De isoleercel maakt je gek

37 Reacties

op 16 11 2011 at 10:41 schreef Makbouli:

Jezus, wat een heftig verhaal! Even verwerken wat hier boven staat…

op 16 11 2011 at 10:57 schreef rena:

Bijna niet te geloven! 10 dagen iemand in zo’n toestand aan z’n lot overlaten. Barbaars.

op 16 11 2011 at 11:12 schreef Pyt van der Galiën:

Isolatie is een vorm van folter. Dat vond ik 35 jaar geleden en dat vind ik nog steeds. Wil je een mens kapotmaken? Duw hem in een isoleercel. Succes gegarandeerd.

Wat ik niet begrijp is het optreden van dat ziekenhuis. De instelling belt, en zegt: “We hebben hier iemand met een schedelbreuk. Kunnen jullie hem opnemen?”. Dan zegt het ziekenhuis: “Nee, bedankt. Meneer was vorige keer knap lastig, dus hij bekijkt het maar”. Dat kan toch helemaal niet? Schrijft de beroepsethiek van artsen niet voor dat ze zieken en gewonden moeten helpen? Is dat ziekenhuis eigenlijk niet gewoon strafbaar? Godgeklaagd natuurlijk, dit hele verhaal.

op 16 11 2011 at 11:42 schreef MNb:

Raymond Westendorp was suïcidaal – dat is het meest cynische dat ik in lange tijd heb gelezen. Want zelfmoord moet ten koste van alles vermeden worden, nietwaar? Dan liever de isoleercel tot de dood erop volgt.
Sorry, ik heb niet verder gelezen. Het ligt me te zwaar op de maag op de vroege ochtend. Later misschien.

op 16 11 2011 at 12:12 schreef Rene K:

In gevallen als deze lijkt tijdelijk vastbinden en drogeren het enige alternatief te zijn om automutilatie te voorkomen. Maar dat mag niet (meer).

op 16 11 2011 at 12:42 schreef Elin:

Gedwongen eenzaamheid is op zich niet zo erg, ik spendeer vaak dagen alleen, maar als de omgeving totaal prikkelarm is word je wel goed gek ja, lijkt me. Ik ben een leek, maar het lijkt me toch niet zo moeilijk een hufterproof spelcomputer o.i.d. in zo’n cel te bouwen? Ook al kun je alleen maar tetris doen, dan heb je in elk geval iets om je mee bezig te houden i.p.v. helemaal gek te worden van je eigen gedachten.

op 16 11 2011 at 13:01 schreef Pyt van der Galiën:

Op de site van Solitary Watch vind je o.a. dit document over de psychologische gevolgen van isolatie.

Het document handelt over het gebruik van isolatie binnen het Amerikaanse gevangenissysteem, maar veel van de conclusies zijn uiteraard ook van toepassing op isolatie binnen inrichtingen.

op 16 11 2011 at 15:40 schreef Jan:

Dank je wel dat jij je eigen ervaring durfde neer te schrijven. Het geeft je stuk extra kracht. Ik hoop toch dat er een verandering kan plaatsvinden!! Heftig hoor.

op 16 11 2011 at 15:53 schreef Thomas E:

Tja. Intens triest allemaal.

Ik weet niet of een automutilerend mens in de regel echt dood wil. Mocht dat zo zijn, dan zou ik zeggen: laat hem/haar gaan. Bij sommigen is de levenspijn zo heftig dat leven een kwelling is. En blijft. Al wordt hij/zij dag en nacht gemonitord door dertig goedbedoelende hulpverleners.

op 16 11 2011 at 15:58 schreef Grrrits:

@Jan Iemand moet zijn mond open trekken. Met je blote reedt op tv is minder taboe in dit land dan zeggen dat je tot het legioen der ex-gekken behoort. go figure.

op 16 11 2011 at 16:02 schreef Peter:

