Dictator
Anita Brus
Ik kijk naar De Wereld Draait Door, maar het dringt niet echt tot mij door. Jan Mulder zeikt een top vijf af en Sven Kramer, die daarop volgt, interesseert mij niet. Maar wie ben ik en hoe kijk ikzelf terug op de dag?
Vanmorgen begon het met vier havo. Lieve, gekke kinderen die als groep niet te handhaven zijn. Ze weten dat ze niet met jas en zonder boek de klas in mogen (jas moet in kluisje en boek er juist uit!), maar als ik naar het lokaal loop en het ultieme signaal van de tweede bel al gegaan is, staan ze daar als Michelin-mannetjes in hun gewatteerde jassen met de vraag: “Mag ik mijn boek nog even uit mijn kluis halen?”
Knippen en plakken
Razend zou je worden, maar razernij maakt de docent belachelijk. Een docent die raast wordt in zijn gezicht uitgelachen en terecht! Een docent heeft geen ochtendhumeur. Ik hou mij in (of net niet) en begin de les.
Knippen en plakken is het devies. Er moet een folder gefabriceerd worden over hun ‘droomschool’, in het Spaans en in hele zinnen. Hoe haal ik het in mijn hoofd. “Hele zinnen!?”, blèrt de grootste schreeuwer door de klas. “U verandert steeds de opdracht!” Duidelijk niet opgelet, want ik legde het de vorige les allemaal uitgebreid uit, maar maak dat een vierhavoleerling maar eens wijs.
Feilloze definitie
Als ik een naar mijn idee toch behoorlijk softe poging doe de gemoederen tot bedaren te brengen, ben ik ineens een ‘dictator’. “Weten jullie wel wat een dictator is?”, vraag ik en ik krijg als antwoord een feilloze definitie. Maar wat heeft die definitie met mij te maken? Ben ik soms een dictator? Achterin slaapt Jamal verder. Zijn jas is uit, dat wel. Zijn boek ligt gesloten op tafel.
’s Avonds ben ik toe aan een wijntje en ik schenk het glas vol. De Wereld Draait Door als rustpunt. Raakt het blik BN-ers daar niet eens een keer uitgeput? Opnieuw Jan Mulder en Marc-Marie Huijbregts die dit keer ‘Not that Kind of Girl‘ Lena Dunham heeft geïnterviewd. Volgens hem was het een heel open en eerlijk interview. Op mij kwam het nogal aanstellerig over.
Aanstelster voor de klas
Maar misschien moet het allemaal flink aanstellerig. Geen dictator maar een aanstelster voor de klas. Lesgeven is per slot van rekening theater. Voor mij liggen stapels nakijkwerk. Als ik daar diep in de nacht mee klaar ben, zal ik mij beraden over de tactiek voor morgen.
Anita Brus is docent in de Spaanse taal/literatuur/kunst en schrijft over tango in het tijdschrift La Cadena. Zij publiceert ook teksten in het Spaans en in het Nederlands op haar eigen weblog. Lees het verbijsterende relaas over haar domrechtse date. Volg haar op Twitter.
Anita Brus, 06.11.2014 @ 07:22
10 Reacties
op 06 11 2014 at 08:35 schreef Eh:
Peter, ik zag foutjes. Wil je deze plaatsen?
Ettertjes. Ze proberen je uit en zoeken je zwakke plekken. Heb een ongevraagd advies dat misschien niet klopt, maar misschien ook wel. Als je theater gaat inzetten, doe dan een dictator. Wellicht voelen ze aan dat je hard optreden lastig vindt. Doe het dan een tijdje wel, inclusief de grootste etters isoleren en aanpakken op echte overtredingen. Ben niet primair aardig, maar maak dat secundair, voorwaardelijk.
Ik was iemand die kon klooien in de klas en weet nog dat dit werkt. Autoritaire leerkrachten die rechtvaardig zijn en ‘warm’ bij rust, dwingen niet alleen respect maar ook waardering af. Een van de ogenschijnlijk strengste leerkrachten, koos ik later als mentor, nadat we eerder hadden gebotst en dat uitgevochten en uitgepraat.
op 06 11 2014 at 09:28 schreef Thomas E:
Ik vind ’t maar knap hoor wat jullie doen. Je moet toch een beetje een idealist zijn om dit werk te kunnen volhouden. Zéker in een tijd dat iedereen op elk moment z’n bek mag opentrekken en er voor elke nono geapplaudisseerd wordt.
op 06 11 2014 at 10:04 schreef André Richard:
Daar sluit in me he-le-maal bij aan!
