Donker
Jesse Dijksman
Illustratie: Utamaro Kitagawa
Wat een eer! Ze was nog nooit in Amsterdam geweest. En nu zit ze ook nog in een heuse televisiestudio tussen beroemde en belangrijke mensen! De allereerste keer van haar leven op tv. En het was ook al de eerste keer in haar leven dat ze in een metro had gezeten. Parkeren bij de Arena was handiger dan naar het centrum van de stad te rijden met de auto, had haar zus gezegd. Er waren zo ontzettend veel mensen in de metro en in de stad! Ze kwamen van over heel de wereld, blijkbaar. Ze had heel veel talen gehoord die ze niet herkende, en de mensen hadden alle huidskleuren die ze ooit op de tv had gezien. Bij hen in het oosten van het land zag je nooit buitenlanders, behalve als je in de buurt van een AZC kwam, hier zag je bijna geen witte mensen. Net andersom dus.
Die aardige tv-jongen met het leuke krulhaar stelt vragen aan een man die blijkbaar minister is. Tegenover haar zitten twee professoren. En zij zit zelf tussen Frans Bauer en Luwan, de jongen die nu al vier jaar bij hun op de boerderij woont nadat hij een verblijfsvergunning had gekregen. Haar zus deed al lang vrijwilligerswerk op het AZC en had gevraagd of ze een aardige jongen kon helpen aan een kamer. Luwan liep graag hard en haar Wim ook, dus dat moest wel goed klikken.
Ze kijkt even naar hem. Ze weet niet waarom hij uit Eritrea gevlucht is. Ze heeft er wel eens naar gevraagd, maar toen glimlachte hij alleen maar en legde heel even zijn hand op haar arm. Dat deed hij normaal nooit. Daarna heeft ze er nooit meer naar gevraagd. Als een man ergens niet over wil praten, moet je dat respecteren.
Dan is ze aan de beurt om een vraag te beantwoorden. ‘Hij kijkt je aan vlak voordat hij je een vraag gaat stellen,’ had het aardige meisje van de make-up gezegd, en nu kijkt de presentator haar inderdaad aan! Spannend hoor!
“Wat was het allereerste dat je aan hem opviel, toen Luwan bij jullie kwam?” vraagt hij. De vraag overvalt haar, even twijfelt ze. Dan kijkt ze naar Luwan, die vriendelijk glimlacht.
“Eh, dat hij ontzettend donker is natuurlijk”, flapt ze er uit.
Iedereen aan tafel lijkt even te bevriezen en het publiek is ineens muisstil. Dan kijkt de presentator naar Luwan.
“Liep je al hard voordat je naar Nederland kwam?”
“Ja”, zegt Luwan, “vanaf dat ik twaalf jaar ben.” De presentator en Luwan hebben vervolgens een leuk gesprek over dat hij naar de Olympische spelen mag. Maar niemand vraagt meer iets aan haar.
Als ze daarna in de auto zit met Luwan, en ze rijden in het donker terug naar het oosten, denkt ze er voor de honderdste keer over na. Ze begrijpt nu wel dat ze niks over zijn kleur had mogen zeggen. Maar het was nou eenmaal het allereerste wat aan hem opviel! Liegen, dat doet ze niet, dat is niet netjes. Ze kijkt even naar Luwan en hij kijkt terug en lacht. Een schitterend witte lach in een diep zwart gezicht. En ze hoopt dat als zij en haar Wim eindelijk zwanger worden, dat ze dan een kindje krijgen dat net zo mooi kan lachen als Luwan.
Jesse Dijksman is afgestudeerd als scenarioschrijver aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. Schrijft vooral korte verhalen en scenario’s. Heeft Lukida.com opgericht om ervoor te zorgen dat kunstenaars meer (structurele) inkomsten kunnen krijgen door bijvoorbeeld abonnementen aan te bieden.
Jesse Dijksman, 02.05.2017 @ 12:53
4 Reacties
op 02 05 2017 at 15:25 schreef MNb:
Precies het goede antwoord, want uiterlijk is het eerste dat iemand opvalt en huidskleur dus ook. Het is pas na een tijdje dat je het niet meer ziet, behalve als je racist bent natuurlijk. Geef haar een fictief kusje van me.
op 02 05 2017 at 18:11 schreef ikzelf:
Het ‘goede antwoord’ als je op huidkleur gefixeerd bent. Tuurlijk is het uiterlijk het eerste dat opvalt, maar het uiterlijk is zoveel meer dan kleur. Stel je jezelf niet de vraag, MNb, waarom zijn haardracht, zijn postuur, zijn tanden, zijn weet-ik-veel-wat niet eerst opvalt? Met je toevoeging “het is pas na een tijdje dat je het niet meer ziet” geef je meteen ook al het antwoord.
op 03 05 2017 at 19:16 schreef Alfonso de la Vega Sylvestre:
Over haardracht en slechte tanden van personen heb ik ook een oordeel ‘ikzelf’ maar daar valt nooit niemand mij op aan. Misschien daar eens een poosje over nadenken …
op 04 05 2017 at 10:12 schreef ikzelf:
Ach gut, de racist als de slachtoffer…
RSS