Een brave allochtoon (2)

Dawud Pirzad

Op mijn vorige artikel heb ik onverwacht veel reacties op Facebook en in mijn mailbox gekregen. De meeste waren positief met verhalen over hoe mensen zelf discriminatie mee hebben gemaakt. Er waren ook minder positieve reacties en dat is ook goed, want ik wist van te voren dat niet iedereen mijn artikel mooi zou vinden.

De titel ‘Een brave allochtoon’ is leuk bedacht door de redactie van Frontaal Naakt, maar ik beschouw mijzelf niet als een brave allochtoon. Ik beschouw mij als een gewone Nederlandse burger die werkt, soms ook vrijwilligerswerk doet, zijn auto op het juiste parkeerterrein parkeert, soms oliebollen eet en geen kauwgum op straat gooit. Ik ben een goed product van de integratie. Ik ben degene die door zijn eigen landgenoten “Kaaskop” wordt genoemd, omdat ik veel met Nederlanders omga.

Vijanden maken

Maar ironisch genoeg blijf ik voor de Nederlanders gewoon een allochtoon. Of men het goed vindt of niet, ik beschouw mijzelf als een Nederlander. Ik heb daarvoor hard gewerkt en het eerlijk verdiend. Maar toch bedank ik de redactie voor de positieve titel.

Waarom worden autochtonen boos als een allochtoon kritiek levert op onderwerpen die in onze maatschappij minder goed gaan? Waarom denkt men dat, als ik kritiek heb op mijn nieuwe land Nederland, dat ik dan minder respect heb voor dit land? Dat is iets wat mijn Surinaamse vriend ooit tegen mij gezegd heeft. “Altijd ja knikken ook als je het niet met ze eens bent. Want als je jouw mening gaat geven en hun tegen gaat spreken, dan zal je veel vijanden maken.

Pakketten vooroordelen

De term ‘Andere Nederlanders’ in mijn vorige artikel raakte sommige mensen diep. Door deze uitdrukking voelden sommigen zich gediscrimineerd. Hoezo gediscrimineerd? ‘Andere Nederlanders’ is positief bedoeld! Als je zegt ‘Kutmarokkaan’ dan is dat volgens velen heel normaal. Misschien voel je je bedreigd door die term. Bedreigd in je denken en handelen, omdat je dan hoort bij de massa die weinig nadenkt, en in plaats daarvan politici en media journalisten voor zich laten denken.

Voor jou en voor deze massa het is het heel makkelijk. Wanneer er iets fout gaat, weet je naar welke bevolkingsgroep je moet wijzen. Voor jou, in vergelijking met de ‘Andere Nederlander’ is het heel gemakkelijk. Want de politici en media hebben al kant en klare pakketten met (voor)oordelen voor je klaarliggen.

Stamcultuur

Misschien is de ‘brave allochtoon’ de allochtoon die zegt wat de massa graag wil horen. Of misschien is de brave allochtoon die mevrouw die zich een slachtofferrol aanmeet en praat alsof alle vrouwen slachtoffer zijn van de religie die zij heeft afgezworen. Jij en de massa luisteren graag naar haar woorden en vinden die ook goed, super zelfs. Ik geloof graag dat ze een slachtoffer is van haar familie en van haar stamcultuur, maar de massa wil niet luisteren naar al die andere vrouwen die zeggen dat zij wel gelukkig zijn met hun religie. De massa oordeelt dan: “Die zijn zeker in de war, hoe kunnen ze gelukkig zijn met hoofddoek op hun hoofd en zonder alcohol te drinken.”

Een van de belangrijkste karaktertrekken die ik bij mijn nieuwe landgenoot, ‘De Gemiddelde Nederlander’, heb gezien, is dat hij over alles, wat vaststaat en niet vaststaat, een mening heeft. Behalve een mening over zichzelf, die heeft hij niet. Meestal zijn deze meningen gevormd door zijn luxeleven of door de pakketten met (voor)oordelen die voor hem klaar liggen.

