De perfecte relatie
Ginger Lemon
Illustratie: Kitan Club, via Les Retro-Galeries de Mister Gutsy
Het is 18:30 uur. Ik kijk uit over onze buurt. Het is niet bepaald een van de meest leefbare buurten van Amsterdam (volgens Ella Vogelaar zelfs de slechtste buurt van het hele land), maar we hebben tenminste een huis.
En wat voor een? Tussen de verpauperde sociale woningbouw verrijst een enorm strak gemodelleerd appartementencomplex. De bewoners van onze ivoren toren onderscheiden zich duidelijk van de rest van de buurt, aangezien we letterlijk vanuit de hoogte op hen neerkijken.
Inheemsen
Ik zie hoe ze, de inheemsen, hun omvangrijke lichamen in inspiratieloze gewaden hebben gewikkeld en als pinguïns door de buurt waggelen met Dirk van der Broek-tasjes om hun arm. Een enkeling heeft het geluk zichzelf te kunnen voortbewegen middels een scootmobiel, de hoofddoek wapperend in de wind. Het uitzicht is hier geweldig, een van de goede dingen van dit huis. Ondanks het gebrek aan gezelligheid in de buurt wonen we hier best oké.
Wij, Dirk-Jan en ik, zijn ook oké. Al vier jaar zijn we een stel, een goed geoliede machine. Men zegt dat we het perfecte stel zijn en dat klopt bijna. We hebben nooit ruzie, voldoende gezamenlijke interesses en we stemmen op dezelfde politieke partij.
Het enige minpunt is dat we nou niet echt bepaald een actief seksleven hebben. Ik mag al blij zijn als we het eens per twee maanden doen en dan nog gebeurt dat niet spontaan. Meestal op een zondag.
Bloemkool en aardappels
Om ervoor te zorgen dat het zondag niet totaal als een verrassing komt, bereid ik hem zaterdagavond al voor: ‘Morgenochtend gaan wij, jij en ik, (ik wijs voor de zekerheid nog even naar hem, zodat er geen misverstand over kan bestaan), seks hebben.’ Meestal wordt er dan nog wat tegengesputterd, maar als het eenmaal zo ver is, laat hij het gelukkig niet afweten.
En nu sta ik op hem te wachten. De bloemkool en de aardappels staan al op. Dirk-Jan heeft zojuist ge-smst dat hij in de tram zit en volgens de orde van de dag zal hij over vijftien minuten zijn entree maken. Tijd dus om de schnitzels in de pan te leggen.
Ik kan me voorstellen dat het met een andere man lang niet zo soepel zou verlopen. Hij zou me niet sms’en dat hij in de tram zit en dan kon ik de schnitzel pas bakken als hij thuis was en dan zouden we dus later eten. Hij zou bijvoorbeeld ook kunnen vergeten dat we samen zouden eten en met collega’s uit eten gaan, waardoor ik met de gebakken schnitzels zit. Dirk-Jan weet precies wat ik nodig heb om gelukkig te zijn.
Zes-uur-aan-tafel-ervaring
Ik hoor de sleutel in het sleutelgat en onze kat, John, rent als door een wesp gestoken naar de voordeur. De kat compenseert het gebrek aan enthousiasme in onze relatie, zodat in ieder geval nog één iemand gepassioneerd op de aanwezigheid van de ander reageert. Zijn vaste tred klinkt in de hal en even later verschijnt hij in de keuken. Hij buigt zich naar me toe en geeft me een kus.
“Wat eten we?”
“Bloemkool, aardappels, schnitzel.”
Hij gromt instemmend en nestelt zich in de luie stoel. Ondertussen zet ik het vuur uit en schep ik de borden vol. Aardappels, vlees en groente. Het menu dat past bij een stabiele Hollandse relatie. Ik zet de borden neer op de salontafel, we eten altijd voor de televisie. Er zijn nog geen gezinsleden die de zes-uur-aan-tafel-ervaring moeten meekrijgen.
Iedereen ontslagen
“Nou, begint Dirk-Jan, ga maar even zitten.” De toon van zijn stem belooft niet veel goeds. Ik ken hem langer van vandaag. Een huwelijksaanzoek zou hij anders inzetten. Ik ga zitten en laat mijn schnitzel nog even voor wat hij is.
