Een blauwdruk voor etnische segregatie
Abbie Chalgoum
Weer een stap. Weer een motie. Weer een stukje sluipende bureaucratische waanzin die Nederland minder vrij, minder gelijk en vooral minder menselijk maakt.
De Tweede Kamer heeft deze week een dieptepunt bereikt door de motie Becker aan te nemen. Een motie die de overheid opdraagt om systematisch gegevens te verzamelen over de culturele en religieuze normen en waarden van Nederlanders met een migratieachtergrond.
Laten we het beestje bij de naam noemen: dit is niets minder dan de administratieve voorbereiding op uitsluiting.
Donkerste hoofdstukken
Het is moeilijk om niet meteen te denken aan die ene schokkende historische parallel: het systematisch verzamelen van gegevens over een specifieke bevolkingsgroep. Ja, ik zeg het gewoon. Dit voelt als een stap richting een nachtmerrie die we kennen uit de donkerste hoofdstukken van de vorige eeuw. In Nazi-Duitsland begon het ook met registratie en onderzoek – zogenaamd onschuldig, zogenaamd neutraal. Eerst ging het om administratie, om “inzicht”. Het Duitse bevolkingsregister werd nauwgezet bijgehouden, en de Joodse gemeenschap werd steeds meer in kaart gebracht. Maar we weten hoe dat eindigde: met segregatie, uitsluiting en uiteindelijk de Holocaust.
Is dat overdreven? Is dat hyperbolisch? Echt niet. De geschiedenis laat keer op keer zien dat dit de blauwdruk is voor hoe je bevolkingsgroepen stigmatiseert en later systematisch aanpakt. Het begint met registreren, want data = macht. Je kunt er rapporten mee schrijven, trends mee ‘bewijzen’, beleid mee legitimeren. En wanneer de samenleving murw is van het constante wij/zij-verhaal, komen de maatregelen vanzelf. Dan kun je huizen gaan controleren, moskeeën monitoren, gemeenschappen onder druk zetten. Het begint met een motie als deze en eindigt met een etnische scheidslijn door het hart van je land.
Koloniale arrogantie
Ik ben Nederlander. Ik werk, betaal belasting, draag bij aan de samenleving. En nu wil de overheid onderzoeken of mijn normen en waarden wel passen binnen hun ideaalplaatje. Wat is dat überhaupt voor koloniale arrogantie? Wie denkt deze overheid wel niet dat ze is om culturele en religieuze normen en waarden in hokjes te stoppen? Wie bepaalt de maatstaf?
Gaat de overheid straks ook onderzoeken of witte Nederlanders voldoende respect hebben voor diversiteit? Of ze genoeg doen tegen racisme? Natuurlijk niet. Want die groep wordt als norm gezien. Wij niet. Wij zijn het probleem, wij zijn het project.
En weet je wat het echte gevaar is? Dit soort beleid lijkt misschien bureaucratisch en afstandelijk, maar het sijpelt door in de samenleving. Het voedt de gedachte dat mensen met een migratieachtergrond hier niet thuis horen, dat ze altijd een risico vormen, dat ze altijd maar opnieuw hun loyaliteit en integratie moeten bewijzen. Het maakt de weg vrij voor openlijk racisme en uiteindelijk voor structurele discriminatie.
Sociale segregatie
Het is niet overdreven om te zeggen dat dit soort initiatieven, hoe onschuldig ze ook lijken, altijd de potentie hebben om ontspoord te raken. De Holocaust begon niet met gaskamers; het begon met lijsten, met registraties, met bureaucratische maatregelen die mensen tot cijfers reduceerden.
En hier is mijn boodschap aan iedereen die denkt dat dit onschuldig is, dat dit gewoon “data verzamelen” is: stop met naïef zijn. Dit is geen integratiebeleid, dit is sociale segregatie verpakt in een nette motie. Dit is de overheid die zegt: “Jullie zijn anders, en we vertrouwen jullie niet.”
Maar denk aan wat er gebeurt als dit beleid verder wordt uitgerold. Wat gebeurt er als de verzamelde data worden gekoppeld aan beleid dat gezinnen kan opsplitsen, mensen kan uitsluiten van banen, of zelfs kan leiden tot deportaties? Ik weet dat het woord schokkend klinkt, maar het is gebeurd. En als we niet oppassen, gebeurt het opnieuw. Dat is geen paranoia, dat is een waarschuwing uit het verleden.
Sociale segregatie
Wij mogen dit niet accepteren. We hebben al te vaak gezwegen in de geschiedenis. De prijs voor passiviteit is te hoog. Dus laat het helder zijn: dit is geen motie voor data, dit is een blauwdruk voor onderdrukking. En als wij nu niet opstaan en zeggen: “Genoeg”, dan verloochenen we alles waar we ooit voor hebben gestaan.
We zijn beter dan dit. Maar alleen als we het lef hebben om dit hardop te zeggen.
Abbie Chalgoum is schrijver, acteur en spreker met focus op maatschappelijke thema’s, persoonlijke verhalen en verbinding.
Gastschrijver, 05.12.2024 @ 08:14
RSS