Edo (2)
Peter Breedveld
Net sashimi en sushi bij Kyubei gegeten, altijd één van de hoogtepunten van mijn verblijf in Tokio. Ik wéét hoe goed het eten daar is en toch word ik elke keer weer overrompeld door hóe goed dit echt is. Je moet het proeven om het te geloven. In Den Haag hebben we sinds kort Sushi Morikawa op onze favorietenlijst staan en ik maakte mezelf wijs dat Morikawa toch wel aardig in de buurt komt van Kyubei.
Maar nee. Morikawa is erg goed, samen met Yamazato in Amsterdam de beste van Nederland. Maar dit..? Kyúbei…? Whole different game. Zeg maar zoals Doutzen Kroes staat tot Salma Hayek. God-de-lijk. Zo zacht, zo vol van smaak. En verser kan niet: de garnaal wordt voor je ogen geslacht en je voelt ‘m nog pulseren in je mond. Ik schreef er al eerder over.
Geestverruimende maaltijd
Aangespoord door Hassnae liep ik eerst brutaal naar de legendarische sushibar van Jiro, waar het tot nog toe niet gelukt is een plek aan de bar te bemachtigen. Ik kreeg nul op het rekest, Jiro zit de komende twee maanden vol en neemt pas vanaf 1 juli nieuwe reserveringen op. Ik heb een goede connectie nodig want ik moet daar een keer eten. Ik ontmoette bij Kyubei een Amerikaan en die zei het ook: Jiro is nóg beter dan Kyubei. Ik kan me daar haast niks bij voorstellen, en verwacht niks minder dan een epifanie bij Jiro.
Nieuwe foto’s van mijn geestverruimende maaltijd heb ik niet, want na het eerste gerecht was de batterij van mijn telefoon leeg. Gomen.
Waar ik ook altijd weer van schrik is de rekening. Kyubei is heel erg duur. Maar bij de baard van Mohammed, het is echt elke sen waard. Goddomme wat lekker.
Leeg vel papier
Ik ben alweer bijna een week in Japan. Als ik hier aankom, heb ik altijd het gevoel van een leeg vel papier voor me: alles is nog mogelijk. Ik ga hier nog lang niet weg. Ik kan alles doen wat ik wil. Dan slaat de paniek toe: maar wat ga ik doen? Wat had ik ook alweer besloten dat ik beslist weer wilde doen toen ik nog in Nederland was? Dan neem ik me voor om eerst wat te acclimatiseren. Beetje wandelen, beetje hangen, ramen eten, tempura proberen, verdwalen, proberen over die fucking jetlag heen te komen.
Dan zijn er zo vijf dagen voorbij en realiseer je je opeens hoe beperkt je mogelijkheden nog zijn. Dit verbetert de situatie niet: omdat je beslist geen tijd meer wilt verspillen, besteed je teveel tijd aan het plannen en voorbereiden van dingen waar om allerlei redenen geen reet van terechtkomt, bijvoorbeeld omdat je zeker wist dat het bij dat metrostation was maar opeens twijfelt als je bij de uitgang van dat station staat: “hier was ik nooit eerder geweest!” Intussen werpt de dreigende terugkeer naar Wildersstan alvast een donkere schaduw over Tokio.
In elk geval ga ik alle ramenbars af die de vorige keer een onuitwisbare indruk op me hebben gemaakt. Eergisteren ben ik weer naar Kururi geweest, in Iidabashi (niet ver van de beruchte Yasukuni-tempel, waar oorlogsmisdadigers worden vereerd). Het is een beetje een rare plek, waar vooral mannelijke studenten zwijgend buiten in de rij staan, zwijgend een ticket uit de automaat trekken, dat zwijgend overhandigen aan de man achter de bar en vervolgens zwijgend hun ramen opslurpen. De tent is superklein, wat zal het zijn, drie bij vier meter, niet groter. Er kunnen zeven, à acht mensen aan de bar en er staan er een stuk of vier pal achter ze te wachten.
Papieren slab
Maar fuck, wat lekker! Die dikke misosoep, die perfect beetgaar gekookte noedels en verder boordevol lekkere dingen (het ei en de nori zijn mijn favorieten). Godverdomme, als ik dat op heb (gelukkig kreeg ik een papieren slab, want het spettert lekker, die noedels) voel ik me een compleet nieuw mens.
Zeven euro kost deze kom hemelsheid, lieve mensen. En je bent de rest van de dag gevuld. Ik wel, tenminste.
