Film
Judith Valentijn
Illustratie: Joaquín Sorolla
Hallo Peter,
Enorm bedankt voor je brief, ik vond hem bijzonder leuk om te lezen. Niet alleen ik, maar ook de lezers van PinkBullets, ze hebben je brief in groten getale gelezen en doorgestuurd naar hun vriendinnetjes. Of misschien wel naar hun vriendjes, met als opmerking erbij dat het écht heel erg irritant is als ze hun besokte voeten op tafel planten. Zo irritant dat zelfs hun medemannen er tegen in opstand komen.
Ik ben blij dat je geen zin hebt het mannendom te vertegenwoordigen, het zou ook wel bijzonder knap zijn om voor de halve wereldbevolking te spreken. Het enige wat jullie gemeen hebben, is een penis en daar houdt het dan ook wel op.
Op mijn beurt heb ik geen zin om voor alle vrouwen te spreken. Veel van mijn vrienden noemen me een halve vent. Jarenlang vond ik dat vleiend, want het stereotype ‘vrouw’ vind ik niet bijzonder complimenteus. Nu pas besef ik dat het tegelijkertijd belachelijk is dat als een vrouw weinig emotioneel is, dol is op ratio, wetenschap, computers, foute grappen en grof taalgebruik plots ‘mannelijke’ karaktereigenschappen heeft en tof is omdat ze niet voldoet aan het stereotype. Haast net zo bevreemdend als dat jij dan een homo zou moeten zijn omdat je niet van auto’s, bier en voetbal houdt. Maar dat terzijde, al die stereotypen komen vanzelf wel voorbij in onze briefwisselingen.
Over voetbal hoef ik in elk geval niet te schrijven, want dat boeit je niet. Wel hebben we iets anders gemeen, las ik. Intense woede om ogenschijnlijk triviale dingen. In mijn hoofd spelen vaak bijzonder gewelddadige films af. Ik heb het niet met fluitende mannen in de herenkleedkamer, maar bijvoorbeeld wel als ik met een meute mensen op een tram of bus sta te wachten. Als ik daar sta, heb ik mijn ov-kaart binnen handbereik. Want ik weet dat ik die binnen een paar minuten nodig heb. Op het moment dat het vervoersmiddel naar keuze aan komt rijden, wordt er keurig een soort rij gevormd. Via lichaamstaal en woeste blikken wordt zonder woorden duidelijk gemaakt wie er wanneer in mag stappen.
Dat is echter niet wat me woest maakt, dat vind ik alleen maar mooi. Wat me wel woest maakt, is dat ik keurig klaar sta met die stomme kaart en er bijna altijd wel een of andere schlemiel vlak voor me rustig de tram of bus in stapt en zich vervolgens gaat bedenken dat er op de een of andere manier voor het ritje betaald dient te worden. Als het een vrouw is, wordt er in een onmeunig grote tas gegrabbeld en wordt er een nog grotere portemonnee tevoorschijn getoverd en dan ergens tussen de foto’s van de kinderen, de liefde, de pasjes van de zonnestudio, de sportschool, de banketbakker en het vele kleingeld zit ‘ie. De ov-kaart. Dit alles gaat in een tergend langzaam tempo, alsof er niet nog een mensenmassa achter je staat, die ook graag ergens heen wil.
Mannen zijn nog erger. Die kloppen eerst op hun kont (want je kontzak is nu eenmaal een enorm veilige en praktische plaats om kostbaarheden te bewaren), vervolgens op hun ene borst en daarna op de andere borst. Wijdbeens. Een bronstige gorilla zou trots zijn op dit ritueel. Omdat deze mensen altijd de doorgang blokkeren, word ik gedwongen te wachten, braaf met mijn ov-kaart.
