Doof (2)

22 Reacties

op 11 08 2010 at 08:52 schreef Judith:

Typisch. Nooit geweten dat doof er in gradaties was. Volgens mij ben (of heb) je echt doof als je niet kunt horen en doet je familieachtergrond er niet toe. Apart om te lezen hoe mensen er dus blijkbaar hun complete identiteit aan ontlenen.

Maar goed, als horende zal ik voor de échte doven toch een buitenbeentje zijn.

op 11 08 2010 at 09:06 schreef Rob:

Het is opvallend dat op belangrijke posities in de wereld van de doven juist die mensen staan die uit een doven-nest komen.

Het is typerend dat de mens rangordes aanlegt. Echte gelovigen, echte doven, echte homoseksuelen, echte Nederlanders… en de toch wat minderwaardige rest.

op 11 08 2010 at 10:42 schreef Machiel:

Ja, men maakt gradaties uit lijf/cultuurbehoud. Vasthouden van sociale privileges. Soms vergelijk ik ze met Oostblok. Alles wat wij doen is goed en daarbuiten niet, van doof van doof familie. Ze bepalen de regels en hoe gedacht moet worden, de dove elite.
Leuk stuk, verademing, wat goed, ga zo door.

op 11 08 2010 at 17:38 schreef Geertjan:

Mijn vader was doof, verkeerd behandelde infecties op kleuterleeftijd, kon goed spreken, wel met de bekende klemtoonverkeerde grappige intonatie.
In zijn tijd werd het gebruik van gebarentaal erg ontmoedigd. Liplezen dan viel je minder op. Hij kon beide uitstekend en wij hebben ons als kinderen vaak afgevraagd of hij wel écht doof was.
Enfin we hebben zijn doofheid vaak getest, hij was echt doof. Er is een periode geweest dat vader een aantal dove vriend(inn)en thuis uitnodigde om bij te kletsen. Dat ging geheel in gebarentaal en mijn moeder stond er geheel buiten, borrels en hapjes was haar taak totdat ze er een eind aanmaakte.
Wij kinderen speelden dat na, het heftig gegesticuleer en de onverwachte soms dierlijke geluiden. Veel plezier gehad.
Een dove niet al te paranöide vader is een zegen.

op 11 08 2010 at 22:50 schreef Benach:

Josje: ik herinner me even niet meer de oorzaak van jouw doofheid. Toch vroeg ik me af: heb jij wel een voorstelling bij geluid? Zo ja, kan jij dat voor mij beschrijven? Gewoon, uit nieuwsgierigheid.

op 12 08 2010 at 13:26 schreef Josje:

@Geertjan

Ook over het feit dat de Gebarentaal vroeger (en nu ook nog wel een beetje) werd ontmoedigd in het speciaal onderwijs voor doven en daardoor ook in het dagelijkse leven, ga ik later een stuk schrijven. Evenals over de “paranoïa” van veel dove mensen, inclusief ik.
Ik vind het wel fijn om te weten waarom precies jij de doofheid van je vader als een zegen ervoer. Ik heb zelf 3 dochters, en zij zijn nog niet op die leeftijd dat zij beseffen wat voor eventuele impact dove ouders op hen en hun leven heeft.

@Benech

Hersenvliesontsteking meteen na mijn geboorte. Dus ik ben al mijn hele leven doof. Ik vind het wel een leuke vraag over de muziek. Ik hoor het natuurlijk zelf niet, maar ik zie het des te meer. Ik zie heus wel verschil tussen hardcore muziek en klassieke muziek. Mensen die headbangen vind ik net zo leuk om naar te kijken, als mensen die hun ogen gesloten hebben bij het luisteren naar klassieke muziek. Valéry Gergiev, Mariss Jansons en Riccardo Chailly spreken voor mij zeer tot de verbeelding. Enzovoort.

op 12 08 2010 at 13:29 schreef Josje:

@Benech

Je vroeg niet specifiek naar muziek, maar naar geluid. Sorry, niet goed gelezen. Maar daarvoor geldt hetzelfde! Juist omdat ik niet kan horen, ‘zie’ ik des te meer….

op 12 08 2010 at 13:39 schreef Benach:

Dank je voor je antwoord. Maar dan vraag ik toch even door: kan jij stijlen muziek herkennen aan hoe men erop reageert? Bijv. Gergiev en Chailly kunnen in principe hetzelfde stuk dirigeren. Maar wat maakt voor jou dan het verschil?

op 12 08 2010 at 14:51 schreef Josje:

@Benach

Wat bedoel je met de stijlen?