Gisteren heb ik echter twee uur gezocht naar een eettent waar ze citroenramen serveren die naar verluidt mensen vanuit de wijde omgeving trekt. De dag daarvoor had ik er ook al naar gezocht, zonder resultaat. Adressen in Tokio, ik wen er nooit aan. Maar goed, gisteren vond ik eindelijk die tent, een Hawaiiaanse keten, en het wás me toch een saai soepje met van die gedroogde noedels erin, schijfjes citroen en platte peterselie. Wat een teleurstelling.
Opvallend dat het altijd vooral mannen zijn die ramen en dergelijke eten. Vrouwen verdringen zich om croughnuts en dat soort hippe gekkigheden. En crêpes en een soort van soes met een vulling van ijs of zo. Als je een Franse vlag op de gevel van je winkel plakt, hoef je eigenlijk verder niks meer te doen, dan willen alle Japanse vrouwen wat je verkoopt.
Banaal en saai
Die avond hoopte ik de schade in te halen bij Agaru Sagaru Nishi Iru Higashi Iru in Harajuku, waar ik vorig jaar over schreef bij onze zuster Aicha Qandisha. Dat restaurant vergastte me de vorige keren, dat ik het bezocht, op prikkelende gerechten in kaiseki-stijl, maar met een moderne, hippe twist. Gekke combinaties van zeevruchten en typisch Japanse groenten, vis en vlees, en allemaal voor een belachelijk lage prijs.
Nu was er echter een nieuw team dat zich kennelijk had laten inspireren door de Spaanse keuken, met gestoomde eend, ham, garnalenkroketjes en dat soort dingen. Er zat zelfs een gerecht bij dat bestond uit rauwe groenten met een dipsaus, alsof ik naar een bistro in 1983 was teruggeflitst. Het was banaal en saai en vrij smakeloos. Jammerdebammer, dit. Die streep ik van m’n lijstje.
Nou, en toen dacht ik vandaag: nu heb ik Kyubei verdiend.
Kijk, een automaat met ijshoorntjes in de metro. Lekkere smaken ook! Ik moet me altijd beheersen als ik er langsloop. In Japan ben je de hele dag aan het vreten, als je niet oppast:
En aan het drinken. Dit is mijn nieuwe favoriet, lychee met zout:
Kijk, daar wonen Marokkanen:
Kijk, een kat op een straatnaambord in Ginza. Hij trok veel publiek:
Kijk, de jongen in het geblokte shirt is er gloeiend bij. Ik weet niet wat hij gedaan heeft. Misschien iemand d’r oogbal gelikt:
Dit was trouwens in Takadanobaba, waar Astroboy is geboren (of Atomboy, of Atom, heet-ie geloof ik in Japan), en waar Osamu Tezuka een tijd heeft geleefd. Plaatjes van zijn creaties sieren hier alle lantaarnpalen:
Behoorlijk idioot
In de metro kwam een vent in pak naar binnen, met een badstoffen handdoek op zijn kop die op zijn plaats werd gehouden met een hoed. Hij had ook een zonnebril op. Het zag er behoorlijk idioot uit en in Nederland zou-ie nu op het politiebureau hebben gezeten, was het hele treinverkeer drie dagen ontregeld geweest en had Wilders Kamervragen gesteld, maar hier was ik de enige die naar hem keek. En hij zag er echt heel raar uit. Kijk, ik heb stiekem een foto van hem gemaakt:
In Tokio geeft niemand een fuck om hoe je er uitziet. Echt alles kan hier. Alleen mijn T-shirts met tekeningen van Osama Tezuka trekken de aandacht. Serieus waar, Japanners lopen voorbij, zien me, kijken voor zich en kijken dan snel nog een keer: “Hè?! Maar dat is toch.., dat is die…” Serieus waar. Ik liep vandaag in Akasaka langs een tent met spandoeken ervoor tegen nucleaire energie en we mogen Fukushima niet vergeten enzo. Er zaten wat zwerverachtige types voor en een paar bejaarde dametjes deelden folders uit. Eén van hen riep me en de andere zei: “Dat is van een Japanse cartoon op je T-shirt, dat is Japans!” Ik zei: “Echt waar? Toch niet van Osamu Tezuka, hè?” – “Die bedoel ik!” zei ze, “die was vroeger altijd op televisie!” Ze zeiden nog dat ik goed Japans spreek en ik zei “U liegt ’t! (uso da!)” en ze moesten smakelijk lachen.
