De Turkse Godwin
Tayfun Balçik
Scène uit The Last Temptation of Christ
Ik denk aan een opmerking van een moslim tijdens een debat: “Ik weiger om zelf-kritisch te zijn in een witte omgeving.” Vanaf het eerste begin ben ik het oneens met deze uitspraak. Dat komt waarschijnlijk omdat ik mezelf als een zeer zelf-kritisch wezen beschouw. In gesprekken ben ik de luisterende partij, die af en toe vragen stelt of hier en daar een stelling dropt, om vervolgens weer te luisteren naar wat diegene tegenover mij te vertellen heeft. Ik lees de krant en ben ook actief op sociale media. Dus ik weet wel ongeveer waar het publieke debat over gaat.
Maar dan zegt iemand dat moslims hun zelfkritiek moeten bewaren voor veilige omgevingen. Zonder stoorzenders. Natuurlijk begrijp ik het. Het is een reactie op de alomtegenwoordige islamofobie en het opportunisme in de oververwitte media. Moslims die ‘onze superieure westerse normen en waarden’ bevestigen, die worden op handen gedragen. Iedere islamitische nieuwsvolger kan wel een naam bedenken bij deze categorie.
Dominant aanwezig
Ik begrijp dus de oproep om de zelfkritische discussie ‘intern’ te voeren. Maar ik heb er geen boodschap aan. En wel om de volgende redenen. In de eerste plaats omdat we de publieke ruimte niet moeten essentialiseren in een all-white fenomeen. Natuurlijk, de disproportionele witheid van instituties moeten worden geproblematiseerd, totdat we een gelijkwaardigere situatie hebben wat betreft representatie. Onze emancipatie kan alleen via opeising en strijd voor een rechtmatige plek in deze maatschappij.
Maar de vraag is dus meer, hoe bereik je die plek? Op ‘interne wijze’ of out in the open with white people. Ik ben dus voorstander van optie twee. Witte mensen zijn, toegegeven, overgerepresenteerd, maar fundamenteel onderdeel van deze discussie. Dat kan je niet negeren, uitsluiten of kunstmatig blokkeren. Aangezien het echter een discussie is over zelfrepresentatie, zelfkritiek en de diversiteit binnen de moslimgemeenschap, moeten witte mensen wel hun plaats kennen. Ze hebben namelijk nogal de neiging om dominant aanwezig te zijn.
Een tweede reden voor openbare zelfkritiek door moslims heeft te maken met het feit dat de haat, uitsluiting en suprematistische gevoelens door moslims zelf ook in het openbaar plaatsvindt.
Turkse ervaringen
Dit punt wil ik graag onderbouwen door mijn Turkse ervaringen. Ik word door Turken vaak met de nek aangekeken, omdat ik een zogeheten zelfkritische Turkse Nederlander ben. Hierdoor zou ik eerder op de radar van witte media verschijnen. Dit is deels waar. Het klopt dat berekenende redacteuren mij willen inzetten tegenover ‘traditionele’ Turkse geluiden.
Maar wie mij volgt op sociale media weet dat ik net zo, of misschien zelfs kritischer ben tegen de dominante witte partijen in Nederland. Turken blijven over het geheel genomen de onderliggende partij in de publieke discussie, en daarom zal mijn zelfkritiek in deze specifieke discussie milder zijn.
Milder dus. Dat is wat anders dan helemaal niet. En dat is nu nog veel te vaak het geval ‘onder Turken’. Altijd maar weer reactief, defensief en zo ‘Turks’. De discussies zijn te voorspelbaar.
Koerden criminaliseren
Turk: we zijn allemaal Turken en we worden aangevallen door Hollanders, daarom moeten we Turken zijn en alle kritische geluiden neutraliseren.
Andere Turk: Waarom ga je niet gewoon de discussie aan met mensen waar je het mee oneens bent?
Turk: Nee, we zijn Turken. En als Turk moeten we vooral opkomen voor de rechten van ja-stemmers. We moeten Koerden criminaliseren. En vooral zeggen dat de PKK een terroristische organisatie is.
Andere Turk: Waarom?
Turk: Maar de PKK is toch een terroristische organisatie?! Ze staan ook op de terreurlijst van Amerika en de Europese Unie. Dus wat zeg je waarom?
Andere Turk: de Armeense genocide wordt ook erkend door verschillende Europese landen. Maar dat vind je dan niet vermeldenswaardig in een discussie over de Armeense genocide.
Turk: NEE, dat is nooit gebeurd, het zijn allemaal imperialisten, maar de PKK staat wel op de lijst, dat is wel goed, maar verder willen ze ‘ons’ land kapotmaken.
Turkse staatsterreur
En zo gaat de discussie jaar in jaar uit verder. Terreur. Terreur. Terreur. Een soort van Turkse Godwin is het. In bijna elke discussie over Koerden komt terreur voor. Nooit wordt Turks staatsgeweld of Turkse staatsterreur benoemd. En vooral dwepen met Koerden die de Turkse mainstream reproduceren. KIJK DEZE KOERD. HIJ ZEGT WAT IK WIL HOREN. DAAROM ZIJN TURKEN EN KOERDEN BROEDERS.
En hoe zit het met de Koerden, Alevieten, Armeniërs, andersdenkende Turken, waar je het mee oneens bent? Waarom zijn zij geen broeders? Daarom. Het is tijd dat Turken hun ‘terroristen’ gaan humaniseren. Stel vragen. Waarom zijn er ‘terroristen’ en aanslagen? Demystificeer de discussie, door de mens in de terrorist te zien.
