Esra’s eerste zoen

Esra Dede

We waren allebei zeven jaar oud en we hadden een speciaal hoekje uitgekozen. Het schoolplein, waar wij elke middag aan het spelen waren, was alleen bedoeld voor de kinderen van groep drie en vier. Wij waren de middenbouwkinderen, een brug naar het volwassen kinderdom. Net aan het leren schrijven, lezen en denken. Onze angst voor Karbonkel aan het ontwikkelen.

Tussen de Maan-Roos-Vis-lessen door begonnen we ook elkaar te ontdekken. Uit het niets ontstonden Marokkanen, Turken, Nederlanders en Surinamers. Definities die ik niet zo een, twee, drie met mijn letterdoos kon maken.

Schuilplekken

Ons pleintje had mooie schuilplekken. Plekken die van pas kwamen als we tikkertje gingen spelen of Power Rangers. Dat was de jongensversie van tikkertje, waarbij we de Power Rangers aflevering van de dag ervoor gingen naspelen. Ik was het enige meisje dat meedeed aan het spelletje. Van Youssef, de rode Power Ranger, mocht ik de gele zijn. De enige Nederlandse jongen in ons groepje mocht de roze Power Ranger zijn.

Terwijl de meisjes in de zandbak hun taartkunsten vertoonden en af en toe ook van hun taartjes snoepten, was ik met takken aan het gooien en mij aan het verschuilen in de vele hoeken van het pleintje. We speelden dat de rode en gele Power Ranger samen een slechterik moesten opzoeken. Sommige plekken waren zo verborgen dat de leraren je niet konden zien. Daar stonden we dan met z’n tweetjes, Youssef en ik, uit het zicht van de leraren.

Onschuld

Ik keek aandachtig om me heen en bereidde mij voor op de aanval. Nog voordat ik besefte wat voor scène zich voltrok, was het al voorbij. Het heeft maar enkele seconden geduurd, maar het waren speciale seconden. Mijn eerste zoen. Het was een moment vol onbegrip en kinderlijke onschuld.

De ellende begon toen ik met mijn moeder naar huis liep, mijn gedachten waren als volgt:

“Youssef heeft mij gekust, betekent dit dat we moeten trouwen?”
“Wij moeten wel trouwen, maar hoe dan?”
“Hij is Marokkaans en ik ben Turks, hij kan niet eens Turks!”
“Mama gaat echt boos worden.”

Marokkaanse schoonzoon

Ik zag de hokjes voor mij, de hokjes waarin we onszelf steeds meer aan het plaatsen waren. Ik Mik Turkije of Ik Mik Marokko? Ik raakte in paniek.

Toen ik het uiteindelijk aan mijn moeder had verteld, kreeg ik een preek. Een preek die zoveel effect op mij had, dat ik de volgende dag geen Power Rangers meer wilde speelde. Haar indoctrinatie had gewerkt, want ik wilde vooral niet met Youssef spelen. De enige hoekjes waar ik voortaan kwam, waren de hoekjes van de zandbak. Toen Youssef mij in groep acht tijdens kerstdiner vroeg om te schuifelen, heb ik hem direct afgewezen.

Het is jammer dat ik mij er zo voor heb afgesloten toentertijd, ervan overtuigd dat er geen manier was om de hokjes te overstijgen. Zelfs ons gemeenschappelijke geloof was niet genoeg. Mijn moeder denkt daar jammer genoeg nog steeds zo over. Op de vraag wat ze van een Marokkaanse schoonzoon zou vinden, krijg ik nog steeds als antwoord: “Esra! Allah behoede..”

Trouwplannen

Vele jaren later toen ik pizza bestelde en hij die kwam afleveren, hebben we het gehad over ons speciale hoekje. Het duurde maar enkele seconden, maar het waren speciale seconden. Onze eerste zoen. Op een sarcastische toon biechtte hij op trouwplannen te hebben gehad toentertijd, maar zijn ouders hadden het geen goed idee gevonden. Ook hij had een preek gekregen en hij had mij niet tegengehouden toen ik overstapte naar het zandbakgroepje.

We keken elkaar aan en voor even waren we weer de twee Power Rangers. Zelfde team, maar andere kleuren. En zo hoort het ook. We moeten samen de slechteriken bestrijden, ongeacht welke kleur we zijn. “Doei gele!”, riep hij nog op zijn scooter.

Benieuwd wat er daarna is gebeurd? On to the next episode…

Esra Dede is geboren en getogen Amsterdammer. Zij studeert geneeskunde en wordt door haar familie gezien als communist, omdat ze ooit lid was van de SP. Volg haar op Twitter.

Tweet

Esra Dede, 26.01.2015 @ 08:26

[Home]
 

Δ