Herinneringen (2)
Suna Floret
Mijn moeder staat in de keuken haar gerecht voor te bereiden zoals alleen mijn moeder dat kan. Terwijl de gevulde paprika’s aan het koken zijn, doet ze haar schort af en we gaan aan de keukentafel zitten. Ma vertelt verder.
“Ik kreeg dus 25 gulden van je opa. Dat was niet veel maar meer had ik eigenlijk ook niet nodig. Ik deed maar weinig. Wat ik wel erg vond, was dat je opa de rest van mijn welverdiende salaris uitgaf aan alcohol. Hij ging voor biermerk Oranjeboom werken en toen begon eigenlijk het gezeik.”
“Hij kwam eerst aangeschoten van zijn werk omdat hij met een slangetje de flessen vulde, maar tegelijkertijd zijn eigen dorst leste. Op een gegeven moment kwam hij iedere dag volledig bezopen thuis. Hoe hij daar normaal heeft kunnen functioneren of nooit is ontslagen, blijft een raadsel. Alsof dat niet genoeg was, kreeg hij aan het eind van iedere maand ook nog een gratis krat bier mee. Later ging hij aan de whiskey, wat de situatie nog erger maakte.”
“Ondertussen was ik al negentien en pakte nog steeds groente in. Maar toen kwam de dag waardoor de rest van mijn leven is veranderd. Mijn ouders gingen op visite bij vrienden in België en daar ontmoette ik je vader voor het eerst. Toen ik hem zag, wist ik meteen dat ik zijn vrouw wilde worden. Waarschijnlijk dacht hij hetzelfde, want hij had via via ons telefoonnummer gevonden en nam het risico om me thuis te bellen.
Gelukkig pakte ík op. Het gesprek duurde maar een seconde of tien, maar lang genoeg om zijn telefoonnummer te noteren. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik stopte het papiertje in mijn BH en ging naar mijn kamer. Maandenlang heb ik hem vanuit de telefooncel gebeld. Ik was verliefd. Ik vertelde dit aan je oma en toen je opa er ook achter kwam, brak de hel los. Hij schreeuwde dat ik met niemand anders mocht trouwen dan met zijn neef, want dat had hij al geregeld. Ik moest hem maar vergeten, want het jaar daarop zou ik al met zijn neef trouwen. Ik wist niet eens wie zijn neef was! Het onderwerp werd onder de tapijt geschoven en ik hield me uit angst stil.”
“Na een paar maanden belde je vader me weer op. “Ayşe, ik sta morgenochtend met de auto bij de bushalte in Charlois. Als je met me mee wilt, kun je instappen. Ik wacht op je.” En hij hing op. De volgende ochtend zei ik tegen je oma dat ik een uur eerder moest beginnen, wierp nog snel een blik op mijn slapende broertjes en ging in mijn werkkleding de deur uit. Ik pakte de bus die ik altijd nam en stapte bij de volgende halte uit om vervolgens in de auto van je vader te stappen en weg te rijden naar België.”
“Je oma had het natuurlijk al snel door toen ze me niet op haar werk zag. Ze wachtte tot de avond en belde naar België. De broer van je vader bevestigde dat ik daar zat. Ik wil niet weten hoe je opa heeft gereageerd toen hij er achter kwam, maar ik kwam erachter dat hij naar België wilde om je vader te vermoorden. Mijn broers hielden hem tegen. Je opa kon er ook niks meer aan doen. Mijn ‘eer was al aangetast’. Het had geen zin meer om me terug te halen.”
“Ik hoorde niks van mijn ouders en broertjes. Je vader en ik waren ondertussen getrouwd en gelukkig samen. We logeerden bij de broer van je vader. Na een maand of twee wilde ik terug naar Nederland. Ik wilde weer werken, miste mijn moeder en broers. Je vader vond het niet erg om in Nederland te wonen en besloten terug te gaan. We stapten in de trein. In Rotterdam aangekomen hadden we allebei geen cent, dus ik klopte op de deur van mijn vader voor hulp.”
“Klopte je op de deur van opa voor hulp? Jij hebt lef! Hoe reageerde hij? Wat zei opa?”
Terwijl ze opstaat om te kijken of het lievelingsgerecht van mijn vader al klaar is, hoort ze de voordeur open gaan. “Suna, let op de paprika’s” en ze loopt met een glimlach naar mijn vader.
