Een busrit in Ghana
Anita Brus
De bus wordt dit keer niet gezegend, maar verandert bij vertrek naar Accra in een rijdende kerk. Er zijn predikers van diverse christelijke pluimage. God is kwaad lijkt het, want het gaat er in de preken heftig aan toe. Als de ene prediker in het witte met goud geborduurde gewaad de bus verlaat, staat de andere met het blauwe bontmutsje klaar om het met verve over te nemen.
Als alle preken achter de rug zijn begint de fletse Afrikaanse kleurenfilm. Daarvan gaat het geluid tussen twee speakers heen en weer, waardoor beide bushelften aan hun trekken komen, maar niemand het verhaal nog volgt. Dat hoeft ook niet, want even later staan wij stil en stapt iedereen uit om te zien wat er aan de hand is.
Goddelijke brand
“It burns inside”, roept iemand. Geen goddelijke brand maar één onder de motorkap, waar een brandblusser aan te pas moet komen. Na brand en blusactie kunnen wij weer naar binnen, waar de film al is geeindigd met een gebed op de aftiteling.
Er wordt een nieuwe verbleekte Afrikaanse film ingezet, nu een met zwaar aangezette dramatische taferelen. Een ‘big African mama’ wordt met haar bloedjes van kinderen door haar(?) kwaaie man uit huis gezet en het hele gezin huilt tranen met tuiten. Er vallen klappen tussen vrouwen, maar dan is het ineens vijftien jaar later en staat het gezin, met de inmiddels keurig opgegroeide kinderen, vredig gospelliederen te zingen aan de rand van een luxe zwembad.
Rake klappen
Er volgt een geluid, waarop de bus opnieuw stopt. Dit keer blijft iedereen gewoon zitten. In de film en in het echt hebben vrouwen bij voorkeur stijl, ontkroest haar en dragen mannen glimmende pakken. Terwijl binnen het geluid nog steeds van links naar rechts galmt zijn buiten mannen in de weer met gereedschapssleutels. Weinig geruststellend en de ene na de andere passagier verlaat opnieuw de bus. Een man met kerstmuts staart mij aan in het voorbijgaan, maar ik blijf nog even kijken naar de vrouwen in de film die elkaar nu wel heel rake klappen uitdelen.
Door het met kruisen behangen busraam zie ik buiten ook vrouwen, maar in gelaten houding en met enigszins wanhopige gezichten. Als ikzelf ook uitstap hoor ik dat de bus er nu echt mee is opgehouden en het nog uren rijden is naar Accra.
Bloedrode letters
Gelukkig zijn er trotro’s (minibusjes) die zich als aasgieren om de gestrande bus heen verzamelen. Ik laat mijn bagage uit het ruim halen en stap in de trotro die voor de bus is gaan staan met in bloedrode letters ‘blessing’ op de achterruit.
Zodra die gevuld is, kunnen wij gaan en ditmaal zonder gebed. Ook geen fletse films meer, wel veel stof en een rit waar maar geen eind aan lijkt te komen. Eenmaal in donker Accra aangekomen gaat het nog eindeloos door over zandhobbels en langs sloppenwijken, om uiteindelijk aan te komen in de chaos van het busstation.
Een taxi brengt mij van hieruit naar het ‘Calvary Methodist Guesthouse’. Willekeurig gereserveerd als ‘one of the best-value central budget options in Accra’, maar het blijkt – hoe kon het ook anders – het gasthuis van de kerk van Jezus Christus.
Anita Brus is docent in de Spaanse taal/literatuur/kunst en schrijft over tango in het tijdschrift La Cadena. Zij publiceert ook teksten in het Spaans en in het Nederlands op haar eigen weblog. Lees het verbijsterende relaas over haar domrechtse date. Volg haar op Twitter.
Anita Brus, Reizen, 06.01.2015 @ 07:48
5 Reacties
op 06 01 2015 at 08:46 schreef Thomas E:
Leuk verslag!
op 07 01 2015 at 00:20 schreef Rossana:
Als je nu niet bent bekeerd…
op 07 01 2015 at 10:28 schreef Ana:
Wil maar niet lukken Rossana ;)
op 07 01 2015 at 21:33 schreef Jaco:
Heerlijk geschreven!
op 09 01 2015 at 14:39 schreef Diederick Hoekert:
Dank voor de lach op deze donkere dag. Ik ruik de geur bijna. Doet me verlangen naar.. dank, had ik dat al gezegd?
RSS