Herbert Kuiling was een kleine held
Peter Breedveld
Scène uit The Blue Lagoon (Randal Kleiser, 1980).
Gisteren las ik dat Herbert Kuiling al meer dan drie weken dood is. Hij was niet heel bekend, behalve in mijn eigen bubbeltje en kennelijk ook in zijn eigen wijk, waar hij net tot bestuurslid van de wijkvereniging was gekozen. Een betrokken burger die op onderkoeld-sardonische wijze, dat lijkt me een goede omschrijving, van leer trok tegen extreemrechts, racisme en hypocriete linksmensen.
Hij schreef weleens voor Frontaal Naakt, was één van de eersten die Sywert van Lienden in de smiezen had en had er geen enkel probleem mee tegen de stroom in te zwemmen. Dan werd hij maar niet populair. Hij koos zijn eigen stellingnames vanuit zijn eigen perspectief.
Hij was ook één van de handvol mensen die naar de rechtbank waren gekomen om mij bij te staan toen ik me in 2019 moest verantwoorden wegens het beledigen van de racistische troll Hans Konings. Dat heb ik zeer gewaardeerd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me weleens aan hem ergerde omdat hij me ongevraagd adviseerde op medisch gebied, waarbij hij een zeker paniekerig alarmisme niet schuwde. Van mijn verzoek om dat niet te doen, trok hij zich niks aan. Hij had wat dat betreft een altijd goedgemutste onverstoorbaarheid, leek ook onbeledigbaar.
Vorige maand berichtte hij op Facebook dat hij was opgenomen in het ziekenhuis, ik maakte me lichtelijk zorgen, nam me voor hem iets te sturen, een fruitmand of zo. Niet gedaan, natuurlijk, want zo ben ik, altijd in de veronderstelling dat er nog tijd genoeg is, dat het wel zal meevallen. Hoewel me dat al vaker is opgebroken, leer ik mijn les kennelijk nooit.
Dat hij al drie weken dood was zonder dat wij, zijn Twitter- en Facebookvrienden, dat hadden opgemerkt, zit me dwars. Ik kan niet zeggen dat ik Kuiling goed heb gekend, maar ik vind hem een typisch voorbeeld van de kleine mensen die nooit heel erg opvallen maar die de ruggegraat vormen van de gemeenschap waar ze deel van uitmaken. Herbert Kuiling was een kleine held. Betrokken maar kritisch en dwars. Kuiling nam niks voor lief, bevroeg en bespotte alles, was niet bang om af en toe een eikel te zijn. Mensen die niet bang zijn voor de eikel in zichzelf, zijn onmisbaar. Dat hij een goed mens was, een sociaal dier, een echte vriend, blijkt uit zijn inzet voor zijn wijk, voor Amsterdam, voor Nederland.
Bedankt voor alles, Herbert!
Peter Breedveld, 26.05.2022 @ 10:17