De mutslims

Esra Dede

Gym en ik waren nooit bevriend met elkaar, we tolereerden elkaar. We hebben nooit moeite gedaan om elkaar te leren kennen.

Het was voornamelijk mijn schuld, ik deed gewoonweg niet mijn best. Ik groeide op als het meisje dat als laatst werd gekozen bij gym en er altijd heel apathisch mee omging. Ik was het meisje met het reactievermogen van een schildpad.

Mijn klas was heel divers, van de Vespa-rijdende klasgenoten uit de Jordaan en de punkers tot de allochtonen en mutslims, de jongens die vonden dat ze hun hoofd mochten bedekken met een muts. De groepjes waren nooit bevriend, wij tolereerden elkaar. Je had niks aan conflict en ook niks aan vriendschap. De middelbare school zou een fase zijn waar verschillende mensen doorheen zouden vliegen, mensen die je erna nooit meer zou zien. Hooguit een kort gesprek mee zou voeren als je toevallig tegenover elkaar zit in de trein.

Geer en Goor

De mutslims waren niet zo van de Jordanezen. Die waren te schreeuwerig naar hun smaak, teveel bling, teveel Geer en Goor. Ze waren teveel bomberjacks en Uggs, te conformerend.

De mutslims waren de provocateurs in de klas, de intelligente en trotse atheïsten. De gesprekken die ik met deze jongens had, bloedden uiteindelijk dood bij de vragen hoe vaak ik mijn snor moest scheren en of ik pro-pedofilie was vanwege onze profeet Mohammed. Soms kreeg ik een tekening van ze van de profeet, historisch-correcte tekeningen, volgens hen.

In de klas hadden ze maar één doel, dezelfde ‘rechten’ krijgen als Ayse, het bedekte meisje in onze klas. Als zij een hoofddoek op mocht, dan mochten zij een muts op. Ayse tolereerde ze. Wij waren heel goed in het tolereren van elkaar.

Herenhuis aan de Grachtengordel

Gym heeft nooit een spiegel voor mijn neus gehouden. Zoveel potentie, maar ik heb er helemaal niks mee gedaan. De dagen in die sportzaal werden versleten op het bankje. Ik keek liever naar het groepje Jordanezen dat altijd heel actief was. En naar Lisa, geboren en getogen in een herenhuis ergens aan de Grachtengordel. Ze zat op ballet sinds haar kleutertijd, ze had lang blond haar en was het vriendinnetje van de populairste jongen.

Hoezeer ik ook mijn best doe, ik kan mij geen gesprek herinneren met Lisa. We stonden soms in hetzelfde kringetje, zaten soms aan dezelfde tafel. Als er een Bechdeltest zou zijn voor de middelbare school, dan zouden Lisa en ik er niet doorheen komen.

Afgetraind lichaam

Gym heeft mij nooit uitgedaagd, maar op een dag gebeurde er toch iets merkwaardigs. Het was bij een open dag van een sportschool in de buurt. We kregen fitnesstraining, Lisa en ik stonden naast elkaar. Van een instructeur moesten we ‘de plank’ doen en wie als laatste overbleef, kreeg een sportdrankje naar keuze.

Ik herinner het me als de dag van gisteren. Ik concentreerde mij op een punt tussen mijn twee handen. Mijn handen, die op een gegeven moment begonnen te trillen. Ik vervloekte mijzelf voor al die versleten dagen. Om mij heen hoorde ik lichamen op de grond vallen, steeds minder en minder. Totdat er een doodse stilte was.

Ik keek naar links en zag Lisa mij recht in de ogen aankijken. Haar door ballet afgetrainde lichaam naast dat van mij. Doodse stilte. Toen riep Ayse mijn naam. Ze stond naast mij en riep dat ik niet mocht opgeven.

Moslima aanmoedigen

Na Ayse begon Lotte, de beste vriendin van Lisa, haar aan te moedigen. De doodse stilte veranderde in een zee van geschreeuw en aanmoedigingen. Al snel had de klas zich verdeeld in twee groepen, Lisa en Esra. De buitenlanders stonden aan mijn kant, de Jordanezen aan haar kant. De punkers waren verdeeld. De mutslims riepen mijn naam. Mutslims die een moslima aanmoedigden.

Misschien hebben deze jongens mij zo sterk gemaakt, die laatste paar minuten. Een klein spelletje veranderde voor mij in een missie, een manier om toch ergens bij te horen. Er scheen een flits van ongeloof in de ogen van Lisa, mijn vastberadenheid deed haar spieren twijfelen. Toen weerklonk de val van een laatste lichaam…

Charlie en Ahmed

Het was een bijzonder moment, een éénmalig moment. Mijn naam is nooit meer op zo’n manier geroepen.

Uiteindelijk vlogen wij uit elkaars leven, net zoals wij erin kwamen. Laatst kwam een van de mutslims tegenover mij zitten in de trein. Hij was Charlie, ik was Ahmed. Hij was de provocateur, ik was de gelovige. Op de vraag waarom hij mij toen had gesteund, reageerde hij laconiek.

Solidariteit is een breed begrip. Het betekent niet zoveel, het moment is snel voorbij. Morgen is hij weer een mutslim, een mutslim die ik zal blijven tolereren. Wij zijn heel goed in het tolereren van elkaar.

Esra Dede is geboren en getogen Amsterdammer. Zij studeert geneeskunde en wordt door haar familie gezien als communist, omdat ze ooit lid was van de SP. Volg haar op Twitter.

Tweet

Esra Dede, 15.01.2015 @ 08:39

[Home]
 

Δ