Herinneringen (3)
Suna Floret
Foto: Roskilde Festival
Mijn moeder zet de vaatwasser aan en pakt de Turkse theeglazen erbij. Ze weet dat ik op het vervolg zit te wachten. Ze vertelt verder.
“Daar stond ik dan. Voor de deur van mijn ouderlijk huis, waar ik was weggelopen. Maar ik had geen keus. Ik had geen andere deur om bij aan te kloppen. Je vader en ik keken elkaar in spanning aan, ik nam diep adem en drukte op de bel. Mijn kleinste broertje, toen tien jaar, deed de deur open. Hij schrok en keek me in stilte aan.”
“Hij zette een stap naar voren en omhelsde me. Ik vroeg fluisterend of je opa thuis was. ‘Ja, hij zit in de woonkamer’. Ik hoorde je opa met zijn zware stem al vragen wie er voor de deur stond. ‘Mijn zus’ antwoordde je oom toen zachtjes. Opnieuw stilte. Dat waren de langste seconden van mijn leven. Ik voelde mijn hart in heel mijn lichaam kloppen. En toen stond je opa voor de deur. Oog in oog. Hij was nuchter. Hij bleef me strak aankijken en zei niets. Mijn knieën werden steeds slapper. ‘Kom maar binnen’ zei hij toen. Hij draaide zich om en liep de woonkamer in. Je vader keek me aan en mijn broertje trok ons mee naar binnen.”
“Er zijn geen vragen gesteld. Toen ik daar eenmaal in de woonkamer zat, voelde het alsof ik niet weg was geweest. Eén van mijn broertjes ging meteen naar zijn kamer, hij was nog boos op me en dat begreep ik. Je oma was al lang blij dat ik terug was. Je opa begon meteen over de huisvesting te praten. ‘Dat moeten we eerst regelen’, zei hij. Een vriendin van je oma hielp ons aan een logeerplek. Je vader is wekenlang, iedere dag bij de woningbouwvereniging langs gegaan, tot we een woning toegewezen zouden krijgen. En dat werkte. We kregen de sleutels van een kleine woning die eigenlijk al lang gesloopt had moeten worden. Maar dat maakte ons niets uit.”
“Ik was mijn baan kwijt omdat ik zomaar was verdwenen. Je vader werkte in de avonduren als schoonmaker en ik ging mee om hem te helpen. Op een gegeven moment nam ik het werk van je vader over en ging hij overdag bij een bakker werken. Om in de avond mij weer te helpen. Je opa had alles gefinancierd. Van ons matras tot het servies. Dat betaalden we tot de laatste centjes terug. Het was een zware periode, maar je vader en ik waren twee handen op een buik. We waren tevreden. Een ding is in ieder geval zeker; toen ik als jong meisje uit het raampje van mijn ouderlijk huis naar de fietsende Nederlanders zat te staren, had ik nooit gedacht dat ik dit gelukkig leventje zou leiden.”
Suna Floret (27) is journalist. Ze schrijft wat ze ervaart en fotografeert wat ze ziet. Haar weblog is meer dan de moeite waard. Lees het eerste deel van Herinneringen hier en het tweede hier.
Suna Floret, 24.08.2010 @ 08:05
9 Reacties
op 24 08 2010 at 09:46 schreef nescio:
Het is dat ik niet huilen kan. Z’n prachtig verhaal. Soms is een happy ending verhaal toch wel fijn. Prachtig geschreven Suna.
op 24 08 2010 at 10:18 schreef G!:
Huilen, ik kan dat wel… Ontroerend.
op 24 08 2010 at 14:05 schreef Rusje:
Suna Suna Suna, schrijven ken jij echt goed. Mi Gusta. Ik ben best ontroerd. Misschien kan je ooit een biografie voor mij schrijven. ;)
op 24 08 2010 at 15:12 schreef gerard:
Goed! Respect voor je ouders, maar dat weet je al…X
op 24 08 2010 at 17:11 schreef Waldo:
heel ontroerend weer… je schrijft echt geweldig. Jammer dat dit het laatste deel was, want ik zou nog veel meer willen lezen :)
op 24 08 2010 at 20:15 schreef gerard:
Mooi, ook de houding van je opa, die begreep dat gedane zaken geen keer nemen, dit accepteerde en meteen over practische zaken als de huisvesting begon na te denken.
op 24 08 2010 at 22:02 schreef emma:
ontzettend mooi verhaal suna! Dat was zeker het vertellen waard! :) En respect voor wat je moeder (en ook je vader natuurlijk) allemaal heeft doorstaan!
op 25 08 2010 at 12:58 schreef wendy:
Echt een superverhaal, zo zie je maar mensen met vooroordelen hihi.
Top famillie
op 25 08 2010 at 13:35 schreef MF:
Goed geschreven. Het blijft ontroerend, ook al weet je dat het goed gaat aflopen.
RSS