ons leerde, behoren we rechts te zijn als de waarheid zich op rechts bevindt – en links als ze zich op links bevindt. Maar svp wel zonder onze ogen te sluiten voor de catastrofe die rechtse fanatici voor een land zijn als ze aan de macht komen dankzij een falende democratie. En mag ik van Tweede Kamerleden die 9.000-, netto per maand verdienen misschien verwachten dat ze iets concreets tegenover Thierry B. stellen in plaats van de zoveelste variatie op het liberale libretto?
Macht behouden
Het wordt tijd dat het volk per referendum kiest welke regeringsvorm het wil, en wie het mogen vertegenwoordigen – met een imperatief mandaat.
Een crisis is immers een kans om te verbeteren in plaats van een kans om coûte que coûte je macht te behouden terwijl je overduidelijk hebt gefaald, jarenlang, op alle belangrijke hoofdlijnen, telkens weer. Het is tijd om een eind te maken aan de liberale crises. Tijd ook om te beginnen met de wederopbouw, voor een tijdperk zonder totalitaire liberale ideologie, zonder persoonlijkheidscultus rondom nogal ondemocratisch gekozen bestuurders en zonder het misbruiken van de zwakken voor de onverzadigbare machtshonger van de sterken.
De tijd van uitbuiting is voorbij, simpelweg omdat de oplossing voor het oprapen ligt; het regionaliseren van de politiek en het implementeren van een positieve vorm van anarchisme, een libertair socialisme in de stijl van Proudhon. Maar eerst is het tijd dat Tweede Kamerleden zichzelf naar huis sturen omdat ze zo weinig van hun duurbetaalde baantje wisten te maken. Of zit er inmiddels al een knop op de corona-app waarmee de kiezer dat zelf kan doen?
In dat geval: waar kunnen we het oude besturingssysteem van onze democratie upgraden van liberale chaos naar libertaire orde?
Jasper Mekkes is ingenieur en vooruitgangsfilosoof.
Jasper Mekkes, 23.09.2020 @ 08:49
RSS