Het wordt nu wel héél spannend. Laten we hopen dat Suna niet weer zo lang de tijd neemt om het vervolg te schrijven. Lees het eerste deel hier. Suna Floret (27) is journalist. Ze schrijft wat ze ervaart en fotografeert wat ze ziet. Haar weblog is meer dan de moeite waard.
Suna Floret, 16.08.2010 @ 22:46
27 Reacties
op 16 08 2010 at 23:24 schreef gerard:
Wow, je moeder had wel lef! Ik haat cliffhangers, dus ik hoop snel het vervolg te kunnen lezen.
op 17 08 2010 at 00:05 schreef vetklep:
ik wil de punchline.
mooi!
en absurd mooie foto erboven.
op 17 08 2010 at 00:40 schreef Osman:
Superstuk, Suna!
Het is boeiend om te lezen wat de andere kant van het verhaal is, een kijkje achter de deur van de Turkse buren. Ik denk dat velen onder ons zich hier niet van bewust waren.
Onthullend: Memoirs of an Aysha – ;)
Keep up the good work…
op 17 08 2010 at 10:14 schreef Waldo:
Geweldig weer Suna! Ik ga zitten wachten op deel 3!!
op 17 08 2010 at 10:43 schreef Risina:
Meissie,
Wat een geweldig stuk!!
Heerlijk om te lezen, ik lees graag meer van je!!!
gr,
Ris
op 17 08 2010 at 11:09 schreef Josje:
@Suna
Wat was jouw moeder moedig. Met haar lijf en ziel in haar eigen leven stapen. Dat maakt mijn bewondering (en verwondering) voor de liefde – in welke vorm dan ook – alleen maar groter. Weer bedankt voor het delen.
op 17 08 2010 at 12:12 schreef Rena:
Heerlijk, waar gebeurde verhalen over de liefde.
op 17 08 2010 at 12:23 schreef nescio:
Mooi, zo mooi. Maar bespaar me de cliff-hangers: schrijf door! Die andere cultuur van niet-onderhandel-gezinnen komt zo sterk tot leven, kruipt dicht op de huid. Tirannie achter de voordeur, goedgepraat onder de mom van achterhaalde normen.
Een alcoholist in een Nederlandse cultuur is al erg genoeg, maar hier tekent het z’n dochters leven op een ongekende manier: verwoestend. En dan toch nog positief blijven, hoe krijg je het voor elkaar?
op 17 08 2010 at 13:01 schreef emma:
aaaargh sunaaa! schrijf verder!
op 17 08 2010 at 13:56 schreef Bigpete:
Dapper, bijna net zo dapper als Oranjeboom bier noemen….
Ben nieuwsgierig naar de afloop.
op 17 08 2010 at 14:25 schreef André Richard:
Nescio: “Mooi, zo mooi. Maar bespaar me de cliff-hangers: schrijf door! Die andere cultuur van niet-onderhandel-gezinnen komt zo sterk tot leven”
Mijn moeder (gewoon Hollands) is het huis uit gezet (1962 Eindhoven) toen ze met mijn vader (ook gewoon Hollands) wilde trouwen. Haar ouders hoopten dat ze haar daarmee wel van haar plannen af konden houden. Is fantastisch niet gelukt.
Haar ouders hebben zelfs actief geprobeerd een huwelijk tegen te houden. Dat is ze bijna gelukt, totdat een collega van mijn moeder haar wees op de mogelijkheid om in een buitenland te trouwen waar je niet tot je 31e huwelijkstoestemming nodig had. Ze zijn in Londen getrouwd.
In 2008 heeft mijn moeder mijn vader begraven, na 46 jaar huwelijk. Mijn grootouders van moederszijde waren toen al enige jaren dood, na een leven waarin ze hun dochter ik geloof welgeteld nog vijf keer gezien hebben. Het is nooit meer goed gekomen tussen hen. Mijn moeder hield vast aan haar keuze (uiteraard), maar haar ouders ook…
op 17 08 2010 at 15:04 schreef nescio:
@André richard: Ja, waar we staan vandaag is niet waar we waren gisteren. Jouw moeder heeft ook die ‘ongepaste’ stap gemaakt en het smalle kronkelige pad gekozen. Met veel tegenwerking maar terecht! Maar toentertijd konden haar ouders waarschijnlijk op veel begrip rekenen. Als ze het vandaag de dag zo hadden geprobeerd, waren zij bespot en nagewezen. Maar nu: nieuwe ronde, nieuwe spelers, oude problemen. Over 20 jaar kijken de turkse nederlanders (de meerderheid) net zo tegen deze problematiek aan als wij nu: Een geschiedenis die niet herhaalt maar wel wijst.
op 17 08 2010 at 15:42 schreef Tjerk:
Ik vind het wel positief juist, die cliffhanger. Nu heb ik iets om naar uit te kijken:
Slaat hij haar pal op haar neus? Rent hij naar de schuur voor zijn jachtgeweer? Valt hij haar huilend en met dubbele tong ‘Je blijvv altijd me d-doch-ter, da-da wee’ je toch?’ om de hals? Daagt hij zijn kersverse schoonzoon uit voor een potje olieworstelen? Geeft ‘ie ze vijfhonderd euro mee, en zegt ‘ie dat ze het verder zelf maar uit moeten zoeken?
