Ghana in Den Haag

Anita Brus

“Máxima en Laurentien dragen dit merk ook!” roept de hoogblonde Haagse dame over de kittige rode pumps die zij zo even voor mij uit haar sjieke etalage heeft gehaald. Ik kwam echter niet voor Máximamuiltjes naar Den Haag, maar voor een visum en besluit door te lopen naar de Ghanese ambassade.

In de ambassade word ik met een formulier en een nummertje doorverwezen naar een kamer met een allegaartje aan stoelen waarop mensen verveeld zitten te wachten. Iets zegt mij dat ik het beste kan gaan zitten op een bureaustoel op de achterste rij, al zit ik dan wel heel dicht naast een Ghanees die zo goed kan meekijken hoe ik het formulier invul. Ik begin een praatje met hem en pak een pen om de rij gegevens af te werken.

Afrikaanse loketdame

Het formulier vraagt twee ‘references‘ en ik wil in de Afrikaanse bureaucratische rompslomp geen enkel risico lopen op onverwachte verrassingen. Daarom besluit ik de Ghanees naast mij maar meteen ook in te lijven als contact en noteer met zijn goedkeuring zijn naam en telefoonnummer als ‘second reference‘ (naast de referentie van mijn gereserveerde hotel). Tevreden over deze snelle actie begeef ik mij, als mijn nummer dan toch eindelijk verschijnt, met alle documenten naar het loket. Daar blijkt mijn beurt echter al te zijn ingenomen door een man in een kleurig Afrikaans hemd met een hele rits paspoorten.

De man in het Afrikaanse hemd blijkt leider van een groep jongeren wiens paspoorten hij met trillende hand door een gleuf richting een streng kijkende dame schuift die alleen te zien is door een klein rond loketraampje. “Yes Ma’am, no Ma’am“, hoor ik hem zeggen en het is wel duidelijk dat de loketdame hier de volgorde bepaalt en niet het zojuist getrokken nummertje. Zij laat de jongens en meisjes, die bij de groep horen, een voor een opdraven om ze persoonlijk naar hun leeftijd te vragen. Zenuwachtig rukt hun groepsleider nog net op tijd een pet van een van de puberhoofden voordat het betreffende puberbrein bij de Afrikaanse loketdame in beeld komt. Zij is hier de baas en de rest is decoratie, inclusief de pinautomaat die het niet doet, waardoor iedereen zonder cash eerst weer naar buiten moet om te gaan pinnen.

Verwarrende woordenwisseling

Als de loketdame bepaalt dat het alsnog mijn beurt is, probeer ik mij zo vriendelijk mogelijk uit te drukken. Dat gaat even goed, maar dan zie ik haar toch met een bedenkelijke blik naar mijn formulier kijken. “Who is Mr. Mensah?“, bijt zij mij toe over mijn zojuist opgedane contact. Ik antwoord dat hij iemand is die ik wil bezoeken in Ghana, maar op de een of andere manier blijkt dit geen goed antwoord, want ze vraagt het nog een keer. Ik leg uit dat ik naar Ghana ga als toerist om haar prachtige land te leren kennen en dat Mr Mensah iemand is die ik kan bellen “just in case of emergency“.

Ondertussen roept zij de duidelijk nog niet helemaal van zijn zenuwen bekomen groepsleider (zijn vrolijke hemd blijkt slechts luchtige camouflage) weer terug. Er is iets met hun papieren dat zij hem probeert uit te leggen, maar die communicatie loopt geheel spaak. Terwijl de twee in een verwarrende woordenwisseling verstrikt raken probeer ik mijn rust te bewaren om straks een passend antwoord te kunnen geven als de groepsleider eenmaal is afgeserveerd. En ik krijg opnieuw de vraag wie Mr. Mensah is. “Just a friend“, antwoord ik nu en ik voeg er aan toe dat ik ook ‘art teacher‘ ben, geïnteresseerd in Afrikaanse kunst. Pas dan zie ik haar ontdooien. “Can you draw me also?“, vraagt zij en ik zeg: “Of course!”

Volgende week donderdag ligt mijn visum klaar.

Anita Brus is docent in de Spaanse taal/literatuur/kunst en schrijft over tango in het tijdschrift La Cadena. Zij publiceert ook teksten in het Spaans en in het Nederlands op haar eigen weblog. Lees het verbijsterende relaas over haar domrechtse date. Volg haar op Twitter.

Tweet

Anita Brus, 01.12.2014 @ 07:58

[Home]
 

Δ