“Ons kantoor gaat sluiten, iedereen wordt ontslagen.” Ik trek een wenkbrauw op, maar ben niet verbaasd. Dat bedrijf van hem is altijd al wispelturig geweest.
“Er zijn echter een paar mensen die ze willen houden op het hoofdkantoor.” Het hoofdkantoor. Ik voel de bui al hangen, het hoofdkantoor staat aan de andere kant van deze aardkloot: Amerika. De volgende zin was een beetje overbodig, maar hij zei hem toch.
“En ze willen mij daar graag hebben (pauze).Ik zei dat ik dat natuurlijk eerst thuis moest overleggen.”
Dat overleg vond nu plaats, alhoewel van overleg geen sprake was. Hij was net zo dierlijk enthousiast als onze kat. Ik kreeg een brok in mijn keel en wist niet wat te zeggen.
Perfecte relatie
“Dit is een enorme kans.”
Een kans. Waren wij dan geen kans ? De liefde is toch per definitie een kans? En voor onze perfecte relatie lagen er nog heel veel kansen open. Ik wist eindelijk iets te zeggen, dat vooral praktisch van aard was.
“En eh… wanneer moet dat gebeuren?”
“Nou, over twee weken vertrek ik. Dan blijf ik voor drie maanden en als alles goed gaat, dan ga ik daar voor een langere tijd heen om leiding te geven aan een afdeling.”
Toen hij zei dat hij dit eerst thuis moest overleggen, zei hij dat vooral uit beleefdheid. Alles was al tot in de puntjes uitgezocht. Mijn fiat was nergens voor nodig.
Beste kans
Twee weken later rijd ik op de A10. Ik heb Dirk-Jan zojuist naar zijn avontuur gebracht en er rest mij niets anders dan wachten en hopen dat alles niet goed gaat en dat hij over drie maanden gewoon weer thuiskomt. Dan eten we weer vette schnitzels en discussiëren we over het al dan niet hebben van seks op zondag.
Het ene moment geloof ik heilig in de onverslaanbaarheid van onze perfecte relatie, maar het andere moment denk ik dat onze relatie zijn beste kans heeft gehad.
Ginger Lemon is een vat vol tegenstrijdigheden en gewoon niet zo geschikt voor een burgerlijk bestaan. U kent haar van haar humoristische verslag van haar slippertje met een narcistische Spanjool.
Ginger Lemon, 05.10.2013 @ 12:00
8 Reacties
op 05 10 2013 at 13:42 schreef Thomas E:
Hahaha wat een leuk verhaal is dit! A slice of life van de familie doorsnee. Hopelijk is het niet autobiografisch, Ginger (in dat geval: sorry).
op 05 10 2013 at 16:11 schreef MNb:
Dat hoop ik ook – een relatie met één keer in de twee maanden sex en dan nog op afspraak noem ik niet perfect.
op 06 10 2013 at 04:55 schreef Leo Schmit:
Goede aanleiding om te verhuizen, dunkt mij.
op 06 10 2013 at 15:31 schreef Rena:
Het is maar wat je perfect noemt. Ik zou hunkeren naar meer passie. Dan is een vette schnitzel echt niet voldoende.
op 07 10 2013 at 22:15 schreef Olav:
Maar als er mensen zijn die werkelijk genoeg hebben aan eens per twee maanden seks dan is dat toch ook prima? Als er tenminste niet één van de twee met onvervulde behoeftes blijft zitten.
De relatie in het verhaal lijkt me een nachtmerrie. Eten voor de televisie, ook al zoiets ergs. Goed beschreven.
op 08 10 2013 at 07:47 schreef Yurp:
Bloemkool die meer dan 15 minuten op staat? Gadverdamme..dat is doorgekookte grauwe prut..
op 08 10 2013 at 12:51 schreef Esther G.:
Ginger Lemon als meesteres van de ironie, dunkt me. Sterk geschreven. Het einde was wat mij betreft nog sterker geweest zonder de laatste twee alinea’s.
op 08 10 2013 at 21:09 schreef Ginger Lemon:
@Esther G, daar ben ik het denk ik wel mee eens.
@Thomas E. helaas wel….
RSS