Edo (1)

Peter Breedveld

Wat die Japanners hun kinderen allemaal leren…! Vandaag zag ik in het Yoyogipark een peuter met een T-shirt: ‘Fuck coffee yes tea‘. “Had u misschien koffie gewild, meneer? Of hebt u misschien liever thee?” – “Fuck coffee yes tea!” “Nou ja zeg, en ze zeggen dat die Japanners altijd zo beleefd zijn!”

Japanners en Engelse T-shirtopschriften hebben al jaren een stormachtige relatie. Niet zo heel lang geleden werd er op de Japanse televisie een kinderprogramma uitgezonden waarin de superbrave middelbare presentatrice in een overall rondhuppelde waarop teksten stonden als “I love cock“. Een videofragment ervan ging viraal, maar er is geen spoortje meer van terug te vinden.

Anyway, je ziet in Japan peuters en blozende maagden met T-shirtopschriften waar een Rotterdamse dokwerker zich nog voor zou schamen, maar het ligt aan hun gebrekkige Engels, niet aan hun moraal.

Yes, ik ben weer in Tokio dus ik voel me opperbest. Eens per jaar krijg ik een ticket en een hotelverblijf van mijn geliefde. Een kort verblijf in Japan heeft blijkbaar zo’n positief effect op mij dat ze het ervoor over heeft en ze houdt natuurlijk enorm veel van me. Ik heb met KLM gevlogen, al had ik gezworen dat nooit meer te doen, maar ze hadden een supervoordelig ticket en ik moet toegeven dat ik KLM qua vliegtuigongelukken en zo erg betrouwbaar vind.

Nu zul je zien dat ik op de terugweg straks alsnog neerstort. Maar ik mag zulke dingen niet zeggen van Hassnae.

KLM vliegt rechtstreeks dus de reis is aanzienlijk korter dan met bijvoorbeeld Qatar Airways of Emirates, maar je levert wel enorm veel comfort in. Ik zat, eerlijk waar, klem in mijn stoel. Ik zeg tegen de stewardess: “Ik zit klem in mijn stoel”. Zegt ze: “U bent te gespierd.” Klemgeluld, zeiden mijn kinderen dan altijd (al een poosje niet meer).

En het eten is ook niet wat, maar de stewardessen waren superaardig, dat moet gezegd. O! En de hoofdpiloot riep nog om dat het zou kunnen dat we een piloot door het vliegtuig zagen lopen, maar dat ze met z’n drieën waren en dat er zich ALTIJD twee piloten in de cockpit bevonden.

Anyway, ik ben hier nu twee dagen, heb er nog elf te gaan en het gaat alweer veel beter met me. Ik probeer de jetlag te verzachten door niet toe te geven aan mijn slaap en te gaan slapen ook al heb ik geen slaap en volgens mij werkt het. Iets. Toen ik zaterdag in mijn hotel aankwam heb ik toch vier uurtjes geslapen want dat lukte in het vliegtuig echt niet. Ik heb tijdens de zeer oncomfortabele vlucht kanji gestampt (de Chinese karakters in het Japanse schrift – mijn zwakke plek) en twee films gekeken waarvan ik Inherent Vice van harte aanraad. Misschien wel Paul Thomas Andersons beste film. Omdat hij de teugels hier meer lijkt te laten vieren. Het is echt een heel erg grappige film.

MOTTO PENNEKEEKU! (“Garçon means boy”)

Maar goed, eenmaal wakker heb ik een beeline gemaakt naar Afuri, in de wijk Ebisu, om ramen te eten. Want daar heb ik een jaar lang hevig naar gehunkerd, de ramen van Afuri, met die dikke, volle kipbouillon met yuzusmaak (yuzu is een citrusvrucht – God maakte eerst de citroen maar die was te zuur, toen maakte hij de sinaasappel maar die was te zoet. De limoen bracht hem op het idee voor de yuzu en die was precies wat hij bedoelde). Ik heb er vorig jaar ook al over geschreven en een foto gemaakt waar ik regelmatig naar heb gekeken als een pornoverslaafde, met mijn tong uit mijn bek. God, dit is hemelse ramen. Hiervoor heb ik een jaar lang geleden, gehuild, gebloed, maar het geeft niet, want aan het eind van de donkere tunnel wachtte mij dit:

En wie zegt dat het water ‘m nu niet door de mond loopt, die liegt gewoon.