Ik vind je wel cool, nu ik weet dat je in het gekkenhuis hebt gezeten. Net als mijn favoriete fictieve personage John Constantine.

op 16 11 2011 at 18:33 schreef Smeets:

Ik heb van de 5 dagen dat ik in dienst heb gezeten er drie in de isoleercel doorgebracht. Ik kreeg een papieren overal om aan te trekken. Niets te lezen en geen daglicht. Tijdens de nacht (althans dat dacht ik) werd de temperatuur naar beneden gebracht zodat ik van de kou onder het papieren laken niet kon slapen. S.ochtends werd het bed tegen de muur geklapt zodat ik niet kon gaan liggen. Assen 1990. De isoleercel was een instrument om je mentaal te breken. En dat is nog steeds zo.

op 16 11 2011 at 21:33 schreef Grrrits:

thanks Peter. het is ook wel een beetje een mentale Doctor Manhattan truc om uit dat strontgat te klimmen. lukt lang niet iedereen.

op 16 11 2011 at 22:02 schreef Sasha Berkman:

»Es gibt in der Isolation exakt zwei Möglichkeiten: Entweder Sie bringen einen Gefangenen zum Schweigen, das heißt er stirbt daran, oder Sie bringen ihn zum Reden.«

op 16 11 2011 at 23:35 schreef Bertje:

In de laatste alinea kan ik me helemaal vinden.
Verder vindt ik het een heel eenzijdig stuk.
Ik heb alle begrip voor de inrichting en het Deventer ziekenhuis. Geheel terecht dat ze zo iemand weigeren op te nemen!

op 17 11 2011 at 09:42 schreef Pyt van der Galiën:

@Bertje

Jij vindt het terecht dat een ziekenhuis weigert iemand met een schedelbreuk op te nemen? Heel humaan van je.

op 17 11 2011 at 11:24 schreef Pickelhaube:

Ik vind dit echt heel erg, als je bedenkt dat iets als sensorische deprivatie (daar ga je van hallucineren) in het gevangeniswezen als vorm van inhuman and degrading treatment wordt gezien.

Van de torture wiki:

“In 1978, the European Court of Human Rights ruled that the five techniques of “sensory deprivation” were not torture as laid out in Article 3 of the European Convention on Human Rights, but were “inhuman or degrading treatment” (see Accusations of use of torture by United Kingdom for details). This case occurred nine years before the United Nations Convention Against Torture came into force and had an influence on thinking about what constitutes torture ever since”

op 17 11 2011 at 11:27 schreef Bertje:

@ pyt

Tuurlijk niet maar in dit geval zeker wel, verplaats je eens in de zorgverleners van het ziekenhuis en de andere patiënte.
Het is niet zo maar iemand, maar iemand die een groot gevaar is voor andere.
Het is weer zo heerlijk Nederlands om ons uitsluitend in de client te verplaatsen. Begrijp me niet verkeerd maar als zorgverlener ben je vaak met handen en voeten gebonden en kan en mag je bepaalde risico’s niet aangaan.

op 17 11 2011 at 11:53 schreef Pickelhaube:

Hij vormde geen gevaar voor andere patiënten @Bertje, maar voor zichzelf. Daarnaast hebben artsen de eed van Hippocrates afgelegd en zijn inderdaad verplicht om iemand met een schedelbasisfractuur op te nemen. Lijkt me dus een medische tuchtkwestie. Zou een mooie boel worden, als dokters alleen mensen behandelen die ze mogen.

Als geestelijke gezondheidszorgers niets kunnen met een psychiatrische patient, is het misschien tijd om ander werk te gaan zoeken.

