De verachtelijkste VVD’er van allemaal
Peter Breedveld
Scène uit Hamidashi Sukuru Mizugi (Yojiro Takita, 1986)
VVD’er Eric van der Burg wordt door veel mensen als een goede VVD’er gezien, een man met oog voor de menselijke maat, iemand met een sociaal hart. In het programma Zomergasten zei hij vorig jaar dat hij zich inzet voor mensen die niet voor zichzelf op kunnen komen. Hij moest huilen om het regeerakkoord, dat voorzag in het intrekken van zijn hard bevochten spreidingswet.’Een warmbloedige humanist’, volgens Hassan Bahara.
Ik werd me voor het eerst bewust van zijn bestaan toen ik hem, als fractievoorzitter van de Amsterdamse VVD, Sylvana Simons zag afblaffen tijdens een gemeenteraadsdebat over racistische geweld door de politie. Simons moest haar plaats kennen en dankbaar zijn. Ze moest zich “kapot schamen”, schreeuwde Van der Burg. Ik heb dat debat toen verbijsterd via de streamer gevolgd.
Racistische politie
Dat een VVD’er van geen kritiek op de politie wil horen is op zich geen verrassing. Je kunt duizend rapporten en wetenschappelijke onderzoeken inbrengen waarin keihard wordt aangetoond dat de politie niet alleen racistisch is, maar ook seksistisch, homofoob en doordesemd met een toxisch mannelijk chauvinisme waarbij vergeleken Andrew Tate feministisch afsteekt, de VVD zal dat altijd blijven ontkennen. De politie is er immers om de mensen te onderdrukken die “niet voor zichzelf kunnen opkomen” en dus de gewapende handhaver van het onmenselijke VVD-beleid.
Maar Van der Burg ging totaal uit zijn dak. Hij liet zich helemaal gaan. Hij maakte er een sentimentele drie-stuiver-opera van.
Hardvochtig monster
En dat, ontdekte ik in de jaren erna, is zijn schtick, zijn gimmick. Van der Burg zet het regelmatig op een huilen. Hij is altijd emotioneel, zegt zelf ook constant dat hij tranen in zijn ogen heeft, dat zijn hart is verscheurd, dat hij het er zo moeilijk mee heeft. Intussen regelt hij wel detentiecentra voor kansarme asielzoekers die aan concentratiekampen doen denken en die zelfs de politie te ver gaan, staat hij op een EU-bijeenkomst hartstochtelijk te pleiten voor het opsluiten van vluchtelingkinderen en was zijn beleid als staatssecretaris van Justitie in het algemeen hardvochtig, racistisch en ook illegaal.
Eric van der Burg is een hardvochtig monster.
Tranentrekkende smartlap
Maar hij moet er altijd van huilen, het doet hem pijn, het gaat hem aan zijn hart, hij wordt er verdrietig van en dat vinden progressieve mensen dan mooi. Hij wil het niet, maar hij moet wel, hij kan niet anders. En progressieve liberalen vinden dat prachtig, iemand die zijn eigen fascistoïde streken in een tranentrekkende smartlap verpakt, over hoe erg het allemaal voor hemzelf is. Bij Lodewijk Asscher lusten ze er ook pap van. Henk Kamp, die de mensen naait zonder enige emotie, met een dode blik in zijn ogen, daar heeft iedereen een hekel aan. Niet omdat hij die mensen naait, maar omdat hij het doet als een apparatchik. Zelfde met Marjolein Faber, die ook de indruk wekt een defecte automaat te zijn.
Maar wat maakt Van der Burg beter dan Marjolein Faber of Henk Kamp? Ik zie het niet. Hij moet huilen als de VVD met de PVV in zee gaat, maar hij doet het toch. Hij moet huilen dat zijn spreidingswet wordt ingetrokken, maar hij stemt toch voor intrekking, vanwege de partijdiscipline.
Amsterdams pathos
Waarom ziet bijna niemand dat hij een onbeschaamde hypocriet is? Dat hij totaal niet sociaal is, geen warmbloedige humanist, dat hij vooral jaagt op mensen die niet voor zichzelf kunnen opkomen? Dat hij een psychopathische leugenaar is?
Vanwege dat Amsterdamse pathos van hem, die hang naar melodrama, dat zeikerig-zangerige toontje met die overslaande stem in dat vette, lelijke Amsterdams. Van der Burg is de André Hazes van de Nederlandse politiek en voor André Hazes viel ook iedereen als een blok, al was hij een ploert en een kindermisbruiker. Op de één of andere manier kom je overal mee weg als je het maar op z’n Amsterdams doet. Met dat lijzige Amsterdamse accent, het lelijkste accent van heel Nederland, en dat goedkope, volkse sentiment. Dan worden de afschuwelijkste daden opeens “gesjellig en ag kaaik naaow tog, die majn heeft ut ur oowk moejuluk mee, dajt sjie jaai tog aowk, de troanuh in se aowguh, haai heift toch een gaauwuh harjtje, doar kejje tog nie kwoad op blaaife.”
Gehaaide bedrieger
Ik zie een gehaaide bedrieger als ik naar Van der Burg kijk, met die sluwe vossenoogjes van ‘m, waar op commando krokodillentranen uit vloeien en die fonkelen van wellust als hij op Sylvana Simons losgaat, kijk nou toch goed. Dit is niet een intens gepassioneerde mensen-mens maar een slang die geniet van zijn eigen sadisme.
Een haatzaaier pur sang die de Israëlische genocide toejuicht, daar is hij dan wel weer oprecht hartstochtelijk in, en zonder aarzelen iedereen, die daar kritiek op heeft, ook weer hysterisch blèrend wegzet als Jodenhater.
Carpaccio-XXL-vreters
Ik walg van de VVD. Van Rutte, Yesilgöz, Henk Kamp, moslimjager Bente Becker, die postcoderacist Dijkhoff met zijn Brabantse zwier, ik vind het allemaal monsters, allemaal haatzaaiers, sadisten, corrupte, geniepige geldwolven en aasgieren. Maar de meeste weerzinwekkende van allemaal, de allerverachtelijkste van die hele misselijke carpaccio-XXL-vretende patjepeeërsclub is de kwelende volksmenner met zijn goedkope manipulatieve truukjes, Eric van der Burg.
Is het Vrije Woord u écht lief? Steun me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL24 ASNB 8832 6749 39 (N.P. Breedveld, ASBN Rijswijk), BIC ASNB NL21.
Peter Breedveld, 03.04.2025 @ 09:09
RSS