Na Afuri ben ik Ebisu ingelopen, gewoon zonder kaart of wat dan ook, de avond was inmiddels gevallen, weg van de drukte, ik ben expres verdwaald en toen kwam ik in een buurt met panden die nog van voor de oorlog leken te zijn. Dat is bijzonder in Tokio, dat vooral bestaat uit lelijke rechthoekige gebouwen die ik overigens prachtig vind, maar daarover later meer. Kijk, dit is alsof je terug bent geflitst in de jaren dertig, de Showatijd:

Dit staat gewoon tussen het moderne beton, zoals onderstaande typische politiepost, een ‘koban‘, die je overal ziet en die een groezelige geborgenheid uitstraalt. Hier zit Oom Agent, en dan bedoel ik echt Oom Agent, niet zo’n antipathieke snor die gefrustreerd is over zijn kleine leuter waar wij het mee moeten doen:

Ik kom in Tokio altijd straatgezichten tegen waar ik meteen verliefd op word. Vooral omdat ze lelijk zijn maar ergens prachtig. Ik hou van al die rechthoeken met elektriciteitsbedrading er doorheen en hoe de bewoners een persoonlijk tintje proberen te geven, het gezellig proberen te maken door plantjes neer te zetten maar Japanners zijn niet zo georganiseerd als iedereen lijkt te denken. Ze maken er een gezellig rommeltje van, zoals hier:

Zo’n fiets daar neerzetten, moet je in Nederland doen. Op Facebook, waar ik deze foto plaatste, zei iemand: dit is gewoon Amstelveen, wie denk je voor de gek te houden. Maar Amstelveen is praktisch een Japans-Joodse enclave dus dat klopt wel. Sterker nog, toen ik deze foto plaatste met een enthousiast commentaar op Twitter, zei iemand dat ik beslist naar Tel Aviv moest. Grappig, want dat had ik zelf al besloten toen ik foto’s van Tel Aviv zag. Volgens mij zou ik me meteen thuisvoelen in Israel. Ik wil alleen niet worden vernederd door de Israëlische douane omdat ik een Arabische vriendin heb:

Onderweg naar het hotel heb ik de drankautomaten en convenience stores afgestroopt, op zoek naar gekke frisdranken. Thuis drink ik nooit frisdrank (behalve soms Orangina, dat ik onaards lekker vind, en Coca Cola, het beste en snelst werkende medicijn tegen maagproblemen dat ik ken), maar in Japan hebben ze altijd smaakvariaties van bekende merken die zeer de moeite waard vind en die nergens anders te krijgen zijn. Fanta peer, bijvoorbeeld, de lekkerste Fanta-smaak ooit.

Die hebben ze nu niet (per seizoen veranderen de Fanta-smaken, alleen sinaasappel en druif zijn altijd verkrijgbaar, en in Zuidoost-Azië is aardbei zeer populair) maar wel Fanta ume. Ume is een ingelegde pruim, een acquired taste en de eerste keer lustte ik die niet, maar nu vind ik ‘m heerlijk. Vooral met een scheut sake erbij is die zeer te genieten. De makers van Orangina hebben Japan uitverkoren voor een citroenvariant (nog niet geproefd) en van 7UP vond ik de citroen/limoenvariant. Die hadden ze in Nederland ook een paar maanden, maar die was lekker, dus die verdween snel weer uit de schappen (net als de perzik/witte chocoladeyoghurt van Danone, waar ik nog steeds niet overheen ben).

Kijk, een boekenautomaat die ik tegenkwam op een metrostation (ik ben vergeten welk). Iedereen heeft het altijd over de automaten in Japan waar je alles uit kunt halen, tot gedragen damesslipjes aan toe, maar ik zie altijd alleen drank- en sigarettenautomaten. Alleen in een sekswinkel heb ik eens een automaat gezien waar je een gedragen damesslip uit kon halen (maar wie garandeert me dat het echt de slip is van een lekker wijf en niet van Nausicaa Marbe?)

Terug in het hotel viel ik snel in slaap, om drie uur later weer klaarwakker te zijn. Fucking jetlag. Dus ik heb op Twitter nog even het hypocriete zelfbevlekkingsfeestje in De Balie gevolgd, waar Charlies als Yoeri Albrecht, Eberhard van der Laan, Elma Drayer en Jeroen Weghs het hartstochtelijk hebben opgenomen voor het vrije woord. Toen heb ik een manga gelezen, viel in slaap en werd toen uren later, na een koortsachtige droom waarin ik een klein kind van onder het ijs redde terwijl iedereen toekeek, om elf uur ’s morgens pas weer wakker.