Gergiev is rauw, Chailly beschaafd. Jansons ietwat arrogant. Ik zie dat Gergiev met zijn hele lijf dirigeert, terwijl Chailly en vooral Jansons op een afstand blijven. En toch zie ik deze 2 laatsten ook helemaal betoverd worden tijdens hun werk. Mijn favoriet is dus Gergiev, maar dat begreep je vast al.

op 12 08 2010 at 15:04 schreef Benech:

Leuk, door je tegenvraag heb je mijn vraag al beantwoord. :) Als horende kan ik je vertellen dat er verschillende stromingen muziek (enigszins vergelijkbaar met literatuur) bestaan. Kennelijk is dat voor jou minder tot niet relevant maar is de manier waarop men betoverd raakt door de muziek relevanter. Met mijn vraag hoopte ik te weten of jij deze stromingen herkent. Echter, doordat jij spreekt over de lichaamstaal van de dirigent ipv de stroming of de muziek zelf, zie je al dat dat nagenoeg irrelevant is.
Bedoel dit overigens niet negatief, eerder als “leuk dat je mij een keer hebt laten kijken in jouw belevingswereld”.

op 12 08 2010 at 15:46 schreef Josje:

Je hebt mij erg nieuwsgierig gemaakt over de verschillende muziekstijlen. Heb je een link voor mij? En voor mij geldt precies hetzelfde over de belevingswereld: die van horenden is voor mij ook interessant. :)

op 12 08 2010 at 16:43 schreef Benech:

Fuck, vreselijk moeilijk te beantwoorden vraag dat. Laat ik toch maar een vergelijking maken met zien. Je kent de kleuren, maar je kan met wat kleuren nog niet een schilderij of een compositie maken, laat staan het in een stroming plaatsen.
Wat jij nu aan mij vraagt, is te beschrijven wat er zo uniek is aan een schilderij terwijl je het concept kleur niets zegt.

op 12 08 2010 at 18:27 schreef jasmijn:

Er zijn muziekoptredens waarbij iemand met zijn lichaam uitdrukt welk geluid er te horen is. En drums kun je natuurlijk voelen. http://www.google.nl/#hl=nl&source=hp&q=doven+muziektolk&aq=f&aqi=&aql=&oq=&gs_rfai=&fp=fd746037ea41492f

Wij hebben vaak de onzinnige discussie wat je liever op zou geven, je vermogen tot zien of je vermogen tot horen. De laatste tijd zou ik m’n gehoor dan maar kwijtraken, hoe gek ik ook ben op muziek. Vroeger was iemand die niet kon horen ook afgesneden van gebabbel, waardoor je het belangrijkste deel van alle communicatie in de horendenwereld niet meekreeg en heel eenzaam werd. Dankzij de komst van internet en forums en weblogs lijkt me het leven voor veel mensen met een lichamelijke handicap maar vooral voor doven enorm veel rijker.

op 12 08 2010 at 19:56 schreef Geertjan:

Josje, de zegen bestond eruit dat wij konden doen wat wij wilden. Vader was kleermaker moeder was onderwijzeres, vader altijd thuis en moeder kwam half zes van haar werk. Ruzies of misdragingen van de kinderen werden door mijn vader nooit vermeld aan mijn moeder. Hij had geen zin in een boze of misprijzende vrouw. Ongezellig.
In onze puberjaren konden wij thuis muziek zo hard draaien als wij wilden, vrienden vertrouwden het niet altijd. Hij maakte van oude gestreepte begrafenisbroeken, op verzoek en op maat een strakke unieke broek.
Ik zou echt wel lang door kunnen gaan over hoe een leuke vader ik had, maar hij was vooral zo leuk in expressie, drift en humor.