Ondertussen speelt er een enorm gewelddadige film in mijn hoofd. De brute schoffering en het lange wachten beu, grijp ik zo’n asociale ophouder bij zijn/haar schouders en werp ze moeiteloos op de grond. Terwijl ik hysterisch krijs: “Je staat hier godverdomme al tien minuten te wachten, je had allang je vervoersbewijs moeten pakken, maar nee, daar voel je je te goed voor, laat de rest van de wereld maar wachten hè!”, schop ik zo iemand dan helemaal aan gort. De overige passagiers juichen mijn actie uiteraard toe en onder een luid applaus huppel ik dan heel meisjesachtig naar binnen.
Alleen in mijn hoofd hè, Peter. Dus niet dat je denkt dat ik een psychopaat ben. In de praktijk wacht ik netjes mijn beurt af. Net als jij laat ik geen sporen achter en probeer zo min mogelijk ruimte in te nemen. Ik vraag me af wat dat over ons zegt. Het enige wat ik weet is dat het niet meer dan logisch is dat mensen die alle ruimte opeisen en zo zichtbaar mogelijk willen zijn ons tegen de haren instrijken.
Ik hoop niet dat ik jou en je lezers heb afgeschrikt met deze bekentenis. Los van alle moordfilms in mijn hoofd ben ik een heel keurig meisje, echt waar.
Liefs voor jullie allemaal,
Judith Valentijn is hoofdredacteur van het webmagazine PinkBullets. Ze voert een briefwisseling met Uw Hoofdredacteur, waarbij haar brieven op Frontaal Naakt, en zijn brieven op PinkBullets worden gepubliceerd.
Judith Valentijn, 03.07.2010 @ 08:57
14 Reacties
op 03 07 2010 at 09:17 schreef Patrick:
Mooie brief. Ook ik, als man, erger me aan dezelfde dingen.
Zelfde categorie is de bakker/slager/etc. Dat iemand op met zaterdagdrukte pas gaat bedenken wat hij/zij wilt hebben als ze aan de beurt zijn. Deze zou ik ook wel eens de les willen lezen in combinatie met zwaar lichaamelijk geweld.
op 03 07 2010 at 09:38 schreef Rob:
Ja! Van die mensen heb je dus ook in de supermarkt, bij pinautomaten, enzovoorts.
Oh ja, nu moet ik mijn pasje zoeken. Nee, ik heb wel gepast hoor, eens kijken… zes, zeven, zeveneneenhalf, acht, acht twintig, dertig, vijfendertig, vijfenvijftig, zestig.
Meteen tegen de muur en afknallen die hap. In mijn gedachten natuurlijk.
op 03 07 2010 at 10:00 schreef Rena:
Leave no trace behind, zeg ik altijd tegen mijn zoontjes. Een andere is van mijn favo leraar. Ik ben lui, dus ik ruim op. ( want dan hoef je geen tijd te verspillen aan zoeken)
Er zijn best een paar handige levensmotto’s te bedenken waar, als mensen zich er aan zouden houden, het leven voor ons allemaal zoveel aangenamer zou maken.
Zo erger ik mij gruwelijk aan mensen/pubers die in nabijheid van een prullenbak, gewoon hun afval op de grond laten vallen, zo van..dat ruimt een ander maar op….. ‘Als je het nu niet meteen opruimt, prop ik het door je strot ja! ( in gedachten he, ik ben een keurige vrouw) Soms durf ik er wel wat van te zeggen, tot grote angst van mij nerdy oudste zoon, die is bang voor de meestal daarop volgende agressie van de aangesprokene.
op 03 07 2010 at 10:42 schreef vetklep:
Er is ooit een uitvinding gedaan die een einde maakt aan alle ergernissen van het collectivistisch vervoer.
Een automobiel heet zo’n ding.
Daarmee kan je je in je eentje verplaatsen. Je kunt gewoon vertrekken waar je woont en aankomen waar je moet zijn. Je kan er gewoon in roken. Je hoort er precies de muziek die je op dat moment wilt horen. Of je kan kiezen voor stilte. Of gewoon genieten van dat weldadige geroffel in het vooronder. Je kunt er de hele reis ongestoord en prive in bellen. Je kan de temperatuur op de graad nauwkeurig instellen naar eigen voorkeur. Het ruikt er zoals jij wilt. En je hoeft niet verplicht te communiceren met een pratende pet.