Ja, ik en de vrouwtjes. Ik ga elke twee weken naar een conversatieclubje van Japanse dames in Amstelveen, daar bak ik er geen reet van omdat ik geïmponeerd ben door het niveau van sommige andere sprekers daar, en bang ben om fouten te maken, maar in Tokio kent toch niemand me, dus ik gooi er allemaal zinnen uit die ik in films heb gehoord. Vaak werkt het, vaak ook niet. Dan gaan Japanners me in het Engels antwoorden en daar versta ik al helemaal geen moer van.
Help me onthouden dat ik nog een stukje schrijf over buitenlanders in Tokio (asshole snobs) en over de schitterende lelijkheid van deze stad.
Is het Vrije Woord u écht lief? Steun dan het jubilerende (tien jaar!) Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Japan, Peter Breedveld, Reizen, 07.05.2015 @ 17:21
13 Reacties
op 08 05 2015 at 12:46 schreef Dennis:
Ik zou me volmaakt ontheemd voelen in zo’n stad. Ik beheers de taal niet en kan geen chocolade maken van de kanji. Daarom ben ik blij dat je elk jaar op reis gaat, zodat ik over je schouder kan meekijken.
op 08 05 2015 at 15:55 schreef WARZAZAT:
Jaloers….
op 08 05 2015 at 22:23 schreef Marco Meijer:
Ik lees je reisverslagen altijd met veel plezier.
op 09 05 2015 at 13:37 schreef dewanand:
hier tip peter om japan beter te lerenkennen:
verkleed je als een arabische sjeik, die eruit ziet als een moslim fundamentalist en kijk hoe ver je komt in japan. zet arabische tekens op je shirt, en maak verslag op fn als je het overleeft.
op 09 05 2015 at 18:48 schreef WARZAZAT:
@ dewanand
Ook als hij daar als een echte ninja/moslima rond zou lopen??!!
op 10 05 2015 at 09:22 schreef Egbert:
Lekker te lezen reisverslag. Ik krijg trek (eet-trek en trek-trek).
op 10 05 2015 at 15:38 schreef Hypo-kriet:
Dat ‘kijk, ….’ maakt ’t verslag behalve onderhoudend ook nog es aandoenlijk :)
op 10 05 2015 at 22:05 schreef dewanand:
ja warzazat,
in japan worden moslims wettelijk gewoon gediscrimineerd, en het is een soort anti islam staat. Japan is een heel intolerant landje en erg racistisch, japanners zijn uiterst bekrompen en echte moslim haters.
Ja, peter zou met hoofddoek op moeten rondlopen als een transseksuele moslima ahw, en met de koran om zijn nek.
nu bekijk ik islam echt totaal anders dan in 2001, toen ik een moslimhater was, en die poederbrieven verstuurde. Mijn hindoe fundamentalistisch geloof heb ik verder ontwikkeld nu en het moet nog verder groeien in mijn bruine, koelie mensapenkop.
Mijn kennis van hogere wiskunde is nu erg nuttig om mijn zelf ontwikkelde geloof, het dewanisme met Wieroe verder uit te kauwen tot op het bot.
mooi om te zien dat op mijn oude dag mijn apenkop nog doorgroeit en mijn zwarte koelieachtige hersenen nog niet vastgeroest en versleten zijn.
Warzazat, schrijf iets intelligents over islam op mijn site he aub. Marokkanen vs zuivere islam???
op 10 05 2015 at 23:27 schreef Peter:
Lul eens niet zo dom, Dewanand. Je kunt beter moslim zijn in Japan dan in Nederland.
op 11 05 2015 at 22:56 schreef su:
Ik begrijp niet wat moslims te maken hebben met dit reisverslag van Peter over Japan (2016 I’ll be there). Dit land is paranoid.
op 14 05 2015 at 10:33 schreef WARZAZAT:
@dewanand:
Volgens mij weten Japanners het verschil niet tussen moslims en christenen en joden…die is er ook niet, behalve als je echt gaat zoeken en allerlei dingen erbij gaat verzinnen…en wat voor intelligents moet ik er over schrijven en wat is zuivere islam??!!.
Als iemand zich zelf zoet kan houden met wat fantastisch fatoe’s wie ben ik dan om hem/haar daarin te storen als hij/zij maar niet stoort in mijn fantastisch fatoe’s.
Ik ben niet antireligieus zoals je misschien zou denken…ik ben antigezeik.
op 14 05 2015 at 11:15 schreef Peter:
Heren, aangezien jullie geen fuck van Japan weten, stel ik voor dat je je mening erover gewoon lekker voor jezelf houdt.
op 14 05 2015 at 11:41 schreef WARZAZAT:
vergis je niet Petersan…Ik was jaren een Akela bij een Japanse padvinderij en sprak ooit een goed mondje Japans.
RSS