op 13 08 2010 at 00:20 schreef Benech:

Josje: ter illustratie heb ik drie muziekstukken,
http://www.youtube.com/watch?v=bh_09qSKNBs
http://www.youtube.com/watch?v=ZzeXtWjwhNM
http://www.youtube.com/watch?v=-6Ojk66DId4
Ruwweg is dit hetzelfde stuk. Dus om de vergelijking met “zien” te maken, het is een schilderij van dezelfde compositie. Ik zou het van je waarderen als je deze alledrie “beluistert” en aangeeft wat ze met je doen.

op 13 08 2010 at 16:34 schreef Josje:

Prachtig Benech!

Vooral van Kissin heb ik zitten genieten. Ik houd sowieso van het kijken naar een pianospeler. Die vingers die over het toetsenbord gaan….

Ik vind Bronfman drie keer niks; een hoempapa zoals hij daar zit te spelen. “Kijk mij eens goed zijn”. Hij zit ook erg stil, dus ik kan niet met hem ‘meeleven’.
Argerich houdt echt van de piano. Haar vingers raken de toetsen zeer liefdevol aan, en zoals ze soms kijkt naar Chailly, getuigt ook echt van respect.
Maar dan die Kissin! Als hij begint, heb ik wel eerst zoiets van: Nou nou, maar ik raak al snel meegetrokken in zijn spel. Hij maakt er een spelletje van, met de toetsen, maar ook met zichzelf. Erg leuk om naar te kijken.

op 13 08 2010 at 16:37 schreef Josje:

@Jasmijn

Hoewel ik veel respect heb voor de muziektolken (ik ken er ook een paar), vind ik het niet fijn om naar te kijken. Zij maken de muziek niet, dat is het verschil. Sommige muziektolken zijn erg goed, dat geef ik toe, maar het gaat mij om de échte muziek. Ook al hoor ik dat niet. Dat is misschien arrogant van mij, maar ja, smaken verschillen.

op 13 08 2010 at 17:14 schreef benech:

Josje: Okee, ik heb flink gelachen (in positieve zin) om je commentaar. Je zou me een plezier doen als je nu hetzelfde spelletje zou doen, maar dan met dezelfde pianist, zelfs zelfde muziekstuk maar in een andere opname.
http://www.youtube.com/watch?v=5LTY7MLuzC8
http://www.youtube.com/watch?v=Gv94m_S3QDo

Bedankt vast voor de moeite.

op 13 08 2010 at 18:23 schreef Josje:

Dan wil ik eerst graag van jou weten, Benech, waarom je lachte, ook al is het positief. Ik heb een beetje het gevoel gekregen een clown te zijn. Dit vraag ik trouwens nog steeds met respect voor jouw nieuwsgierigheid.

op 13 08 2010 at 20:17 schreef marc:

ben eens met een groep doven uit munchen in aanraking gekomen op vakantie in oostenrijk.
feit: de doven zijn zeer luidruchtig.
de beste mensen hebben hun eigen groepsdynamiek.
en het zij ze gegund
het zijn net mensen

op 13 08 2010 at 20:42 schreef Benech:

Josje: geenszins de bedoeling om je als clown te zien of zo af te schilderen. Je beschrijvingen zijn gewoon leuk om te lezen. Je geeft gewoon een heel andere zienswijze op muziek dan die ik erop zou geven.

op 14 08 2010 at 09:22 schreef Josje:

Dan is het goed, Benech. Dank je.

Glenn Gould is mij ook niet onbekend. Ik vind het wel leuk om zelf te merken dat muziek mij niet totaal niets zegt.

De eerste opname vind ik erg saai. Gould draait alleen maar halve rondjes en zijn vingers zijn net slangen, die de toetsen ‘gewoon’ aanraken. Ik zie geen betrokkenheid bij de muziek.
De tweede daarentegen! Gould is al ouder en duidelijk wijzer. Hij ís de muziek zelf. Zijn rondjes zijn geen rondjes meer, maar meebewegingen met de muziek. Mooi om naar te kijken.

Hoe ervaar jij alle filmpjes zelf?