Er is geen land dat de mensenrechtenproef doorstaat
Hassnae Bouazza
Afgelopen week was een slechte week voor mensenrechten. Hoewel ik dat eigenlijk altijd wel kan schrijven.
Uit Iran kwam het nieuws dat het parlement liefst 14.000 betogers ter dood wil veroordelen. Veertienduizend. Dat is geen collectieve straf, maar genocide. Dat is een stad die je uitroeit, alsof het geen levens zijn, maar dingen die je kunt weggooien. Omdat ze niet langer onder je tirannie willen zuchten.
In Egypte zijn de wereldleiders bijeen voor de klimaattop, terwijl het land onder autocraat Sisi een afschuwelijk bewind voert met talloze politiek gevangenen. Het beroemdste slachtoffer, de Egyptisch-Britse Alaa Abd el- Fattah, zit al jaren vast na verschillende schijnprocessen, de laatste was wegens het ‘verspreiden van nepnieuws’.
Zeven maanden geleden ging hij in hongerstaking uit protest tegen zijn onterechte gevangenschap en afgelopen week is hij helemaal gestopt met vocht innemen. Zijn familie is radeloos en probeert de wereld en politiek te bewegen hun zoon en broer te redden.
Mensenrechtenproef
Het is gekmakend dat een regering en politiek leider, die mensenrechten zo met de voeten treden, gelegitimeerd worden. Maar het probleem is dat, wanneer je erbij stilstaat, geen enkel land de mensenrechtenproef doorstaat.
Niet Amerika dat, los van een waslijst aan ongrondwettelijke, bloedige interventies in andere landen, in 2003 de illegale, alles verwoestende oorlog in Irak begon met honderdduizenden slachtoffers en ellende en ontwrichting die nog altijd voortduurt. Niet het Verenigd Koninkrijk dat partner was in die oorlog.
Niet Israël dat dagelijks Palestijnen opjaagt, onteigent en vermoordt. Niet Frankrijk dat Afrika leegrooft van de natuurlijke grondstoffen. Niet mijn geboorteland Marokko dat critici opsluit met schijnprocessen. Niet Nederland dat meedeed aan de illegale inval in Irak en dat eigen burgers kapotmaakte in het toeslagenschandaal.
Aansprakelijk houden
Regeringen nemen een loopje met mensenrechten. Als eenvoudig individu sta je daar machteloos tegenover. Je kunt je schouders erover ophalen, maar die mensenrechten zijn ons enige houvast. Het enige waar we op kunnen leunen om regeringen mee aansprakelijk te houden, misstanden aan te klagen, ongelijkheid tegen te gaan en slachtoffers hun waardigheid terug te geven.
Hoe groter de polarisatie en de technologische ontwikkelingen, hoe belangrijker de mensenrechten, want de tegenstellingen worden alleen maar groter en het geweld door regeringen alleen maar erger. Je kunt het je dan simpelweg niet permitteren om aan die ene basis-afspraak te tornen: dat mensen gelijk zijn, rechten hebben en dat overheden ten dienste staan van de mensen en niet andersom.
Dit jaar heeft Hassnae drie boeken uit: ‘Een Koffer vol Citroenen‘, ‘Arbeidsmigranten in Nederland‘ en ‘Streetfood‘, met Soenil Bahadoer. Bezoek haar eigen website, Aicha Qandisha.
Hassnae Bouazza, 14.11.2022 @ 08:16
RSS