Feesten en feasten in het supergezellige Reus
Peter Breedveld
Niks ten nadele van Barcelona, dat is een magnifieke stad met zoveel moois om te zien en geweldige restaurants, als je ze tussen alle toeristenmeuk weet te vinden.
Maar ik ben het liefst in de onbekende provinciale steden en de dorpjes van niks. Eergisteren waren we in Tarragona, met een kathedraal die ik nooit meer zal vergeten, terwijl ik met de kathedraal in Barcelona hetzelfde heb als Rik Zaal (schrijver van de reisgids Spanje): al vele keren bezocht, en iedere keer vergeet ik ‘m weer. Hij is prachtig, die kathedraal, maar er staat niks in dat me bijblijft.
Echte Spaanse steden en dorpen, waar ik als niet-Spanjaard in de minderheid ben, en een toeschouwer in plaats van de bezetter, die hebben mijn voorkeur. Ik kom best vaak in dorpen en steden waarvan ik niet begrijp dat ze niet in alle reisgidsen staan. Reus is zo’n stad. Versmaad door alle Spanje-gangers, maar wij hadden er de beste dag van onze vakantie tot nu toe.
Reus, op een steenworp afstand van Tarragona, en pal naast een populair pretpark met een gigantische achtbaan die je al van kilometers afstand ziet, heeft geen wereldberoemde monumenten, geen kathedraal, geen stierenrennen en wat niet al, maar wat een heerlijke stad. In Reus is het gewoon gezellig. Je kunt er lekker eten voor een prikkie, je kunt er gezellig zitten op één van de vele pleinen, je vergaapt je er aan de prachtige architectuur, de kleurrijke en veelvormige gevels en overal staan elegante beelden.
LSD-trip
Gaudi is hier geboren, maar ik hou niet van Gaudi. Althans, niet van zijn werk. Ik vind zijn gebouwen spuuglelijk, een soort Hannah-Barbara-producties maar dan met heel veel LSD. Die onvoltooide kathedraal van hem, La Sagrada Família, is één van de grootste anticlimaxen in mijn leven (ik bezocht ‘m 30 jaar geleden voor het laatst, is-ie inmiddels af?). In Reus staat niks van hem, hij verliet de stad al op zijn 17e, maar er is wel een Gaudi-museum en je kunt zijn geboortehuis zien en tal van horeca-etablissementen zijn naar hem vernoemd.
Wij hebben door de stad gezworven, tijdens de siesta, vaak door doodstille straten, vooral door het historische centrum, maar ook een eindje daarbuiten, en we hebben genoten van de gevels, de straten, de beelden, de terrasjes en de mensen. We hebben heerlijk geluncht, krokante ravioli van bacalao (gezouten kabeljauw), een zoveelste en zeer geslaagde variatie van Catalaanse octopus en een wat boers mengsel van foie gras, ei, Iberico-ham, aardappel, gecaramelliseerde ui en rozijnen die zo fucking lekker was dat we onze vingers er bijna bij opvraten. We hebben twee keer verrukkelijk ijs gegeten: limoncello, ricotta met peer, mascarpone met vijgen en daarna nog een keer limoncello en amarene. God, wat zalig.
Dansende stier
We vielen midden in een uitbundig wijkfeest, de Festes del Barri Santa Anna, we waren er de enige toeristen, met een dansende gouden roofvogel met een duif in zijn bek, een dansende stier en een menselijke piramide. Dat was zo cool, zo geweldig. Bekijk de filmpjes die ik ervan heb gemaakt hier, hier, hier en hier. In San Sebastian hebben we dat ook al eens meegemaakt. In Tokio zoek ik ze altijd op. Hier en hier en hier. Heerlijk om toeschouwer, voyeur te mogen zijn bij zulke evenementen, als mensen hun eigenheid vieren.
Wat het allemaal betekent, ik heb geen idee. Er is best weinig info over Reus te vinden op het Internet. Maar wat maakt het uit. Dit is het echte Spanje.
Gele Jodenster
Althans, het echte Catalonië. Een jongeman in een banketbakkerswinkel werd even heel streng tegen mij toen we het erover hadden: dit is Catalonië, niet Spanje. Ik heb daar weinig sympathie voor. Je mag hier je cultuur vieren, je taal spreken, jezelf zijn, waarom moet je je per se afzetten tegen Spanje? In een winkel zag ik een zwart T-shirt hangen met een gele Jodenster. In plaats van ‘Jude‘ stond er ‘Catalan’. Zo extremistisch zijn sommige mensen hier met hun nationalistische underdog-pose.
Een valse noot, dat drammerige nationalisme, wel één die constant overal weer opduikt; in de vlaggen aan de balkons en de graffiti op de muren en het feit dat nogal eens allerlei teksten alleen in het Catalaans zijn, zonder Spaanse vertaling.
Vermouth
Maar goed. Vermouth, daar wil ik het even over hebben. Ik heb in Reus mijn eerste glas Vermouth gedronken. Het is versterkte wijn, met kruiden. In Reus kom je er niet om heen. De stad blijkt een belangrijke Vermouth-producent te zijn. In Spanje drinken ze overal de rode variant. Zoet, maar kruidig en een beetje droppig. Deed me denken aan een drankje dat ik vroeger van de dokter voorgeschreven kreeg, ik weet niet precies waarom. Tonicum was dat. Niet heel lekker, wel verkwikkend en een beetje verslavend.
Ik kreeg ‘m met veel ijs, een schijf sinaasappel en een olijf erin. Ik kreeg er gratis een bak zeer smakelijke gekookte mosselen bij. Ik zat op een rechthoekig pleintje voor de Església Prioral de Sant Pere. Het was zeer aangenaam. Daarna heb ik twee flessen gekocht in een wijnwinkel, me in vlot maar helder Spaans aanbevolen door de eigenaar.
Die Església is een aardige kerk. De meeste kunst erin is onopmerkelijk, maar één kapel bevatte een aantal 17e of 18e eeuwse beelden die erg fraai waren, maar wel zwaar beschadigd. Bij één groep waren alle neuzen eraf, een andere groep bestond uit onthoofde beelden. Mogelijk zijn ze beschadigd tijdens een beeldenstorm door antiklerikale communisten of anarchisten tijdens de Burgeroorlog.
Er hing een fragment van een fraai schilderij uit de 16e eeuw, van de Catalaanse Francesc Olives. Ook niet onbeschadigd uit de Burgeroorlog gekomen.
Ik werd getroffen door een klein beeld van een dode, gesluierde vrouw. Een simpel beeldje, maar ze had zo’n mooi koppie, ze zag er zo puur uit, dat ze me ontroerde.
Buiten de kerk staat een naakte vrouw. Een beetje een sociaal-realistisch naakt, maar wel elegant en optimistisch.
Elders in de stad zag ik een al even elegante groep naakten, vrouwen die kennelijk bezig zijn met het dagelijkse werk waar de hele gemeenschap van profiteert. Bijna alle beelden in de stad zijn vrouwen. Ze staan kennelijk symbool voor de strijd van de onderklasse die wordt onderdrukt door staat en kerk, voor de kracht van Catalonië en voor vrijheid.
Peter Breedveld, Reizen, 28.07.2019 @ 09:20
RSS