Eigenliefde

Peter Breedveld

Drie maanden terug schreef ik over de lancering van het Kleurrijke Blog door een groep allochtone vrouwen van wie ik eigenlijk niet veel meer wist dan dat ze bijzonder plezierig zijn om naar te kijken. Alleen Raja Felgata kende ik wat beter.

Sinds die avond heb ik het Kleurrijke Blog, dat een portal is naar verschillende individuele blogs, regelmatig bezocht en ik ben er in rap tempo verslaafd aan geraakt. Raja en haar vriendinnen, vooral Aaliyah en Aziza, geven zich er over aan een wellustige orgie van opzichtige en ongeremde zelfbevlekking waarbij vergeleken Jeroen Krabbé een toonbeeld van schroomvallige bescheidenheid is. Zonder een spoor van ironie roepen de dames zichzelf om de haverklap uit tot inspirerende voorbeelden voor alle andere allochtone vrouwen van Nederland. Raja’s bedrijf heet Mogador Productions en Mogador staat voor ‘Many Overwhelming Great Achievements Devine Our Reality’.

Ook steken ze elkaar regelmatig veren tussen de welgevormde billen: ‘Superfoto’s van mijn superwijven!!’ ‘Powervrouwen!’ ‘Sexy dames met een kleurtje’ ‘Het is een eer om met jullie op de foto te staan!’ ‘Jullie zijn zó inspirerend!’

Maar meer nog dan van hun vriendinnen houden de dames van zichzelf. Van valse bescheidenheid heeft Aziza bijvoorbeeld helemaal geen last: ‘Het artikel dat Marion van Es van de Telegraaf samen met mij geschreven heeft voor het blad VROUW was geweldig!’ Toe maar. Dat artikel, dat dus mede door Aziza geschreven is, gaat overigens over haarzelf, over Raja en Aaliyah en nog een of twee ‘blogstars’:

‘Dit is natuurlijk maar 0,00001 procent van wat er nog meer rondloopt aan succesvolle Marokkaanse vrouwen hier in Nederland.’

Ook Aaliyah kan moeilijk van een geheime agenda worden beschuldigd. In een column op de website van WomenInc. legt ze in één keer haar kaarten op tafel:

‘Ik wil ook graag dat mensen mijn zien als intelligent, zelfstandig, interessant en ook als heel uniek en opmerkelijk. Eigenlijk wil ik heel graag gezien worden.’

En ik wil je heel graag zien, Aaliyah!

Hoe kun je nou niet van deze delirisch zelfingenomen schatjes houden? Dronken van verliefdheid op zichzelf zijn ze. En hoe narcistischer ze zich opstellen, hoe gekker ik op ze word. Vooral voor Aaliyah heb ik een zwak. Die vindt echt alles interessant wat ze doet. Heeft ze net gegeten, zet ze er een fotootje van op haar blog. Net naar de film geweest, ook een fotootje. Lekker smoeltje, toch?

Soms heeft ze een moment van bezinning:

‘Voel heel sterk dat ik in een nieuwe fase van mijn leven ben aangekomen. Een fase met veel veranderingen en nieuwe inzichten.’

Wat dat voor nieuwe inzichten zijn, wordt ons niet duidelijk gemaakt. Ze zal toch niet haar visie op zeemeerminnen bedoelen?:

‘Vind zeemeerminnen prachtig. Kleurrijk, Lange haren, half ontbloot en super energiek.’

Ook Raja doet aan introspectie:

’Ik ga door een heftige fase van verandering. (…) Zonder in details te treden, want dat vind ik moeilijk om te doen, zit in een persoonlijk moeilijke periode. Door mijn eigen inzichten en ‘wijsheid’ kom ik er op een hele harde manier achter hoe de vork in de steel zit.’

en verdomd, nu krijgt Aziza het ook op haar heupen:

’Gekletst over wat ik nou echt wil met mijn leven. Welke richting wil ik op in de media? Waar ligt mijn talent en waarin wil ik mijzelf ontwikkelen? Pfff… Klinkt makkelijker dan het in werkelijkheid is. (…) De heilige maand ramadan staat weer voor de deur en zal denk ik in het teken staan van wat ik verder wil gaan doen in mijn toekomst.’

Sinds ik ze volg, heb ik eigenlijk geen idee waarover de dames het hebben. Bij de lancering van Kleurrijke Blog stonden ze zichzelf al te prijzen, dat ze zo succesvol zijn, en inspirerend en een voorbeeld voor iedereen. Maar het enige waar ik ze echt heel succesvol in zie zijn, is in het zichzelf succesvol noemen. Ze hebben leuke banen, daar niet van, en kennelijk weten ze zich aan de redacties van damesbladen ook te verkopen als ‘Marokkaanse powervrouwen’ en als ‘columnist’ en dat moet een zeker talent vergen. Van Raja weet ik dat ze absoluut wat kan, en een zeker charisma heeft, maar Oprah Winfrey’s zijn ze niet, zelfs geen allochtone Linda’s. En het is misschien lullig om te zeggen, maar schrijven kunnen ze voor geen meter, al zijn ze wel heel enthousiast:

jij en ik, is vuur en passie / de zwoele stem die ik hoor / bij de woorden die je uitspreekt / die mij telkens doen smelten / ik heb je lief, ik hou van jou / ik raak jou aan, ik laat alles los / ik voel je adem in me hals / dit is niet goed, dat weten we / dit is niet goed dat weten we / dit is zo fout, toch gaan we door

De Kleurrijke Blogsters hebben verder nul gevoel voor humor. Alles en vooral zichzelf nemen ze bloedserieus. ‘Ben trots op de mens die ik vandaag de dag ben, mijn kracht, de strijd die heb geleverd hiervoor en ik laat mij dat gevoel niet afpakken’, schrijft Raja. En Aaliyah: ‘In mij woedt een gevecht tussen mijn stoere ‘ik’ en mijn gevoelige ‘ik’. Ik beleef deze strijd, deze fase nu drie jaar, bewust en onbewust. Ik leer mezelf kennen, ontdek mezelf.’

Deze drie vrouwen moeten meteen een eigen televisieprogramma krijgen. Elke dag op prime-time wil ik ze horen praten over wat ze beleefd hebben, aan welke twijfels ze ten prooi zijn gevallen, welke hindernissen ze nu weer hebben overwonnen. Ze moeten ook gasten ontvangen, andere allochtone, succesvolle vrouwen met een kleurtje. En maar slijmen: “Je bent zó inspirerend, je bent zó mooi, je bent gewèldig, mijn hartje wordt helemaal warm van je!”

Dat wordt kekker dan Martin Simek, wat ik u brom.

Peter Breedveld vindt het bovenstaande artikel geniaal en zeer inspirerend. Hij is blij dat hij als rolmodel van alle andere blanke heteroseksuele middelbare mannen mag dienen.

Tweet

Peter Breedveld, 28.08.2009 @ 12:33

[Home]
 

Δ