Gemiste vlucht
Anita Brus
Rare tijden. In Madrid mis ik op 16 juli door onnozele omstandigheden mijn vlucht totaal onverwacht en in a split second veranderen mijn situatie en mijn humeur. De baliejuffrouw is onvermurwbaar. De incheckbalie is ‘closed‘ en ik kan hoog, laag of opzij springen, maar men laat mij er niet meer door. Please, hoe kan dat nou? Er rest nog drie kwartier voordat het vliegtuig vertrekt. Kan ik niet rennen, desnoods zonder bagage? “Nee, mevrouw, zonder bagage laten wij geen enkele passagier gaan.”
Perplex ben ik en even sta ik daar nogal ontredderd. Wat doe je in zo’n geval? Heel simpel, blijkt al snel. Je koopt een nieuw ticket. Ik heb de keuze tussen een ticket van 174 euro voor een vlucht die morgen vertrekt of een van 80 euro, overmorgen. Aangezien ik het wel gehad heb met het bloedhete Madrid en heel graag naar mijn Vinkeveense tuintje wil kies ik voor de vlucht van morgen. Maar dan moet ik evengoed overnachten. In Madrid? In zo’n geval is het altijd goed dat je wat om je heen snottert en al snel tref ik iemand die mij een goed advies geeft: “Ga met de bus naar Barajas en zoek daar iets goedkoops.” Barajas is de naam van het vliegveld. Nooit geweten dat het dorp op vijf minuten busafstand ook zo heet.
Grootste ongeluksvogel
In Barajas snotter ik nog even verder met als resultaat dat een jongen mij op zoek naar een goedkoop hotel helpt met het sjouwen van mijn bagage. Wij vinden uiteindelijk een eenvoudig hostal voor 30 euro. Dat is plus 174 euro voor de ticket zo’n 204 euro schade. Kon erger. Toch geef ik die jongen geen fooi omdat ik mijzelf zie als de grootste ongeluksvogel ter wereld. Wat ik natuurlijk helemaal niet ben en waardoor ik mij later schuldig voel. Hoe een mens zich kan laten meeslepen door de tegenslag van het moment om daarbij zijn omgeving te verontachtzamen.
Het komt niet meer goed met mij in Barajas. Ik heb er definitief de pest in en gun mijzelf daarom geen enkel genot meer. ’s Avonds neem ik op een verkeerd terras een vieze pizza en de volgende dag een ontbijt met onsmakelijke pasteitjes. Ik check daarna op het vliegveld twee uur te vroeg in zodat het dit keer zeker niet meer fout kan gaan. Om drie uur ’s middags zit ik in het vliegtuig naar Amsterdam.
Ongedeerd op Schiphol
Soms mist iemand op het nippertje een fatale vlucht. Dat had ook in mijn geval zo kunnen zijn, maar de eerdere vlucht van 16 juli kwam gewoon aan en ik arriveer op 17 juli ongedeerd op Schiphol waar ik hoor dat er zojuist een vliegtuig is verongelukt. Of eigenlijk niet verongelukt, maar boven de Oekraïne uit de lucht geschoten.
Daarna gaat het op radio en tv nergens anders meer over en dagen later ben onder de indruk van de woorden van Frans Timmermans die to his dying day will not understand that it took so much time for the rescue workers to be allowed to do their difficult jobs and that human remains should be used in political game. Mooie speech die hij houdt voor de VN, maar ik heb er dubbele gedachten bij. Het vliegtuig is neergehaald in een oorlogsgebied waar levenden al amper tellen, laat staan doden.
Een week na de ramp realiseer ik mij meer dan ooit de futiliteit van mijn eigen kleine ongenoegen.
Anita Brus is docent in de Spaanse taal/literatuur/kunst en schrijft over tango in het tijdschrift La Cadena. Zij publiceert ook teksten in het Spaans en in het Nederlands op haar eigen weblog. Lees het verbijsterende relaas over haar domrechtse date. Volg haar op Twitter.
Anita Brus, 23.07.2014 @ 14:09
RSS