Gooi hartjes op me
Peter Breedveld
“Wat interesseren jou die hartjes”, zegt Hassnae tegen mij. Nou, veel. Op Twitter kun je sinds ik weet al niet meer wanneer tweets “liken” door een hartje rood te kleuren. Je ziet meteen wat de mensen belangrijk vinden en wat niet. Schaatsen en Emma Wortelboer vinden ze belangrijk, de vluchtelingen op Moria not so much. Wat er in Syrië gebeurt, interesseert niemand nog een reet.
Ze zijn een waardevol goed geworden, die hartjes. Je ziet volwassen mensen er echt om bedelen: “gooi hartjes op me“; “Ik heb hartjes nodig“.
Gevolg is dat mensen hele rare dingen doen om zoveel mogelijk hartjes te krijgen. Ze gaan zielig doen, bijvoorbeeld. Onbeschaamd lopen ze met hun eigen leed te koop. Huwelijksleed, ziektes, doorgelekt, belazerd op Marktplaats, hond, kat of konijn dood, maakt niet uit, iedereen mag alles weten want je krijgt er hartjes voor. Wat moet ik met waardigheid? Geef me hartjes.
Lelijke baby’s
Maar dat is niet erg. Het is raar en bizar, maar niet erg. Erg is dat die hartjes op Twitter een middel zijn om meningen bij te sturen, alle neuzen in dezelfde richting te krijgen. Dat betekent dat over elk onderwerp één mening heel snel domineert, en aangezien Twitter grote invloed heeft op de besluitvorming van ons kabinet (u denkt toch niet dat ’t het RIVM is dat de kapperszaken weer open wil?) is dat hartjesgedoe, ik zeg het zonder ironie, een gevaar voor de democratie. Want zonder hartjes blijf je nagenoeg onzichtbaar, hoe slim je je stellingen ook onderbouwt. Wie tegen de stroom inzwemt, wordt niet gehoord. Dus loopt zowat iedereen, ook al heeft die aanvankelijk een tegendraadse mening, al snel met de kudde mee, vanwege die hartjes. En daarom gaan de kappers open en blijven de universiteiten gesloten.
Als je een paar keer flink veel hartjes hebt geoogst, hoef je er niet veel meer voor te doen. Je hebt dan een torenhoge gun-factor. Maakt niet meer uit wat je op Twitter zet: je spuuglelijke baby’s, je onsmakelijke prakkie (ik zet foto’s van mijn oogstrelend mooie Japanse culinaire kunstwerkjes op Twitter: hoogstens 20 hartjes; ik zag foto’s van anderen van bordjes bruine prut en konijnenvoer, die honderden hartjes kregen!), dat je zo blij wordt van het mooie weer, dat je het zo erg vindt van die baby in die container: duizenden hartjes, iedere keer weer.
Normalisering noemt Foucault dat. Wie normaliseert, dus zich conformeert aan de rest, krijgt een beloning: 10.000 hartjes. Wie niet gewoon gezellig meedoet, wordt bestraft met nul hartjes. Zelfs mensen die vinden dat je een punt hebt, durven je geen hartje te geven, want dat wordt gezien door andere mensen en die straffen hen dan ook. Er zijn mensen die op Twitter rondgaan en schreeuwen: “Ik zie mutuals die-en-die tweep liken! Dood aan die mutuals!” De hartjespolitie.
Baudet nazi
Ik krijg dus zelden hartjes, want mijn gun-factor ligt een paar promille boven nul en mijn meningen zijn afschuwelijk; op het moment dat ik ze uit, althans, want een tijd later, soms een paar maanden, soms twee, drie, vier of vijf jaar later maar steevast geheid altijd, is iedereen tot hetzelfde inzicht gekomen als ik meteen in het begin al. Bijvoorbeeld dat Thierry Baudet een nazi is.
Maar ik zou gemakkelijk een hele populaire tweep kunnen worden, want ik weet precies wat ik daarvoor moet doen. Zo wind ik er geen doekjes om dat ik de nationale obsessie met Willem Engel totaal idioot vind en een verspilling van energie, omdat niet Willem Engel, maar de tot Gouden God uitgeroepen Staatsman Rutte verantwoordelijk is voor de uitzichtsloze cirissituatie waarin we ons thans bevinden. Dat levert me geen vrienden op, want de mensen zijn verslaafd geraakt aan op Willem Engel schelden, ze worden er high van. Wil ik dus hartjes, dan moet ik gewoon lekker met de mensen meeschelden.
Laatst had ik zin om mijn volgers een beetje te sarren. Ik tweette: ‘Ben ik de enige die buiten zinnen van woede raakt zodra die de naam “Willem Engel” hoort? #avondklok’ (iedereen denkt dat ie de enige is op Twitter, ik zie het de hele dag langskomen: “Ben ik de enige die uit zijn kont poept”; “ben ik de enige die bang is om corona te krijgen”).
Haat aan Willem Engel
Boem, meteen gooide iedereen hartjes op me! 369 hartjes! Daar komen Nadia Bouras en Myrthe Hilkens hun bed niet voor uit, maar voor mij is dat ongekend. Ik kreeg er ook een hele stoot volgers bij, een stuk of honderd, geloof ik. En mensen verzekerden mij: “Nee, nee, ik word ook altijd heel boos op Willem Engel!” “Ik kan die Engel niet luchten of zien!” Nee joh, echt waar, dude? Ik dacht écht dat ik de enige was!
Een website met blijkbaar heel veel lezers, The Best Social Media, schreef een stuk over de haat aan Willem Engel onder de mensen waarin mijn bullshit-tweet als eerste voorbeeld werd aangehaald. Twee, drie dagen lang hield iedereen van me, en werd ik gekust en gekroond.
Maar goed, daarna schreef ik dat Nederland wel degelijk een dictatuur is.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Vorig jaar moest ik voor de rechter verschijnen wegens belediging van een racistische troll! Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Peter Breedveld, 23.02.2021 @ 11:44
RSS