De trein van de Heilige Verontwaardiging
Max Molovich
Illustratie: Maurice Millière (1871 – 1946)
Mijn kinderen kijken het Jeugdjournaal. Ik ben de afwasmachine aan het uitruimen. Aan de toon van de presentatrice hoor ik dat er iets vreselijks gebeurd is.
Bilal Wahib, de presentator van Teenage Boss, tevens acteur in de serie Mocro Maffia, tevens niet onverdienstelijk rapper bij Topnotch, heeft live op Instagram een jongen van een jaar of twaalf gevraagd om zijn piemel te laten zien. In ruil daarvoor zou de jongen zeventienduizend euro krijgen. ‘Hou op, hij is minderjarig!’, roept de vriend van Bilal nog, die ook in de live-video zit. Bilal houdt vol. De jongen doet het. Hij laat zijn piemel zien.
De twee vrienden barsten uit in het soort lach dat je lacht als je weet dat je te ver bent gegaan.
De presentatrice van het Jeugdjournaal zegt dat ze niet weten wie het slachtoffer is. ‘We hopen dat het goed met hem gaat’, zegt ze alsof ze vreest dat hij bovenaan een flat staat. Ondertussen is de trein van de Heilige Verontwaardiging al in volle vaart door ons land aan het rijden. Mijn landgenoten weten niet hoe snel ze erop moeten klimmen om uit volle borst schande te schreeuwen. De trein rijdt uiteraard ook langs de diverse managers en opdrachtgevers van Bilal, die niet aarzelen om erop te springen. BNN/VARA (van Teenage Boss), Topnotch (Bilals platenlabel) en Videoland (van Mocro Maffia) laten Bilal zonder aarzelen vallen.
Die hoeft de komende drie eeuwen geen kinderprogramma meer te presenteren.
Slachtofferpak
Tegelijkertijd zie ik ook hoe het jongetje van twaalf, van wie niemand lijkt te weten wie het is, in het slachtofferpak wordt gehesen. Ik wil best aannemen dat je geloof in de mensheid een knauw krijgt als je door je eigen held zo te kakken wordt gezegd, maar god, je kan ook overdrijven. Mijn zoon is elf. Ik denk echt niet dat hij hier zijn leven lang last van zou hebben. Over twee dagen is het een goed verhaal.
Althans, als je er een beetje redelijk mee omgaat. En als je die jongen helpt om het te relativeren. Dat doe je niet door maar te benadrukken dat hem iets verschrikkelijks is aangedaan. Eigenlijk zou je met hem naar Bilal moeten gaan. Zodat Bilal zijn excuses kan aanbieden. En hem zijn 17 duizend euro kan geven.
Je zou hier, als samenleving, heel veel van kunnen leren. Kinderen kunnen iets leren over de werking van groepsdruk. Influencers kunnen iets leren over de verantwoordelijkheid die ze hebben naar hun fans. De managers en opdrachtgevers van Bilal kunnen iets leren over de verantwoordelijkheid die ze hebben naar hun artiesten. De hele samenleving kan iets leren over de risico’s van filterloze media, zoals Instagram, waar je zonder redactie kan doen wat je wil. Et cetera.
Domme grap
Nu leren we niks. Ja, hoe je je eigen carrière met één domme grap kapot kan maken. Vanavond zit Bilal, geloof ik, bij Beau. Ik hoop dat Beau de gemoederen een beetje tot bedaren kan brengen, maar ik vrees dat het kwaad al is geschied. Ik kijk zondag met mijn kinderen wel weer naar Blootgewoon. Daar leren ze veel meer van dan de zoveelste trial by media.
Max Molovich is een wandelend cliché. Te lezen op Nurks, te beluisteren in Succes is voor Losers en te huur via Meijer & Molovich.
Gastschrijver, 25.03.2021 @ 13:11
RSS