Wat ik me wel nog steeds afvraag is wie nou het meest schuldig is aan de dood van Raymond: het ziekenhuis dat hem niet wilde opnemen, of de instelling die onvoldoende aandrong op opname

op 17 11 2011 at 12:15 schreef Yvonne:

Ik werk zelf in de gezondheidszorg en ik begrijp Bertje niet w.b. risico’s niet aangaan.
Ik vind de psychiatrische hulpverlening in Nederland zwaar kut en zo ook de gedachte hulp verlenen met de handen op de rug. Ik erger me kapot aan het oeverloos gelul en het niet ingrijpen als het nodig is. Ik ken te veel voorbeelden.

op 17 11 2011 at 12:16 schreef Pyt van der Galiën:

@Bertje

Ik kan nergens uit afleiden dat hij een gevaar – laat staan een groot gevaar – was voor anderen. Hij was lastig, schreeuwde en maakte dingen stuk.

Maar zelfs indien hij wél agressief was tegenover anderen, dan is dat nóg geen excuus hem niet te behandelen. De man had voor iedereen zichtbare zware verwondingen. Wanneer je zo iemand weigert te behandelen, neem je bewust het risico dat die persoon overlijdt. Zelfs een gewonde, agressieve hond behandelen we. Een mens niet?

Natuurlijk heeft Sam Gerrits gelijk dat de kern van het probleem in het onmenselijke isolatiesysteem zit en dat dit veranderd moet worden. Maar dat ontheft de zorgverleners in dit geval toch niet van hun (mede)verantwoordelijkheid? Ze hebben iemand dood laten gaan omdat die persoon lastig was, ze zich geen raad met hem wisten en toen maar voor de makkelijkste oplossing hebben gekozen. Geen excuus voor.

op 17 11 2011 at 12:20 schreef Yvonne:

@Pickelhaube

“Wat ik me wel nog steeds afvraag is wie nou het meest schuldig is aan de dood van Raymond: het ziekenhuis dat hem niet wilde opnemen, of de instelling die onvoldoende aandrong op opname.”

Ook hier zie je dat er niemand bij is die doortastend optreedt. Vaak wordt er veel gepraat, gebeld, geschreven, maar verder?

op 17 11 2011 at 12:48 schreef Bertje:

@ alle

Even voor de duidelijkheid ik werk ook in de zorg.
Maar laten we nu wel wezen, laten we nu net niet doen of alle Wimmen en Raymonds zo lief zijn en maar wat dingetjes stuk maken en een beetje schreeuwen als dat zo zou zijn dan hadden we geen probleem.
Als zorgverlener kun je gewoon weg bepaalde risico’s niet nemen. Een chefarts die een zwaar gestoord persoon weigert op te nemen omdat deze eenvoudig weg een te groot risico vormt voor personeel en patiënte begrijp ik voor de volle honderd procent. En ja het is natuurlijk een uitermate lullige
situatie, en helaas gebeuren dit soort dingen.
Soms kun je gewoon weg niet behandelen al wil je het nog zo graag eed of geen eed.

op 17 11 2011 at 13:13 schreef Yvonne:

@Bertje

“Soms kun je gewoon weg niet behandelen.”

Als je iemand niet ‘kunt’ behandelen, wie of wat dan wel?

op 17 11 2011 at 13:24 schreef Pickelhaube:

@Yvonne

Volgens mij heeft iedere instelling wel een ‘valide’ reden om de verantwoordelijkheid weer af te schuiven naar de volgende instantie. Als dat gebeurt, kan alleen de politiek er nog wat aan doen. Of het strafrecht, want als je iemand die suïcidaal is met een onbehandelde schedelbasisfractuur in de isoleer gooit, heb je het op z’n minst over ‘dood door schuld’ bij degene die daartoe besloot. Want het is dus bekend dat je van de isoleer niet minder zelfmoord wil plegen en levensbedreigende vewondingen moeten gewoon behandeld worden. Als een ziekenhuis een patient niet op wil nemen, dan moet zo’n instelling maar een ander ziekenhuis zoeken.

