Hafsia

30 Reacties

op 13 11 2010 at 10:26 schreef hassnae:

O, heerlijk, dit nummer kende ik als meisje al uit mijn hoofd! Toen mijn broers een band hadden, behoorde dit, op bruiloften, tot hun repertoire. Een klassieker. Leuk en toepasselijk, die oude muzikanten.

op 13 11 2010 at 11:05 schreef Marco Meijer:

Ieder zijn meug. Ik hou ook niet van graatmager maar deze dame is naar mijn smaak toch echt behoorlijk te vet. Een hangende buik is ongeveer net zo aantrekkelijk als hangende borsten.
Liever niet, dus.
Gelukkig voor de mollige vrouwen zijn er genoeg mannen die er anders over denken dan ik.

op 13 11 2010 at 11:43 schreef Judith:

@ Marco,

Ieder zijn meug inderdaad, maar deze vrouw ‘behoorlijk te vet’ noemen is ridicuul. Kijk naar haar armen, rug en hals, ze is slank, maar heeft een bolle buik. Geen hangende buik.

op 13 11 2010 at 12:07 schreef Renée:

@marco Huh? Te vet?

Hier is een mooi woord voor: voluptuous.

op 13 11 2010 at 12:17 schreef Nico:

Geweldig, wat een bijzondere vrouw. En wat een dans… Mooie muziek ook, waar gaat het lied over?

op 13 11 2010 at 12:55 schreef Poldertijger:

Dit is nou een fraai stukje islamitische cultuur

op 13 11 2010 at 13:27 schreef Peter:

Wie niet van zo’n buik houdt, houdt niet van vrouwen.

op 13 11 2010 at 13:50 schreef Haes:

Ik vind dit een tamelijk saai fragment. De danseres heeft een zeer knap gezicht, maar daar is wat mij betreft dan ook alles mee gezegd.
Slechte cameravoering ook trouwens. Het gaat toch om een buikdans, waarom is die (te dikke) buik dan zo weinig in beeld? De cameraman heeft te veel oog voor haar borsten, waar verder niet veel aan te zien valt. Komt dat misschien doordat het een Franse film is? Dus de verkeerde cultuur voor het appreciëren van waar het om gaat?
Ze is – voor zover dat te zien valt dan – ook veel te weinig beweeglijk met haar buik. Verder dan een beetje schudden komt ze niet, terwijl de (inderdaad niet te magere) buik bij een buikdans toch moet rollen.
In Turkije heb ik een veel meer tot de verbeelding sprekende buikdans bijgewoond, uitgevoerd door mannen in travestie!

op 13 11 2010 at 13:57 schreef Poldertijger:

@Marco en @Renée

Simon Carmiggelt noemd dit wulps.

op 13 11 2010 at 17:21 schreef Frits B:

Die buik was opzet en er is hard aan gewerkt. Zie wat de Frans Wikipedia er over zegt:
“En 2005, elle décroche un rôle pour La Graine et le Mulet d’Abdellatif Kechiche, tourné à Sète, qui lui vaut, après sa sortie en 2007, le Prix Marcello-Mastroianni (« jeune acteur ou actrice ») lors de la 64e Mostra de Venise 4, suivi en 2008 du César du meilleur espoir féminin. Dans la foulée, elle quitte sa famille pour aller vivre seule à Paris.
Elle prend 15 kg pour tenir le rôle. La scène finale de la danse orientale a nécessité cinq jours de tournage. Contrairement à ce qu’elle a affirmé lors de son audition, elle ne sait pas danser et doit prendre des cours pendant le film. Blessée, elle danse même avec une attelle, « C’était dur : pour mon premier film j’étais obligée de prendre du poids, je l’ai fait parce que j’avais quelqu’un en face de moi qui avait 100% confiance en moi. Je devais me changer physiquement et danser. J’avais vraiment peur de cette scène. Je savais que c’était une scène importante et je l’avais tellement travaillée qu’il fallait que j’assure. C’était très dur physiquement mais bizarrement je tenais à chaque fois plus de 45 minutes. Même des professionnels de la danse me le disaient, c’est un truc de fou car une danseuse ça danse une heure maximum. Mais j’étais portée par l’énergie et par le personnage. Après le tournage j’ai dormi une semaine! »

op 13 11 2010 at 22:53 schreef hassnae:

Nico, het gaat over een oude man die voor de jonge vrouw moet gaan zodat ze hem en haar kan onderhouden. Als ze de heuvel oploopt, staat hij in vuur en vlam.

op 14 11 2010 at 03:32 schreef vetklep:

Ik kreeg na ongeveer 10 seconden dusdanige pijn aan mijn oogbollen en oren dat ik van de rest af heb moeten zien.
Met alle respect voor mensen die cultuur verwarren met zelfkastijding, natuurlijk.

op 14 11 2010 at 11:25 schreef Fizgig:

Prachtige film, blijkbaar niet in de filmhuizen gedraaid maar wel op mijn UPC filmkanaal (waarop sowieso redelijk wat Franse cinema). Mooie scene ook, en geweldige actrice.

op 15 11 2010 at 00:00 schreef hj:

Duurt lang en slecht gefilmd.

op 15 11 2010 at 10:33 schreef Gerbski:

“Prachtige film, blijkbaar niet in de filmhuizen gedraaid ”

Hoezo? Omdat Fizgig de agenda niet goed in de gaten heeft gehouden? De film heeft gewoon in de Nederlandse filmhuizen gedraaid hoor. Waaronder een volle week in Delft. Probleem: er komt een halve man en een paardekop op af. Omdat men te lui is om de agenda’s in de gaten te houden. En dus concludeert dat-ie “blijkbaar niet in de filmhuizen heeft gedraaid”…..

op 15 11 2010 at 10:55 schreef Imbeciel die denkt dat-ie ongestraft onder dezelfde naam als Uw Hoofdredacteur mag reageren:

Dit was een van die films met een geweldige recensie die dus echt niet om aan te zien was. Clichematiger dan dit kan haast niet. Een film om direct te vergeten. Hem eendimensionaal noemen is nog teveel eer. Neem dan “Les Barons”, 1000 keer grappiger en beter, maar helaas hier niet meer te zien.

op 15 11 2010 at 20:19 schreef Nico:

Bedankt Hassnae, ik ga er nog eens naar luisteren nu ik dit weet.

op 17 11 2010 at 15:55 schreef Marco Meijer:

Kortom:
– bovenmodaal aantrekkelijke actrice
– opzettelijk gekweekte bolle buik
– van buikdansen heeft ze weinig kaas gegeten
– muziek is …. eehhhhm …. apart

Mannen die vallen op mollige vrouwen met dikke buiken verlangen (vermoed ik) eigenlijk terug naar hun moeder.
Veel zachte vrouwelijkheid om lekker bij (in) weg te kruipen zeg maar. Geeft een veilig, vertrouwd gevoel.

op 17 11 2010 at 16:40 schreef gnaues:

zo he, wat komt marco meijer slim uit de hoek….

op 17 11 2010 at 17:13 schreef Peter:

De blanke houten klazen zullen wel even vertellen wat buikdansen is. En muziek, for that matter. De meeste Nederlandse mannen die ik in het echt tegenkom, hebben de beweeglijkheid van zeekoeien op het droge, maar zoals bij zoveel zaken weten ze er achter hun computertjes opeens alles van.

Mannen die op ‘vette’ vrouwen schelden, zien er (vermoed ik) zelf uit als Uncle Festers en zouden het stiekem ’t liefst met prepuberjongens doen.

op 17 11 2010 at 20:49 schreef Pjotr:

Over muziek en dansen gesproken, persoonlijk prefereer ik de trance scene uit Gatlif’s “Exils”. Sowieso een veel betere film.

http://www.youtube.com/watch?v=VcNOY-TerYI&feature=related

op 17 11 2010 at 21:00 schreef Peter:

Ja, waarom dan, Pjotr?

op 17 11 2010 at 21:53 schreef Pjotr:

Exils is een fijne roadmovie, terwijl La Graine beter La Migraine kon heten en volledig in de categorie “migrantendrama” valt, in alle opzichten. Voor diegenen die zoiets graag zien en niet van de ongestructureerdheid van Gatlif houden (dat is mogelijk) is er altijd nog La Haine. Die was tenminste lekker fris van de lever en paar graadjes minder simplistisch dan La Graine. En voor de mensen die graag iets sterkers lusten is er “Un Prophete”. Die moet gezellige dansjes wel ontberen, da’s waar.

op 17 11 2010 at 22:14 schreef Pjotr:

Come to think of it: in een andere film van Gatlif , Gadjo Dilo, zie je er eentje die echt kan dansen (Rona Hartner).

http://www.youtube.com/watch?v=GHpCSOg1ePs&feature=fvw

En deze middelbare houten klaas doet het toch ook vrij aardig. Heeft wel eerst een hele fles geleegd bij het graf:

http://www.youtube.com/watch?v=3T5LWOrQ9Wg&feature=related

Maar Hafsia heeft gelijk: allemaal Franse films….

op 17 11 2010 at 22:30 schreef Peter:

Dus je voornaamste bezwaar tegen La Graine et le Mulet is dat het een migrantendrama is. Maar wat is er zo simplistisch aan? En waarom draag je La Haine aan als vergelijkingsmateriaal? Vanwege die migranten? En hou je meer van Exils omdat het een roadmovie is? Is het feit, dat ook hier migranten in zitten, louter toevallig?

op 18 11 2010 at 10:32 schreef Pjotr:

De vraag verdient een adequaat antwoord waarvoor me nu de tijd ontbreekt. Je houdt dat tegoed.

Voor liefhebbers van zinnelijke actrices mag ik overigens graag naar mijn persoonlijke favoriet Asia Argento verwijzen. Daarvoor laat je je vrouw en kinderen nog in een ijskoude zee achter (zoek even haar monoloog genaamd ‘fantasy’ …pffff).

Ok, till later..

op 18 11 2010 at 20:46 schreef Geertjan:

Wat een heerlijk lijf en nondeju hoe schoon haar gezicht en haren.

op 22 11 2010 at 13:08 schreef Pjotr:

@Peter 17-11

Geen bezwaar tegen migrantendrama’s, vandaar dat ik La Haine expliciet noemde. Le Graine is zoals gezegd een aaneenschakeling van cliche’s. Er is niets verrassends aan. De omgangsvormen in de familie, de mislukkingen van de vader, het racisme van de autochtone fransman, alles is voorspelbaar.
Dat is bij La Haine absoluut niet het geval. Misschien is Exils als vergelijkingsmaatstaf wat ongelukkig gekozen omdat het een heel ander soort film is, maar ook daar toch weer de problematiek van de migrant. Maar wel ontbloot van het sociaal pamflettisme dat naar mijn mening La Graine zo saai maakt.
Nog een verrassender film die toch een beetje in dezelfde categorie valt is Ajami. Heel andere setting (Jaffa), maar enigszins vergelijkbare sociale/multiculturele problematiek, maar dan vol verrassende wendingen, vanuit verschillende gezichtspunten verfilmd, zonder moreel oordeel te vellen. Un Prophete valt naar mijn mening ongeveer in dezelfde gewichtsklasse. Geen simplistische schema’s, maar een film die je aan het denken zet.

op 23 11 2010 at 17:48 schreef Peter:

Ik ben het totaal niet met je eens dat La graine et le Mulet voorspelbaar en clichématig zou zijn. Het is een vrij ongewoon drama in documentaire-stijl, waarin het verhaal op een terloopse manier wordt verteld, met acteurs die heel naturel acteren, zonder morele oordelen, zonder nadrukkelijke boodschap of iets dergelijks.

Dat is eigenlijk een minpuntje aan La Haine, dat ik een spannende film vond, maar die Heilige Verontwaardiging die ervan afdruipt, die vette boodschap die in de film verpakt zit. Ik vel liever mijn eigen oordeel.

Une Prophete heb ik nog niet gezien, maar dat ga ik nog doen, en Exils wil ik nu ook zien.

op 23 11 2010 at 20:32 schreef Palamedes:

Inderdaad een interessante film, waarin op realistische manier het echte leven binnen een Maghrebijnse immigrantenfamilie in Frankrijk wordt verbeeld. De film rekent op verschillende subtiele manieren af met bestaande stereotypen aan beide zijden.

De buikdansscene speelt met het orientalistische westerse idee van het Nabije Oosten: een exotische en ondoordringbare doch op decadente manier aanlokkelijke vreemde cultuur, waarin de tijd stil is blijven staan.

Daarnaast wordt ook de hypocrisie en gespletenheid binnen de immigrantengemeenschap en tussen de verschillende generaties op subtiele manier vertoond.

Goede film die evenwel een goede aandacht en inlevingsvermogen vereist om de subtiele aanval op stereotypische percepties op waarde te kunnen schatten.