De leukste leraar op mijn middelbare school (meneer Schulpen van Frans) begon het schooljaar retestreng en eindigde met vrije discussies over Sartre en Camus (wel in het Frans natuurlijk). Alle andere onderwerpen konden trouwens ook (mits – nogmaals – in het FRans)
op 06 11 2014 at 11:38 schreef machiel:
Hulde voor iedereen die het aandurft voor een schoolklas te staan!
op 06 11 2014 at 12:09 schreef Kimo:
Grappig dat alleen JAMAL bij zijn voornaam genoemd wordt
op 06 11 2014 at 12:22 schreef Zomaar:
Denkend aan mijn eigen schooltijd waren de beste leraren de ‘redelijke dictators’, enorm streng en konden je verschrikkelijk straffen of voor de hele klas in de zeik zetten als je aan het klieren was, maar koesterde verder geen persoonlijke wrok en konden bijzonder grappig, behulpzaam en zelfs gezellig zijn wanneer de hele klas gewoon braaf meedeed en de leraar volgde.
Dit waren de leraren waar je aan het begin van het schooljaar een enorme hekel aan had en aan het eind van het schooljaar met de hele klas geld voor inzamelde om een presentje te geven.
De leraren die het het zwaarst te verduren hadden waren de degenen die graag populair wilde zijn bij de klas (werden totaal niet serieus genomen en aan alle kanten belazerd) en de ‘onredelijke dictators’ die met name vanuit persoonlijke frustratie kwaad voor de klas stonden (hele jaar totale oorlog tussen leraar en klas).
Tot slot had je nog de ongeinteresseerde leraars, die spijbelen aanmoedigden en gewoon rustig iets voor zichzelf gingen doen als de klas niet wilde luisteren. Ontzettend fijn als leerling zijnde, alleen kwam je er dan later achter dat het examen halen wel erg moeilijk was.
op 06 11 2014 at 14:26 schreef cRR Kampen:
” Lesgeven is per slot van rekening theater.” o, mooi, heel waar :)
op 06 11 2014 at 19:44 schreef ana:
Geloof dat de tijden veranderd zijn Zomaar. De ‘redelijke dictators’ en enorm strengen redden het tegenwoordig niet meer. Die krijgen gewoon een klap voor hun kop, raken vervolgens overspannen en druipen af. En inderdaad met soft gedoe red je het ook niet, noch met ongeïnteresseerdheid. Het blijft zoeken…
op 06 11 2014 at 22:54 schreef Olav:
Ooit, lang geleden, ben ik nog eens begonnen aan de lerarenopleiding. Maar ik zag de bui al hangen: niets voor mij. Ik wist al dat ik zeker af zou branden in dat beroep.
Denkend aan mijn eigen middelbareschooltijd weet ik nog dat ik het meest opkeek naar leraren die wisten waar ze het over hadden, die de liefde voor hun vak konden overbrengen. Die hoefden ook echt niet streng of zelfs dictatoriaal te zijn om de klas stil te krijgen.
De geschiedenisleraar bijvoorbeeld die soms totaal van het script afweek want “Dit wil ik jullie ook nog even vertellen.” En: “Dus jullie hebben nu een vrij uur? Dan praat ik nog even verder.” En iedereen bleef ook zitten, terwijl het echt niet de braafste klas was.
Zomaar:
Tot slot had je nog de ongeinteresseerde leraars, die spijbelen aanmoedigden en gewoon rustig iets voor zichzelf gingen doen als de klas niet wilde luisteren.
Mijn wiskundeleraar. Keek sowieso neer op elke leerling die zijn soms nogal chaotische uitleg niet direct begreep: “Waarom heb jij eigenlijk wiskunde gekozen, je snapt er niets van.” Gaf dan een stapel vergelijkingen om op te lossen en ging zelf proefwerken nakijken. Mocht je hem niet bij storen.
op 07 11 2014 at 01:53 schreef MNb:
“Mag ik mijn boek nog even uit mijn kluis halen?”
Ah, is dat de smoes bij jullie om tijd te rekken? Bij ons is het “mag ik nog even naar het toilet?” of “mag ik nog wat eten kopen?” Ik kijk wel uit om razend te worden.
“Lesgeven is per slot van rekening theater.”
Eén van mijn beste vrienden en collega (bijnaam: Hitler) beheerst dit tot in de finesses. Ik liep eens tijdens de pauze met hem door de hal; we maakten wat grappen. Uit zijn ooghoeken zag hij iets onregelmatigs, hij trok zijn oorlogsgezicht, draaide zijn hoofd om, foeterde een leerling uit (die sprakeloos was), draaide zijn hoofd terug en ging gewoon door met lachen. Het is al een een paar jaar geleden en ik ben nog onder de indruk.
RSS