Het blijft spannend, en dat is het leuke.
Als je het nou over cliffhangers hebt waar je blauwe ballen van kreeg: waar is Hayat Shadied gebleven?
op 17 08 2010 at 17:45 schreef baris:
en ik maar dagenlang wachten dat me zus thuis zou komen. Zij zorgde namelijk voor mij en ik sliep altijd met me zus. Pas dagen later zegt mama dat me zus weg is gelopen en niet meer terugkomt…….
op 17 08 2010 at 18:00 schreef Tjerk:
Baris komt uit zo’n dorpje in diep-Drenthe waar iedereen door eeuwenlange inteelt dezelfde humuskop heeft, dat is al wel duidelijk.
op 17 08 2010 at 18:04 schreef Jaap:
Zoals altijd een genot om te lezen, Suna. Ik ben benieuwd naar het vervolg.
op 17 08 2010 at 18:10 schreef Suna:
@Tjerk:
nee hoor, dat is hij niet. Baris is de jongste broertje van mijn moeder. Hij was een jaar of negen toen mijn moeder wegliep.
op 17 08 2010 at 22:10 schreef Paul:
Geeft een beetje aan hoe achterlijk die cultuur is. Dit moet je in nederland niet willen.
op 17 08 2010 at 23:06 schreef Nadien:
Wow, Suna! Mooi…. Ben heel benieuwd naar het volgende deel!
op 17 08 2010 at 23:37 schreef vetklep:
paul,
zoals blijkt uit het verhaal van Richard hadden we dat hier een halve eeuw geleden ook nog.
Maar van dit soort verhalen word ik dus wel vrolijk. Ik zie de liefde graag overwinnen, vooral als het zo geschreven is dat zelfs een botterik als ik het als spannend kan ervaren.
Tenminste, ik hoop dat het goed afloopt/liep.
op 18 08 2010 at 01:06 schreef Paul:
vetklep,
Dat we dat een halve eeuw dat ook hadden ,is waar.
Maar het was een verademing, dat dat voorbij was.
Tevens was er geen sprake van eerwraak, alleen mijn vader uit Velsen -noord kreeg problemen als hij uit wou gaan met een meisje uit Velsen-zuid.
Ik schrik er gewoon van dat die opa haar toekomstige echtgenoot wou vermoorden. Als haar broers hem niet tegen hadden gehouden, had dit een heel ander verhaal geweest. Enfin, we zijn een halve eeuw verder en volgens mij gebeurd het nog steeds.
op 18 08 2010 at 02:53 schreef Tjerk:
@Suna; ik schaam me dood. Ik dacht dat het weer een of andere islamofoob was die suggereerde dat alle Turken incest met elkaar bedrijven ofzo.
op 18 08 2010 at 07:42 schreef Peter:
Dacht ik ook, hoor.
op 18 08 2010 at 08:45 schreef Suna:
@Tjerk; haha! Baris moet ook gewoon wat duidelijker formuleren!
op 18 08 2010 at 18:51 schreef Carolina:
Suna,
Prachtig stuk, ben benieuwd naar het vervolg…hou me op de hoogte
op 18 08 2010 at 22:42 schreef gerard:
waar blijft deel 3 ??? ;-)
op 24 08 2010 at 23:44 schreef Bunyamin:
Ach Suna, die papa van jou!
Nee hoor grapje;)…Maar respect blijft groot voor hem.
Mooi stuk. Mijn ogen beginnen langzaam dicht te gaan door mijn slaap tekort, maar ik MOET deel drie nog lezen!
Ps. waarom geven we hier een cultuur de schuld over hoe een vader zich bekommert over het welzijn van zijn dochter? Hoe zou jouw reactie zijn als je enige dochter ineens is verdwenen en je weet door wie? Hoe zou jij je op dat moment uiten tegenover die persoon? Maarja ach niet iedereen kan zich daarin leven.
RSS