De toren van Renate van der Zee

Roos Schippers

Foto © Peter Breedveld

Het houdt nooit meer op, niet vanzelf. De stroom artikelen waarin Renate van der Zee als verklaard deskundige op het terrein van veile betaalde lusten haar deskundigheid laat schijnen. Zij is welhaast een duivelinnetje ontsnapt uit een doosje, sinds de christelijke meisjes van Exxpose onder toejuiching van de heer Segers en de heer Van der Staaij hun feministische ideeën over prostitutie aan het publiek toevertrouwden. U voelt wel, die heren weten van de hoed en de rand als het gaat over feminisme en vrouwenrecht.

Daar is ze dan weer, Renate, in de Volkskrant deze keer, amicaal in gesprek met Justine Le Clercq die heel verstandige dingen zegt in Vrij Nederland. Zij is dan ook niet een plaatsvervangend gruwer van het bedrijven van betaalde ongehoorde liefde.

Arme meisjes

“Seks verkopen” heet dat bij deze gelegenheid, in aanwezigheid van Renate. Die hecht aan wereldvreemd jargon, strokend met haar abolitionistische¹ filosofie. Zoals pooierboy, sekskoper, hoerenloper als er vilein gelucht moet worden over de klant, pooier als het over de taxichauffeur van de arme meisjes gaat, of over de partner, of over de werkgever van de misleide zielen… Als je “sekswerk” zegt, krijgt ze een flauwte, want “seks verkopen” is geen werk, vindt ze.

Altijd weer jammer dat ik er toch zoveel belasting over moet betalen, voor het helpen onderhouden van een samenleving waar ook Renate ven der Zee in rondwandelt.

Afijn.

Verkrachting

Ik struikelde over een paar frappante zinsneden. Ik wil me focussen op één fragment in het Volkskrant-stuk. Hoewel er meer valt te zeggen, bijvoorbeeld over dat mensenhandel in andere sectoren dan in prostitutie verwaarloosbaar zou zijn omdat er geen verkrachting bij komt kijken. Daar kunnen we nog wel mee doorgaan. Met een enquête-voorstel waarbij mensen mogen kiezen hoe ze vermoord worden, excuus: uitgebuit, verhandeld, bedoel ik natuurlijk. Met het saillante detail dat van der Zee zich tot de stroming “abolitionisten” rekent. Refererend aan de beëindiging van de Transatlantische slavernij, die niet in de eerste plaats ging over sekswerk onder dwang. Een eitje dus, dat type mensenhandel.

Ik weet dat mijn inzichten schromelijk tekortschieten als “geprostitueerde”, natuurlijk volledig gedeformeerd in vijfendertig jaar blootstelling aan de boze misbruikende man, en aan het slijk der aarde. Geld in ruil voor eer. Afgemeten aan een in het licht verkerende radicaalfeministische columniste die al tien jaar vermeend misbruikten in de sector achtervolgt. Maar goed. Afijn dus. Hiermee heb ik mijn struikelblok te pakken.

 

 

Langetermijnvisie

“Ze willen gewoon hun vak voortzetten. Ze hebben niet een langetermijnvisie op de problemen die er zijn met mensenhandel.”

“Ze” Je kan ook “het” zeggen. Ja, ze willen hun legale beroepsactiviteit voortzetten, om wellicht hun dagelijkse boodschapjes te kunnen doen, hun huur te kunnen betalen en meer triviaals in dit verdomde bestaan. En misschien hebben ze nog wel plezier in de dienstverlening ook. Niet van dat ziekelijke euforische, dat de term Happy Hooker suggereert. Die verderop in het artikel weer om de hoek komt kijken.

En ze, sekswerkers (die “prostituee”, “tentoongestelde”, een marginale titel vinden) willen dat graag met gelijke behandeling, respect voor privacy, arbeidsrecht en meer van die exotische begrippen.

Maar die langetermijnvisie, hoe zit dat nou bij van der Zee?

