Dominees en lauwe kroketten
Ruud Hendriks
Scène uit Survive Style 5+
Typisch Nederlands sentiment: Jeroen Pauw die aan het begin van de laatste editie van zijn talkshow een staande ovatie krijgt van het publiek en de genodigde gasten. De saving grace van dit larmoyante theater is dat Pauw zich voorneemt om zijn tafel naar “echte mensen” te sjouwen, op locatie in het land.
Waarmee hij dus 99 procent van alle gasten afserveert die hij in veertien jaar aan het hoofd van die tafel welkom heette. Geen echte mensen. Af en toe iemand die een dierbare had verloren bij een aanslag. En dan een redacteur van NRC, in deze aflevering te gast, die daarover zegt dat Jeroen er geen emo-tv van maakte. Dat heet dan een compliment. Zo hoog ligt de lat.
Ook de laatste aflevering van Pauw past bij het niveau van de voorgaande 1.299: slappe, kleffe hap. Het totale gebrek aan scherpte is allang genormaliseerd, en het niveau gaat in het nieuwe jaar niet omhoog met de afwisseling van vijf koppels die op dat tijdstip Jeroens plek innemen.
Lauwe kroket
Jeroen Pauws favoriete interviewer was Ischa Meijer. Pauw ontregelde nimmer zoals Meijer dat meedogenloos kon en deed. Niet dat Meijer 1.300 keer achter elkaar hoog niveau was. Maar een premier zoals Rutte zou hij niet tegenover Gerard Joling en Corry Konings zetten. Die hij zou hij schaterend fileren.
Schrijnend was het, om in de laatste aflevering van een glunderende Xander van der Wulp, politiek verslaggever van de NOS, te horen dat heel Den Haag graag bij Pauw aanschoof. Van der Wulp bedoelde dat als compliment, en Pauw nam dat zo op. Dat zegt je alles over de lauwe kroket die dit programma telkens was. De door de gasten van deze avond geselecteerde “hoogtepunten” uit Pauw onderstreepten dat Jeroen Pauw soms het niveau van Ivo Niehe ontsteeg.
Er was één gast die na een memorabel optreden nooit meer bij Pauw aan tafel wilde. Frans Timmermans, die teveel emo-registers opentrok over de aanslag op de MH17 en er ineens uitfloepte dat één van de passagiers nog de tijd moest hebben gehad om een zuurstofkapje op te zetten. Het land sprak er schande van, van zo’n gruwelijke onthulling.
Vingertje wijzen
Dat zegt je misschien iets over het ego van Frans Timmermans, die het zonder ego niet ver zou schoppen in de EU, en een tijdje na die schande alweer de meest bewierookte politicus was, en daarom prompt de meest verguisde. Zo schizofreen is ons land wel.
Ischa Meijer was alle 1.300 afleveringen Pauw morsdood, en werd door Jeroen Pauw nimmer tot leven gewekt. Allerlei psychopaten – waaronder Thierry Baudet – werd het vuur zelden tot nooit aan de schenen gelegd. De enige keer dat Pauw iets van pit toonde, was tegenover een relschopper die met zijn relmakkers recalcitrant was en weigerde op commando van Pauw zijn zonnebril af te zetten. Jeroen wees met zijn vingertje.
Land van dominees en lauwe kroketten. Een zegen, dat Ischa Meijer het allemaal niet hoefde aan te zien.
Ruud Hendriks is regisseur en docent scenarioschrijven.
Ruud Hendriks, 21.12.2019 @ 10:46
RSS