Gesundheit

Frans Weerts

De inkt van mijn laatste column hier over de kleurenleer was nog niet droog, of er raasde een tsunami van infecties door mijn onderbuik. Was het de straffe gods? Wie zal het zeggen.

Zonder in verdere enge details te treden; er volgde een bombardement van medische reddingsoperaties, vooral met inzet van alle antibiotica, waarvoor kwaadwillende bacteriële kolonies nog niet resistent zijn. Een chemokuur moet nog erger zijn, maar het leek wel verdacht veel op sloopwerk in mijn onderbuik, alvorens de opbouw- en herstelwerkzaamheden konden beginnen. Het hield mij zes maanden op de bank en langs de lijn, maar we zijn weer terug.

Wat mij nu de gelegenheid biedt om als ervaringsdeskundige inzicht te bieden in het Poolse systeem van gezondheidszorg, waar ik al die tijd medisch door de mangel ben gegaan.

Eén systeem van gezondheidszorg, zoals we dat in Nederland kennen, bestaat hier niet. Er is de publieke gezondheidszorg aan de ene kant en de private zorg aan de andere kant. De publieke zorg is voor eenieder toegankelijk op grond van een algemene zorgverzekering. Mijn vriendin maakt er gebruik van en je wordt echt niet vrolijk van haar verhalen. Ellenlange wachttijden, verouderde ziekenhuizen, onderbetaald medisch personeel en veel corruptie. Wie veroordeeld is tot urgente ingrepen, moet in de regel onder tafel bijlappen.

Wie betere zorg wenst moet eveneens de beurs trekken. Het is een algemeen bekend en getolereerd systeem.
De modale arts of chirurg verdient hier minder dan een bouwvakker in Nederland en dus wordt er naar creatief boekhouden gegrepen door de medische stand. Met dit zwarte geld vullen medici hun schrale salaris aan tot redelijke proporties, wat dan weer voorkomt dat deze beroepsgroep zijn geluk zoekt in landen, waar ze een beter inkomen kunnen vergaren.

Mijn relatieve geluk was, dat ik me kon wenden tot de andere zijde: de private zorg. Niet zoals Nederland een marginaal verschijnsel, maar alomtegenwoordig hier. Het wemelt van de privé-ziekenhuizen, die een groot aantal disciplines in huis hebben. En die de beste artsen uit het publieke domein wegkapen, omdat ze beter betalen en beter geëquipeerd zijn. Zelfs de academische ziekenhuizen halen het niet bij deze instellingen die opereren op de vrije markt.

Op vijf minuten afstand van mijn woning bevindt zich zo’n privé-ziekenhuis, waartoe ik mij wendde met goedvinden van mijn (Nederlandse) verzekeraar. Hoegenaamd geen wachttijden, maar wel eerst betalen voordat er ook maar een vinger naar je wordt uitgestoken. We’re all in it for the business, is het devies. Maar dan krijg je ook wat. Omgerekend 4,50 euro voor een normaal consult, een beetje meer voor de specialist. En voor 125 euro heb je een privékamer met hotel-ambities. Zelfs de meest complexe ingrepen zijn zodanig laag geprijsd dat het bijna gênant is. Mijn verzekeraar is spekkoper, want de kosten verbleken bij de tarieven die in Nederland moeten worden opgehoest.

Maar de marktwerking heeft ook hier zijn keerzijde. Zo had ik onlangs nog een consult bij een arts, die ik al vaker heb ontmoet. Hij spreekt een mondje Nederlands, want hij liep ooit een halfjaar stage in Maastricht. Mijn situatie – bijna hersteld – viel ineens in het niet bij de zijne, toen hij bekende dat hij al drie maanden wachtte op zijn salaris. Het medisch instituut zat zwaar in de financiële problemen en hij zag het somber in. Ik wenste hem het allerbeste en was blij toen ik weer buiten stond.

Ik hoop voorlopig geen enkel ziekenhuis meer van binnen te zien.

Frans Weerts is journalist in onruste, die vanaf gezonde afstand beziet hoe zijn thuisland politiek, sociaal en maatschappelijk aan lager wal raakt. Die zich in Polen voelt als een vis op het droge, happend naar adem en spartelend in een glas Vodka.

Tweet

Frans Weerts, 04.04.2011 @ 07:57

[Home]
 

Δ