Boekje promoten

Ik doe nog wel eens evenementen aan, met mijn beperkte blik. Seminars, of vergaderingen in de Tweede Kamer. Omdat regulering in de prostitutie erdoor wordt beïnvloed, en daarmee ons werk- en leefklimaat.

Deze bijvoorbeeld, in 2014, een CIROC-meeting over mensenhandel en prostitutie in Utrecht, met interessante wetenschappers aan het woord als May-Len Skilbrei, Noors criminologe, met kennis van Zweedse klantcriminalisering² in Noorwegen. En Ron Weitzer. Autoriteit op het gebied van data, prostitutie en mensenhandel. Ik zag daar wel sekswerkers, tussen wetenschappers, officieren van justitie, hulpverleners enzovoort. Maar geen Renate van der Zee.

Nou ben ik niet eenzijdig. Ik was ook bij deze heugelijke meeting, door mij wel “abolitionistenbal” genoemd vanwege het overwegend prohibitionistisch volk dat daar gezellig onder elkaar was. Daar was Renate uiteraard wel. Ook om een boekje te promoten.

Meneren bevredigen

Recenter, in september 2018, was er de commissievergadering mensenhandel en prostitutie in de Tweede Kamer. Renate van der Zee was met haar toekomstvisies in geen velden of wegen te bekennen.

Nog een recente, een seminar over de merites van decriminalisering in prostitutie, naar het Nieuw-Zeeland Model. Naar aanleiding van de promotie van Joep Rottier, In Utrecht. Politie zag ik daar, hulpverlening, bestuur, wetenschappers, en sekswerkers. Geen Renate van der Zee.

Zou Renate vooral rondzwalken over de Wallen, en daar hogere inzichten opdoen? Wellicht met suggesties van Hogerhand? En is daar ook niet een toren van waaruit ze neer kan kijken op die andere vrouwen die zich ledig houden met het bevredigen van meneren?

Pooierlobby

Tussentijds houden belangenbehartigers van sekswerkers zich dan bezig met de gemiddelde beroepsgroep, een zwijgende, die wordt doodgedrukt door regulering, en gebukt gaat onder de consequenties van stigma. Kijk eens, onderzoek van SOA-Aids in samenwerking met Proud, de belangenorganisatie die in dit gesprek zorgvuldig is vermeden. Wél is er het accent op de exploitantenlobby, internationaal door abolitionisten de pooierlobby genoemd, waar wij allen horig aan zouden zijn.

Roos Schippers is feminist, sekswerker, en activist ten faveure van de emancipatie van seksuele dienstverlening.

^{1. [abolitionist is een zelfgekozen titel van prohibitionisten die zich pretenderen in te zetten voor afschaffing van moderne slavernij (beperkt tot prostitutie, en door de “slaven” hun werk te ontnemen) Zij refereren aan het abolitionisme in de VS, en aan het abolitionisme, inspanningen van protestanten en feministen van de 1ste golf, van rond 1900 dat uiteindelijk leidde tot het bordeelverbod in Nederland in 1911.]↩}

^{2. [Zweeds Model. Kort gezegd is dat prostitutiebeleid waarin alle partijen zijn gecriminaliseerd behalve de sekswerker. Want de sekswerker wordt als slachtoffer beschouwd van gruwelijke genderongelijkheid afgedwongen door het kwaadaardig specimen man. Prostitutie wordt per definitie beschouwd als verkrachting van kwetsbare vrouwen zonder agency. Ook is er de gedachte dat transactie de ongelijkwaardigheid tussen de seksen compleet maakt. Nota bene volgens radicaalfeministische opvattingen die in 1999 in Zweden werden gehonoreerd bij het tot stand komen van de prostitutiewet daar. Niet met een heel verheven beeld van mannen, en zeker niet van vrouwen als onmondige belaagde wezentjes die seksueel alleen kunnen gedijen in een besloten relatie.]↩}

Tweet

Roos Schippers, 29.04.2019 @ 07:21

[Home]