Toen heb ik me gedoucht, aangekleed, mezelf per ongeluk buitengesloten in mijn hotelkamer, dat geregeld, en toen wilde ik rijstballen, onigiri, kopen in de convenience store tegenover het hotel, maar die had er geen meer! Want ik was vergeten te vertellen dat het Golden Week is in Japan, dat is een samenklontering van Wim Kan-dag, Naked Gardening Day, Verwend Blaagdag en nog zo wat vrije dagen tot een vrije week voor bijna alle Japanners die dan de hele dag lopen te niksen, overal rijen van hier tot Tokio vormen en alle rijstballen opeten. Ik ben alle convenience stores in de buurt afgelopen en vond nog een paar rijstballen in een Lawson’s waar ik een politieagent zag kijken naar de laatste rijstbal met tonijn en mayonaise EN DIE HEB IK SNEL VOOR ZIJN NEUS WEGGEKAAPT! Het allerleukste is nog dat hij achter mij moest aansluiten in de rij voor de kassa. Ja sorry, ik haat polities zelfs als ze aardig zijn.

De rijstballen heb ik, samen met een flesje groene thee, genuttigd op een bankje in Roppongi Hills. Daar zag ik ook het über-cute meisje dat haar zusje droeg op de foto aan het begin van dit stuk.

Kijk, er is een Naruto-tentoonstelling in het Mori-museum. Ik denk dat ik die ga kijken:

Ik ben daarna naar het Yoyogipark geweest, waar ik dacht dat er een Cinco de Mayo-viering was, maar ik heb me blijkbaar vergist in de datum (haha, nee echt) want er was geen Cinco de Mayo maar het was evengoed gezellig. Het grappigst vind ik altijd de Japanners die er een Rock ‘n’ Roll-demonstratie geven. Ze vinden zichzelf heel stoer maar ze zijn braver en saaier dan salary men en ze kunnen echt niet dansen.

Daarna ben ik nog even Harajuku in geweest, waar het heel druk was, echt poepiedruk:

Maar ik heb er nog wel dit mooie plaatje geschoten:

Toen ben ik helemaal naar Asakusa gegaan, dat is ongeveer een uur met de metro, waar mijn favoriete tempuratent is, want ik had zin in tempura. Het restaurant heet Daikokuya en het staat vlak bij mijn favoriete tempel (volks, niet per se mooi) Sensooji en ik hoefde niet eens in de rij te staan voor een plaatsje, ik kon meteen naar binnen.

Kijk, dit is de tempel. Ik heb al eens eerder foto’s geplaatst, maar die waren overdag genomen. ’s Avonds krijgt-ie een andere charme:

En toen heb ik nog gewandeld door de buurt. Ik zag een vrouw met een van verdriet vertrokken gezicht, of misschien had ze een accute blindedarmontsteking. Ik kreeg meteen medelijden, maar ik durfde niks te zeggen. In de metro lette ik niet op, waardoor ik vergat uit te stappen op mijn station, wat ik pas bij het eindpunt ontdekte. Dus toen moest ik weer helemaal terug. In de metro zat een westerse toerist, een oudere man, die zijn vrouw ergens liet zitten en zelf ergens anders ging zitten, tegenover een jong meisje, dat-ie ging zitten aanstaren. Ik kreeg plaatsvervangende schaamte.

En o ja, er stond een zwangere vrouw tegenover me aan wie ik mijn plaats afstond, en toen stond de man naast me ook opeens zijn plaats af aan haar moeder. En er waren Amerikanen in Roppongi die keihard schreeuwden en iedereen zei: “Dat zijn Amerikanen”. Je hoort Amerikaanse toeristen altijd overal bovenuit. Nederlandse toeristen in Japan zijn heel bescheiden en stil en ze hebben ook niet die ontevreden harses die ze in veel andere landen hebben. Heel ander type Nederlanders.

Is het Vrije Woord u écht lief? Steun dan het jubilerende (tien jaar!) Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.

Tweet

Japan, Peter Breedveld, Reizen, 03.05.2015 @ 18:39

[Home]
 

Δ