Het aanblijven van Mark Rutte begint een beetje gênant te worden
Jasper Mekkes
Foto: Anne Brigman.
De zonnekoning van de lage landen wil van geen wijken weten, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Ergens in de verte doet zijn obsessieve vastklampen aan de macht mij een beetje denken aan Wit-Rusland. Ik zie niet zoveel verschil tussen de nietsontziende machtswellust van de eerste de beste dictator en het gedweep met macht door Rutte. Ook hier worden demonstraties van ontevreden burgers uit elkaar geslagen of verboden. Want Corona-wappies. Want gele hesjes. Want vergunning.
En niet alleen een blogger, zoals in Wit-Rusland, maar een heel land wordt gegijzeld door onze eigen visieloze variant van een zonnekoning. Met allesbehalve een meerderheid van de bevolking achter je, doen alsof Nederland niet veel beter af zou zijn als je gewoon de eer aan jezelf zou houden en de wens van de meerderheid zou respecteren – door weg te gaan. Met de staart tussen de benen afdruipen zou Mark, gezien zijn track-record, van afbraak helemaal niet misstaan.
En dan misschien nu dan maar eens ruimte maken voor mensen mèt talent voor het landsbestuur, en politici die soevereinisten van links èn rechts wel weten te verenigen.
Barbecuefeestje
Ach ja, Mark. Met zijn adoratie van alles wat laag is in een cultuur. Van bitterbal tot nietsontziende geldhonger. Met zijn retoriek die nooit enig hout snijdt maar wel op het obsessieve af wordt rondgetoeterd door hem en zijn volgelingen. Mark en de klimaatcrisis die vooral … het barbecue-feestje van Mark zelf bedreigt.
Doorgaan met wat we altijd al deden, het is Mark ten voeten uit, en symbolisch voor de ideologie van het conservatieve liberalisme waar hij tegen beter weten in pal voor zegt te staan.
Politique politicienne noemen ze dat in Vlaanderen. Politiek van, voor en door politici, of in gewoon Nederlands: gekonkel in de Haagse slangenkuil.
Dat dit egoïsme steeds meer gewone Nederlanders en Sigrid Kaag inmiddels een beetje de keel begint uit te hangen, doet er niet toe, Mark moet en zal door als premier van alle (rijke) Nederlanders.
Al is de enige, die hij nog bestuurt, Mark zelf, voor de spiegel zal hij bitterballen blijven ronddelen aan het ‘plebs’, en zelfs dan zal hij nog een hol praatje houden, tegen de spiegel. Want Mark is doof voor kritiek. Mark doet alsof verkiezingen en rechterlijke uitspraken over zijn politiek niets met hèm te maken hebben. Mark moet er alleen maar harder van schaterlachen.
Uitgekauwde ideologie
Ik moet opeens denken aan die andere scheef stuiptrekkende schaterlacher; Gerrit Zalm. Zalm moet haast wel de geestelijke vader van Ruttes schaterlach zijn, inclusief stuiptrekkende mond en varkensoogjes. ‘Hoeveel zwart geld heeft ABN/AMRO ook al weer witgewassen tijdens Zalm?’ – Schaterlachen.
Toch durf ik wel te stellen dat de onvrede onder de gewone, of laten we zeggen wat meer bescheiden Nederlander, hem niet zozeer zit in Rutte, Zalm, hun beider kramplach, de coronamaatregelen, de benzineprijzen of de vraag of je als man eigenlijk wel een rokje aan mag, maar bij een puissant rijke elite die zonder talent voor het besturen van een land met een democratische basis van krap 20 procent van de stemmen eeuwig schijnt te bepalen hoe het land eruit ziet; met de uitgekauwde ideologie van het marktdenken. Met alle onvrijheid, laagcultuur en gebrek aan soevereinisme voor land en burgers tot gevolg.
Mark is bij gebrek aan ideeën vooral een uitvoerder van beleid van anderen; de oligarchie in het bedrijfsleven en het liberale Brussel van het verdrag van Maastricht.
Sterk tegen de zwakken
Ondertussen is diezelfde bescheiden Nederlander niet tegen Europa, want niemand is tegen Europa, de bescheiden Nederlander is tegen het liberale Europa. Tegen de hovaardige schaterlach van mensen die alleen oog hebben voor hun eigen ego en de portemonnee van de superrijken. Het Europa van sterk tegen de zwakken en zwak tegen de sterken.
En na al die afbraak als konijn uit de hoge hoed een minderheidskabinet toveren met – tadaa – zonnekoning Rutte weer aan het hoofd, is symbolisch voor Ruttes volstrekte minachting voor de wil van het volk.
Als Rutte ook maar een klein beetje staatsmanschap in zich had gehad, zou hij al lang een referendum uit hebben geschreven met de volgende vraag aan alle Nederlanders: wilt u dat ik weer uw minister-president wordt, ja of nee?
Ik durf er wel iets om te verwedden dat het antwoord een oorverdovend ‘nee’ zou zijn.
Orwell-festival
Mark is immers rijp voor de mottenballen, passé. Hij is als een eik die drieduizend jaar geleden al is omgevallen in een zuurstofloos veen, een fossiel uit een bijna vergeten tijd. De tijd van het eigen ego vóór alles.
Maar Mark zal net zo lang doorgaan tot hij nóg vier jaar in het torentje mag blijven. Al is het met gedoogsteun van drie varkens en een geit van de Haagse Animal Farm.
Ik stel voor dat als Mark straks weer schaamteloos in het torentje plaatsneemt we als protest een George Orwell-festival op het Binnenhof organiseren.
Jasper Mekkes is ingenieur en vooruitgangsfilosoof en heeft net een boek gepubliceerd: Wil tot Waarheid; een materialistische ontologie van de mens en zijn natuur.
Jasper Mekkes, 09.09.2021 @ 08:46
RSS