Het grootste voordeel is dat je geen extra hekel krijgt aan je medemens, gewoon omdat je er niet ongewenst mee geconfronteerd wordt.
op 03 07 2010 at 10:49 schreef Knutsel:
Zeer herkenbaar en daardoor eigenlijk zeer verontrustend. Je zou namelijk kunnen gaan denken dat Tarantino-achtige scenario’s zich in ieders hoofd afspelen… zo is in mijn hoofd niet alleen de trage passagier het haasje, maar iedereen die zich in in een radius van 20 meter bevindt. En ze komen allemaal uiterst gewelddadig aan hun einde.
op 03 07 2010 at 10:58 schreef vetklep:
In het colectivistisch vervoer heb je ook minstens twee, maar bij voorkeur vier zitplaatsen nodig, omdat je anders de hele reis ongewenst lichamelijk contact hebt. Met mensen die je niet wilt zien of ruiken, laat staan voelen. Eigenlijk wil je niet eens weten dat ze bestaan.
Terwijl je alleen door het niet roken al in een moordlustige stemming bent.
op 03 07 2010 at 11:38 schreef pimmetje:
Met een “oh, ik was al weer vergeten wat we hier stonden te doen” en een vriendelijke lach tegen de buschauffeur maak ik er meestal toch weer iets gezelligs van. Ik hou van samenspannen tegen dit soort bruten en rustig afwachten tot er een bal voor open doel wordt toegespeeld. Zoals de eerste keer dat ik bij de voordeur mijn stevig ontwikkelde benedenburen ontmoette, die er een handje van hadden om midden in de nacht het stereovolume flink op te schroeven. Ik stelde mij voor en zei vroegen of ik last had van hun muziek. “Nee hoor, ik heb zelf geen radio, dus vind ik het wel aardig als mijn buren me laten meegenieten”. Ik ben daarna nooit meer wakker geworden van keiharde muziek.
Iedere ochtend neem ik mijn espresso met een flesje mineraalwater en een geroosterd ongedesemd broodje met boter in een klein maar druk bezocht cafeetje om de hoek. De eerste keren moest ik het afleggen tegen het publiek dat de serveersters met luide stemmen rondcommandeerde waardoor de bediening geen tijd hadden om eens naar het terrasje buiten te komen. Dus ben ik het zelf maar binnen gaan halen, waarbij ik ook eerst aan de kassa heb afgerekend omdat ik geen zin had om daar ook nog eens op te moeten wachten. Mijn broodje werd na enige tijd met een plof voor me neergezet. Daarvan heb ik toen een vast ritueel gemaakt. Maar intussen staat alles al voor me klaar om mee naar buiten te nemen, terwijl ik bij de kassa sta af te rekenen. Er worden handen geschud en aardigheden uitgewisseld en de komst van mijn broodje wordt ook begeleid door wat vriendelijke woorden.
In diverse restaurants en cafeetjes hoef ik maar te gaan zitten, ze weten precies wat ik wil nuttigen. En sommige van die etablissamenten bezoek ik maar een paar keer per jaar. Eventueel wordt er nog met mij overlegd als er niet precies is wat ik normaal daar nuttig en worden er alternatieven voorgesteld. Zo hoef ik niet te wuiven, met luide stem te roepen en al helemaal niet boos te worden.
In zekere zin is dit natuurlijk ook asociaal gedrag, maar ik geniet er wel van.
Een keer ben ik zelfs een boete ontlopen doordat de politieagent zo boos werd dat hij de bekeuring uit zijn boekje scheurde, opfrommelde, op straat gooide en wijdbeens wegliep. Terwijl hij me een preek over dubbelparkeren (twee minuten om iets af te geven in een rustige straat) gaf, vroeg ik alleen maar hoeveel ik nu moest betalen. Dat herhaalde zich een aantal keren. In de auto heb ik heerlijk kunnen lachen.
