Een toneelstuk
Esra Dede
Illustratie: Andrew Wyeth
Massief houten deuren en Perzische tapijten. Dat is wat ik me het meeste herinner van dat huis. Ook de mensen, veel mensen. Het was een drukke bruiloft. Een bruiloft der bruiloften. Een bruiloft waar het zand van het platteland zich vermengde met de geuren van vers gebraden vlees en het gelach van de kinderen uit de buurt. Ik was een van die kinderen.
Mijn nicht trok mij aan mijn arm die ochtend. We horen hier niet te zijn, had ik nog gefluisterd. De massief houten deur werd zachtjes opengeduwd. Voor ons zagen wij een tafereel, het leek de slotscène van een toneelstuk waar wij niet oud genoeg voor waren. De ramen stonden open, de lakens waren nog niet vernieuwd. Zachtjes werd er een massief houten kastje geopend door mijn nicht. Terwijl de gordijnen wapperden, zagen wij een stuk stof met de wind meedeinzen in de lade. Wit met rode vlekken, einde scène.
Dans tussen vijanden
De nacht ervoor stond ik nog voor de massief houten deur, in de kamer zag ik de openingsscène. Wit met opgemaakte wangen. Zittend op het bed, ogen die naar haar handen waren gericht. Trillende handen. De man in het zwart leek uit balans toen hij over de drempel van de buitendeur stapte. De traditie wilde dat hij een kommetje met zijn voet moest breken, een traditie die hij was vergeten. Hij leek uit balans toen hij zijn schoenen weer moest aandoen. Na de vierde poging lukte het hem om een gedeelte met zijn hak af te breken. Zachtjes werd de massief houten deur dichtgedaan, einde scène.
De scène achter de gordijnen speelde zich af in mijn eigen theaterzaal. Een woordenwisseling, een eerbetoon, een duel. Een dans tussen twee vijanden. Tussen het wit en het zwart. De eerste kreten van deze scène heb ik opgevangen, een verborgen bezoeker. Jij hoort hier niet te zijn, werd er tegen mij gefluisterd. Het stukje stof werd tegen het licht gehouden. De vlekken leken wel te dansen, zoals de vrouwen, de nacht ervoor. Ik vroeg mij af van wie het bloed. Stiekem hoopte ik dat de vrouw in het wit had gewonnen.
Teken van verlies
Zachtjes werd de massief houten deur dichtgedaan. Ik draaide mij om en zag de vrouw in het wit voor mij. Haar handen waren niet meer aan het trillen. Er was iets anders aan haar. Rustig pakte zij het doekje van ons af en liep naar het raam. Het licht scheen direct in haar ogen, haar oogleden trilden. Het stukje stof werd opgehangen. Ik voelde een teleurstelling in mij opkomen. Het was een teken van verlies. Het raam werd gesloten, de gordijnen opgetrokken. Einde scène.
Esra Dede is geboren en getogen Amsterdammer. Zij studeert geneeskunde en wordt door haar familie gezien als communist, omdat ze ooit lid was van de SP. Volg haar op Twitter.
Esra Dede, 06.02.2015 @ 10:27
3 Reacties
op 06 02 2015 at 17:07 schreef Thomas E:
‘Het was een teken van verlies’. Hoe mooi kan je het zeggen vanuit het kinderbrein.
Een beetje off topic: Kan iemand mij de titel geven van een recent verschenen roman van een Turkse Nederlander, die zijn jeugd in een Turks dorp beschrijft? Iets met ‘bloesem’ dacht ik, maar niet zeker.
op 07 02 2015 at 19:02 schreef Menno:
Wat zijn die verhalen van Esra sterk.
op 09 02 2015 at 08:51 schreef Thomas E:
Re: mijn eerdere post. Ik ben er al achter, het blijkt te zijn: ‘Rode kornoeljes’ van Kerim Göcmen. Volgens velen een aanrader!
RSS