Zelf nadenken

Mijn nieuwe landgenoot De Gemiddelde Nederlander heeft weinig tijd om zelf na te denken en te analyseren. Helaas is het grootste deel van mijn nieuwe landgenoten ervan overtuigd dat het niet wordt gemanipuleerd door de media en politici. Ja, mijn nieuwe landgenoten weten precies hoe slecht de Marokkanen en Turken zijn. Maar als je ze vraagt: “Heb je een Marokkaanse of Turkse kennis of vriend?” is het antwoord vaak ontkennend. Hoe weet je dan dat ze zo slecht zijn? Dan is het antwoord “Tja, dat hoor ik op de radio en zie ik op TV en lees ik in de krant.”

Ja, ik ben een goed product van integratie, ik ben ook besmet geraakt. Ik heb ook over alles een mening.

Afgelopen zomer ging ik met mijn vrouw naar Turkije op vakantie. Voordat ik ging, hoorde ik van mijn Nederlandse vrienden en kennissen verhalen over die onbeschaafde Russen die zich in Turkije op hun vakantie helemaal niet kunnen gedragen. Door de angst dat mijn vakantie door die onbeschaafde Russen verpest zou worden, heb ik het reisbureau gebeld en eerlijk verteld over mijn angst voor die barbaarse Russen. Gelukkig heeft het reisbureau mijn hotel kunnen wijzigen naar een gezellige klein hotel met veel Nederlandse gasten.

Doodschamen

Al op de eerste avond na onze aankomst in het hotel besefte ik dat ik een grote fout gemaakt had. Mijn landgenoten gedroegen zich zo barbaars dat ik me doodschaamde. We besloten vanaf dat moment geen Nederlands meer te praten. Ik zal niet vertellen hoe onze landgenoten zich gedroegen, maar ik ben heel benieuwd hoe Russen zich erger kunnen gedragen dan dat.

Op een dag hoorde ik toevallig het gesprek van twee Nederlandse vrouwen die naast ons op strand lagen. De één tegen de ander: “Ik snap de Turken niet. Ik heb vandaag een man op strand gezien die een arm aapje gedwongen liet dansen om wat geld te verdienen. Die Turken hebben totaal geen liefde voor de dieren.”

Ik wilde tegen die mevrouw zeggen “Mevrouw als u geen werk zou hebben en geen uitkering, en uw kinderen zouden honger hebben? Dan ben ik benieuwend wat u zou doen om u kinderen eten te kunnen geven? Bovendien als de man, die zeker geen andere werk heeft, een uitkering van Turkse overheid zou krijgen, dan zouden de Turkse belastingen omhoog moeten en dan kunt u niet zo goedkoop op vakantie naar Turkije.”

Goedkope kippen

Zonder een goede analyse hebben wij overal onze luxe meningen over. Wij nemen niet de moeite om te bedenken dat de Afrikaan die naar hier gevlucht is, ooit een kippenboer was die niet meer kon concurreren met de Nederlandse handelaar, die heel goedkope kippen naar zijn land bracht. Deze voormalige Afrikaanse boer wil ook leven. Als wij een lekkere banaan eten, dan nemen we niet de moeite om na te denken hoeveel de Nederlandse tussenhandelaar aan de boer betaald heeft, die achttien uur per dag werkt om de bananen te oogsten. En als wij goedkope kleding kopen, nemen we niet de moeite om na te denken hoeveel kinderen, ergens daar ver van hier, dat gemaakt hebben.

Waarom niet? Omdat we overal onze luxe mening over klaar hebben.

Dawud Pirzad (Kabul, 1973) studeerde klassieke Russische literatuur en kwam ruim tien jaar geleden als politiek vluchteling naar Nederland. Ik wist niet eens dat hij een boek had geschreven, maar het is hier te koop en Harry van Bommel vindt het een goed boek.

Tweet

Dawud Pirzad, 29.04.2013 @ 19:37

[Home]
 

Δ