Dadelijk moet ik nog even aan mijn Braziliaanse collega vragen of hij ook de tweede helft gezien heeft om hem zijn dikke smile betaald te zetten toen hij me op de gang tegen kwam op mijn werk en me vertelde dat het al 1-0 voor Brazilie was. Daar heb ik weinig mee te maken, maar gegeven de omstandigheden, toch weer goed voor iets gezelligs.
op 03 07 2010 at 13:14 schreef Kretenzer:
Me inleven in de situatie kan ik wel, al mijd ik het OV zoveel als ik maar kan. Omdat ik simpelweg de conrontatie niet wil aangaan met types die dit soort films niet alleen in zijn hoofd laten afspelen, maar in de werkelijkheid. En daarbij natuurlijk de confrontatie met mezelf in een dergelijke situatie: kun je het conflict aan of niet? En de kater achteraf om je lafheid of het geïncasseerde pak slaag om je (dwaze?)lef.
Wat me ook weeral duidelijk is, is dat mijn morele/logische probleem, dat ik uiteenzette bij het blog “Joden” van 30-06 i.v.m. de daadwerkelijke polarisatie van iemand die zegt dat hij niet polariseert, door deze brief een flinke onderbouwing krijgt. Er zitten namelijk nogal wat polarisaties in. En die zijn, per definitie, altijd gewelddadig, toch?
Zou het niet kunnen dat mensen geen echte behoefte hebben aan tolerantie zoals die in abstracto verkondigd wordt sinds de Franse Revolutie? Dat zij daar vanuit hun erfelijke eigenschappen niet toe gedreven worden?
Maar als dat zo is, waarom verketteren wij elkaar dan de hele tijd op dit punt? Met rechtszaken en al?
Bovendien is een rechtszaak een VERVOLGING, toch?
Tijd voor de siësta bij deze hitte.
op 03 07 2010 at 13:42 schreef Geert:
Je hebt mensen die alles wat ze doen van tevoren plannen om zo efficiënt en snel mogelijk hun taken af te ronden. Daarnaast heb je de mensen die bij de seconde leven en daarbij de eerste categorie graag in de weg lopen. De planners worden daar doorgaans heel boos over, omdat hun programma in de war wordt geschopt, terwijl de niet-planners de ergernis lachend wegwuiven en zich niet kunnen voorstellen waarom de ander zich zo druk maakt.
De boosheid om andermans indolentie verpest doorgaans alleen je eigen humeur, verder heb je er niemand mee.
op 03 07 2010 at 17:44 schreef sabaroth:
Ik heb me mijn leven lang al verwonderd en geergerd over dit soort gedrag.
Ik heb zelfs serieuse pogingen gedaan om te onderzoeken hoe het toch in godsnaam mogelijk is dat een soort die de intelligentie heeft om aan de ene kant de meest fantastiche dingen uit te vinden aan de andere kant zich ongelovelijk dom kan gedragen.
Ik heb het antwoord ook gevonden:
Onderontwikkeld Bewustzijn.
op 03 07 2010 at 21:32 schreef Bert Brussen:
Iedere ochtend neem ik mijn espresso met een flesje mineraalwater en een geroosterd ongedesemd broodje met boter
Er zijn mensen om minder aangevallen. Terecht aangevallen.
op 03 07 2010 at 22:30 schreef Kretenzer:
@Bert Brussen
Om minder? Terecht?
Mag ik weten waaraan je dan denkt?
op 04 07 2010 at 01:22 schreef Nathalie:
@Geert, Geweldig. EN waar!
Haast verkort de tijd.
Dit weten en ermee omgaan zijn echter twee verschillende dingen…
Leuk stuk!
op 13 07 2010 at 17:30 schreef Arnoud:
Wat een doorsnee ergernissen weer. Niets bijzonders en ook nog getuigend van een erg lage frustratiedrempel. Helemaal van deze tijd.
RSS