De PVV is een foute, racistische grap
Jurriaan Reinders
Illustratie: Fidus.
De inkt van het Hoofdlijnenakkoord was nog maar amper droog of er was alweer een relletje geboren in de Tweede Kamer. Kamervoorzitter Martin Bosma vond dat Laurens Dassen van Volt de PVV niet als ‘extreemrechts’ mocht betitelen, want dat was een nazi-vergelijking. De Koran met Mein Kampf vergelijken, zoals Wilders zo vaak deed, dat was geen nazi-vergelijking natuurlijk, want dat was overduidelijk satire – dat leek hij daarmee te suggereren.
Blijkbaar hebben we ons allemaal vergist door de PVV serieus te nemen. De PVV is helemaal geen serieuze partij. De PVV is een grap. Een foute, racistische grap, maar niet meer dan dat. De partij is namelijk helemaal niet voor vrijheid, maar voor repressie van onze studenten en onze cultuur. Net als dat een racistische grap in de kern gewoon racistisch is, is de PVV ook in de kern net zo racistisch en extreemrechts als alle andere extreemrechtse partijen. Maar dat hardop zeggen, dat gaat te ver. De PVV is immers helemaal pro-Israël.
Steun aan Israël
En daar raken we misschien wel aan de kern van de grap. Amper een week na het Songfestival, waar Wilders en Van der Plas unaniem hun steun aan Israël uitspraken, wordt Wilders gefeliciteerd door Ben-Gvir, de extreemrechtse politicus die alom als één van de meest prominente aanjagers van de genocide in Gaza wordt gezien. Zou deze Ben-Gvir weten dat de NSB net als de PVV een meeuw in het logo had? Dat de PVV zelfs een NSB-vlag hees in het kantoor op het Binnenhof? Misschien heeft hij alleen gehoord dat de PVV extreemrechts is en gevraagd of ze zich iets meer konden verzetten tegen die term. Vanwege het verleden enzo.
Maar extreemrechts is niet alleen nazisme. Extreemrechts is een gedachtegoed. Een ideologie. Een giftige, want het irrationele van de haat (jegens buitenlanders, moslims, intellectuelen, journalisten, ‘links’), c.q. de onderbuik, krijgt voorrang boven het rationele, de hersenen. Vandaar ook dat het kabinet 1.5 miljard euro gaat bezuinigen op onderwijs en zo hard optreedt tegen studenten en universiteiten, terwijl boeren met trekkers gerust snelwegen mogen blokkeren en wat dies meer zij. Ook uit het Hoofdlijnenakkoord: de BTW op boeken gaat omhoog.
Haat is gebaat bij domheid en onwetendheid.
Babylon Berlin
Een goede illustratie van hoe explosief dit kan ontsporen wordt geïllustreerd in de serie Babylon Berlin. Die speelt zich af in Berlijn van de jaren 1929-1933. Je volgt het leven van gewone Duitsers. De NSDAP is in het begin vooral op de achtergrond actief en dan voornamelijk met herrie schoppen, rellen, geweldplegingen en een aanslag hier of daar. Ze worden gezien als lastpakken, maar de kijker weet waar het toe zal leiden. De parallellen met hoe de studentenprotesten tegen Israël worden gekaapt door gewelddadige hooligans in zwarte bivakmutsen is in dit licht huiveringwekkend.
Bij de aflevering van Op1 van 15 mei zaten er ook twee hooligans. Annabel Nanninga en Roderick Veelo mochten daar als ‘conservatieve’ stemmen hun plasje doen over het akkoord. Ze misten grandioos en in plaats daarvan werd Marjolein Moorman van GL/PVDA hun pispaaltje. Er kwam geen zinnig woord uit het groteske duo. Zodra het inhoudelijk werd, sloegen ze weer op de populistische trom en zeken ze in het rond dat het een aard had. En niemand die ze bij de les hield. Ze hadden gewonnen, zo leek de tendens, dus verzette niemand zich meer. Juist nu is oppositie, keiharde oppositie, meer nodig dan ooit. Maar van wie moest dit komen?
Verbitterde piemel
Tom-Jan Meeus gooide er een inhoudelijke analyse over de opkomst van Wilders tegenaan. Hoe Wilders het debat zodanig versimpeld had dat complexe problemen tot een simplistische oneliner werden gereduceerd. Inhoudelijk geen speld tussen te krijgen, maar het was typische “talkshowtafelpraat” volgens Nanninga en precies de reden waarom ‘de mensen’ het gehad hadden met ‘links’. Er kwam geen tegengas. En Veelo, de man die eruit ziet als de verbitterde piemel van Annabel Nanninga, vond dat het akkoord een feest was voor de democratie met dezelfde logica dat alle regeerakkoorden een feestje waren voor de democratie: omdat het gelukt was.
O, ja en links had het al die jaren verknald. Ook al wist aan dezelfde tafel Wim Voermans te vertellen dat er de afgelopen honderd jaar welgeteld hooguit één “linksig” kabinet is geweest. Verder was het altijd centrumrechts geweest. Veelo en Nanninga zwegen bij die feiten. Maar ook de presentators misten hier weer een kans door noch Veelo noch Nanninga kritisch te bevragen.
Bivakmuts
En zo lijkt de uitzending een voorafspiegeling van wat ons te wachten staat de komende jaren: extreemrechts dat zichzelf een conservatief label opplakt en alle schuld op links afschuift. Feiten doen er niet toe. De wetenschap is borrelpraat. Alle problemen worden versimpeld tot een oneliner en kritiek wordt gebulldozerd door hooligans, hetzij in bivakmuts, hetzij in maatpak. De journalistiek staat erbij en kijkt ernaar.
De PVV is dan misschien een grap, maar dan wel net zo extreemrechts als extreem slecht.
Jurriaan Reinders schrijft een semi-absurdistisch boek dat vermoedelijk nooit zal worden uitgebracht, houdt van eerlijkheid en is trots op zijn hoogontwikkeld schoonheidsgevoel.
Gastschrijver, 18.05.2024 @ 11:03
RSS