Peace!
Tayfun Balçik is historicus, gespecialiseerd in de moderne geschiedenis van Turkije en die van Amsterdam-West. Hij heeft een Facebook-pagina.
Tayfun Balçik, 11.04.2017 @ 16:26
9 Reacties
op 11 04 2017 at 20:48 schreef Sasha Berkman:
Nieuwe tijden zullen aanbreken voor de koerden als de wereld heeft afgerekend met gekken zoals Erdogan
op 11 04 2017 at 23:50 schreef MNb:
Dat is dus nooit, want er zullen altijd gekken als Erdogan zijn. Gelukkig maar voor jou, Sasha, want dan is er altijd wel iemand die jij kunt haten – de essentie van jouw bestaan of hoe je het ook alweer formuleerde.
Geef my Tayfun maar.
op 12 04 2017 at 02:28 schreef Murat:
Goed stuk.
op 12 04 2017 at 08:26 schreef Kshatriya:
Turken staan er juist om bekend dat ze zo prachtig divers zijn wat betreft uiterlijke kenmerken. Voor zover ik weet maken ze daar in Turkije ook helemaal geen punt van, en daarom is het grappig en misschien wel typisch Nederlands dat men zich hier weer eens blind moet staren op iets als huidskleur.
Turkije is misschien niet in elk opzicht een lichtend voorbeeld, maar in dit geval dus wel.
op 12 04 2017 at 09:06 schreef Özdemir:
Op een vreemde manier zet Balcik hier de Armeense genocide en de PKK naast elkaar. Wat de twee met elkaar gemeen hebben is niet helemaal duidelijk. Overigens erkennen bijna alle Turken dat er een massamoord op Armeniërs is gepleegd, maar verzetten zich tegen het woord genocide.
Turkije/Erdogan heeft geprobeerd met de PKK te onderhandelen. Dat is is op niets uitgelopen en is tegenwoordig ook een gepasseerd station. De PKK heeft onnoemelijk veel leed veroorzaakt en is een extremistische, Maoïstische organisatie. De enige oplossing is er mee strijden tot de PKK haar wapens neerlegt.
Een meerderheid van de Koerden zijn niet pro-PKK. Koerden die niet pro-PKK zijn, zijn niet per se mainstream-Koerden zoals de schrijver het aanduidt. De schrijft lijkt een beetje aan de zelfde euvel te lijden als de meeste Nederlanders. Namelijk dat de PKK min of meer gelijk is aan Koerden.
Ik erger mij inderdaad ook aan de geforceerde ‘zelfkritische’ houding van de schrijver. Het is voor hem makkelijk de PKK te ‘humaniseren’. De PKK pleegt bijvoorbeeld zelfmoordaanslagen in Turkse steden, waarbij tientallen onschuldige mensen omkomen. Misschien pleit Balcik er ook voor om IS te humaniseren?
op 12 04 2017 at 11:09 schreef Murat:
Ozdemir,
Ja, zelfs IS moet je humaniseren. Als niet, dan moet je ook de VS niet humaniseren, Balkenende ook niet en Blair ook niet.
We moeten godverdomme elkaars woede eens gaan begrijpen.
op 12 04 2017 at 16:58 schreef Sasha Berkman:
Murat: en daar komt nog bij dat Ozdemir glasharde leugens verteld over het einde van het staakt het vuren als hij de verantwoordelijkheid daarvoor bij de PKK legt. Hij liegt glashard als hij zegt dat de meeste Koerden niet achter de PKK staan en hij liegt glashard als hij zegt dat het de PKK is die onnoemlijk veel leed heeft veroorzaakt. Ten slotte liegt hij glashard als hij zegt dat de PKK een maoistische organisatie is.
Meneer doet me denken aan een Turkse variant van de hasbarrah: https://www.google.nl/search?q=erdogans+internet+trolls
ps.
MNb, waarom haat je me zo jongetje? :)
op 12 04 2017 at 22:03 schreef Sasha Berkman:
pps: Hoe verdedigen we de Koerden die dagelijks vermoord worden omdat ze verdacht worden met de PKK te sympathiseren?
op 13 04 2017 at 22:50 schreef chakir:
“Milder, maar out in the open space.” Mooi streven, Tayfun. Vind ik echt. Als ik t goed lees erken je de moeilijke omstandigheden. Ik kan niet echt opmaken of je deze omstandigheden onderschat of niet, maar het “kids-onder-de-tafel-fenomeen” is voor velen erg problematisch vandaag de dag. Weet niet of je kinderen hebt, misschien heb je t als kind zelf meegemaakt. Het is érg laat, broer en zus moeten allang bed, zij weten dat zelf ook, maar houden zich gedeisd, onder de tafel. Ouders zijn de aanwezigheid van de kids “vergeten” en praten over héle belangrijke “kwesties”, waar de kids dolgraag ook over (mee) willen praten. Zij kennen die “kwesties” namelijk ook. Maar zij doen dat niet, want zodra de ouders doorhebben dat zij er nog zijn en zelfs mee willen praten worden ze opgepakt en resoluut naar bed gestuurd. Daar waar ze horen, volgens de ouders. Later, als broer en zus wat ouder zijn, dan zitten ze gewoon naast de ouders op de bank gewoon wel (mee) te praten over die “kwesties”. Als de ouders het niet verneukt hebben tenminste. Het is een kwestie van tijd, heb nog even geduld.
RSS