Een sekswerker met een mening

Roos Schippers

Illustratie: Kouyu Shurei

Toen ik me even had teruggetrokken van de sociale media, heb ik het erover gehad met een politica. Over de de hectiek van de sociale media, die me overviel. Dat je als betrokken sekswerker in het debat nogal eens het mikpunt van ad hominems bent. Dat er wordt gespeculeerd over je ‘hygiëne’ als het gaat om seksualiteit, seks en seksueel gedrag. Daar moet je de ruimte voor hebben, mentale spankracht. Soms moet je even bijkomen, om met hernieuwde energie, koelbloedig, in de juiste toon, het gevecht te kunnen hervatten.

Het prostitutiedebat is onmiskenbaar ook een discussie over morele standpunten, meer nog dan een debat over de effectieve bestrijding van criminaliteit (waarvan de proportie zoek is, maar die geen synoniem is voor de dienstverlening of de sector) of over een redelijke organisatie van de sector, en de sociale zekerheden die ook sekswerkers nodig hebben.

Ze drukte me op het hart hoe belangrijk het is het persoonlijke van mijn activisme te scheiden. Omdat “we” kwetsbaar zijn. Ik vond het een compliment dat ik werd geschaard onder “we”. Een politica is namelijk toch even wat anders dan een op Twitter aangewaaide sekswerker met een mening over beleid.

Ontspannen positie

Een politica kent bijvoorbeeld het risico van imagoschade, waardoor de inhoud van de boodschap devalueert. Ik ken dat risico nauwelijks. Ik ben namelijk al gevallen in de ogen van de samenleving. Wat een buitengewoon ontspannen positie geeft in een gesprek. Het is hetzelfde als het gebrek aan ontzag die je kunt hebben voor paaltjes, wanneer je je auto parkeert, als je auto toch al beschadigd is.

Toen ik een kleine anderhalf jaar geleden dacht: “Kom, laat ik ook eens gaan twitteren”, oefende ik al ruim 30 jaar m’n vak uit. M’n sekswerkactivisme stamde ook uit de 80’er jaren. Er zijn mensen die denken dat dit type betrokkenheid er pas is wanneer je op sociale media verschijnt. Ontroerend is dat wel, voor een pre-digitale die al activistisch was zonder de verworvenheden van nieuwe media. Die op het terrein van die media een kleuter is, maar niet in het daar beleden engagement.

In het begin gaat de combi van Twitter en activisme niet vlekkeloos, viel me op. Traag reageren in een razendsnel gesprek is niet voordelig. En zo is er meer leemte in vaardigheid, die zich kan wreken en die in luiheid nog niet is overwonnen. Ik troost me dan met mijn zekerheid dat activisme, debatteren, schrijven, twitteren mijn vak niet is. Mijn vak is sekswerk.

Vooroordelen en aannames

Maar goed. Actief zijn op sociale media betekent dat je er bent. Ineens, vanuit een bestaansloos niets.

Ik had een paar speerpunten toen ik aanmonsterde op Twitter. Ik wilde feiten aandragen, de kennis delen die ik in ruim dertig jaar had opgedaan, tegen de vooroordelen, de aannames in, die vaak het debat beheersen.

Ik ben voor de gelijke behandeling van sekswerkers en van de prostitutiesector. Het is tenslotte een legale commerciële sector, waarin mensen inkomen verwerven. Daarnaast verzet ik me tegen de beeldvorming in de media. Ik wil het beeld van het clichéhoer doorbreken, de happy hooker, de op geld beluste hedonist, maar ook van de hoer als slachtoffer van uitbuiting.

Prostitutie wordt overwegend gezien in termen van slachtofferschap, met een paar loslopende uitzonderingen die ten behoeve van hun eigen twijfelachtig belang de ellende van de slachtoffers bagatelliseren. De klant is het monster, uit op het overweldigen van vrouwen. In het beste geval is hij een viezig oud mannetje die het heeft gemunt op meisjes die “net uit het cellofaan” komen.

In de media heet hij steevast “hoerenloper”, waarmee de sekswerker in een klap ook wordt gereduceerd tot “hoer”. Ken je plaats in de marge! Buiten de stadsmuren graag!

Persoonlijk verhaal

Mijn tactiek werd die van het persoonlijke verhaal. Over de complete mens achter de sekswerker, die ook ’s morgens bij een kop koffie de krant leest, en boos of verontrust is over politieke gebeurtenissen. Over het werk, over klanten. Het gewone, het kleine in het werk, naast de veronderstelde glitter en glamour en de oppervlakkigheid, of de vreselijke uitbuiting en andere gruwelijkheden. Over sekswerk als beroep, de vaardigheden en talenten die je nodig hebt om het goed te kunnen doen. Over de menselijke motieven van klanten – doorsnee mannen uit de hele samenleving – die hun heil zoeken bij seksuele dienstverleners.

Dat maakt het moeilijk activisme te scheiden van het persoonlijke. Ook omdat persoonlijke verontwaardiging me drijft. Al helemaal wanneer in de behandeling van sekswerkers het respect voor de privacy in het geding is, en zelfbeschikking, de keuze van vrij seksueel verkeer op basis van volwassen oordeel. De vrijheid van motief ook bij die keuze, zoals, sec, de noodzaak van een inkomen.

Ook mijn privacy en zelfbeschikking zijn in het geding! Ook ik word tegen heug en meug “beschermd” met regelgeving tegen niet-bestaande bedreigingen. Of bedreigingen waartegen ik, in het enkele, zeldzame geval zelf iets kan doen. De opgedrongen bescherming is veel enger. Voor alle rangen en standen in prostitutie.

Seks met je vriend

Nog enger is wanneer sekswerkers worden behandeld alsof ze zelf schuldig zijn aan het hun hun aangedane veronderstelde delict, met vragen door de politie die alle verbeelding tarten. “Kom je wel klaar bij seks met je vriend?”¹

Uit bescherming is dat, die vraagstelling, voortkomend uit een niets of niemand ontziende drift om misstanden te bestrijden, de boze man te vangen.

Ik zou niet geschikt zijn voor politiek. Ook niet voor een cruciale rol in een belangenorganisatie. Ik wil gewoon mijn mening uiten en mijn eigen koers varen, gebaseerd op de praktijk van mijn sekswerk, in een gemeenschap van collega-sekswerkers. Toen, en nu. Zonder concessies te doen omdat ik anders imagoschade riskeer voor mezelf of voor de beweging of organisatie waar ik voor sta.

En wordt het even pittig? Nou, dan trek ik me terug.

Roos Schippers is sekswerker, lid van het activistenplatform SWexpertise, van ICRSE en van belangenorganisatie Proud.

^{1. [Ik heb het steeds over de vrouwelijke sekswerker. Dat is niet mijn beperkte blik. In het prostitutiedebat is de mannelijke of transgender sekswerker uit het zicht geraakt. Het zijn immers de vrouwen die beschermd moeten worden.]↩}

Tweet

Roos Schippers, 26.01.2016 @ 08:24

[Home]
 

Δ