Uiteindelijk denk ik dat verruiming van de euthanasiewetgeving de enige juiste oplossing biedt, want dan was hij in ieder geval op een menswaardige manier aan zijn eind gekomen.

op 17 11 2011 at 13:26 schreef Yvonne:

@Bertje

“En ja het is natuurlijk een uitermate lullige
situatie, en helaas gebeuren dit soort dingen.”

Ik vraag me af of je dit ook zo zou schrijven als het jouw vader of moeder etc. betrof, helaas, u kunt oprotten, geen behandeling, zoek het maar uit, familie niet zeuren, zoek het ook maar uit.

op 17 11 2011 at 14:31 schreef Bertje:

@ Yvonne

Ik heb het nergens over oprotten of zoek het maar uit gehad.
En ja ik zou het ook zo benoemen als het gaat om familie leden, vrienden etc.En de miljoen euro vraag heb je prima gesteld: wie behandeld de niet behandelbaren.

op 17 11 2011 at 15:48 schreef Pickelhaube:

@bertje

Wat is ‘onbehandelbaar’? Wanneer kan je zeggen dat iemand dat is?

Het probleem met zo’n defaitistische mentaliteit is dat er in het verleden wel meer aandoeningen ‘onbehandelbaar’ werden geacht, zoals kanker of aids. Als medici daar net zoals jou in gestaan hadden, was daar nu ook geen medicijn tegen geweest.

Het begrip ‘onbehandelbaar’ komt helemaal niet voor in het woordenboek van goede hulpverleners en artsen.

op 17 11 2011 at 16:25 schreef Bertje:

@ pickelhaube

Wat je zegt klopt, alleen verdraai je mijn woorden en das jammer.

“Wat is ‘onbehandelbaar’? Wanneer kan je zeggen dat iemand dat is?”

Een iemand als Wim of wie dan ook elke vorm van hulp weigert, automutileert, agressie vertoond naar zichzelf en zijn omgeving etc etc is op dat moment niet behandelbaar.

Wat mij enorm irriteert is dat velen die met een verstandelijk handicap worden geboren automatisch niet handelings bevoegd zijn en de gemiddelde “gevaarlijke gek” wel.
Als we dat nou eens veranderen dan kunnen probleem gevallen als Wim beter behandeld worden.

is op dat moment niet behandelbaar

op 17 11 2011 at 20:43 schreef Yvonne:

@Bertje

“Een iemand als Wim of wie dan ook elke vorm van hulp weigert, automutileert, agressie vertoond naar zichzelf en zijn omgeving etc etc is op dat moment niet behandelbaar.”

Hoezo niet behandelbaar?

Juist dan, een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving. Politie bellen, spuit geven, behandelen.

op 17 11 2011 at 21:00 schreef Yvonne:

@Pickelhaube

“Uiteindelijk denk ik dat verruiming van de euthanasiewetgeving de enige juiste oplossing biedt, want dan was hij in ieder geval op een menswaardige manier aan zijn eind gekomen.”

Helemaal mee eens, dit is hartverscheurend.

op 17 11 2011 at 21:17 schreef salzoka:

in english plz

op 17 11 2011 at 21:24 schreef Pickelhaube:

@Bertje

Dan is iemand lastig te behandelen, maar je moet de hoop nooit opgeven, Bertje! Zo denk ik dat je zo’n patiënt voor de duur van zijn verblijf in het ziekenhuis best even kunstmatig in slaap mag houden. Dan is hij toch ook niet lastig?

Over die wilsbekwaamheid: het verhaal vertelt helaas niet hoe hij in die inrichting terecht kwam, maar bij een agressieve borderliner gaat daar vaker wel dan niet een IBS aan vooraf. Dan is hij dus niet wilsbekwaam en heeft de instelling de verantwoordelijkheid voor zijn welzijn.

op 18 11 2011 at 00:05 schreef Bertje:

@ Pickelhaube & Yvonne

Nee natuurijk mag je nooit iemand opgeven!
En van mij mag je ook even iemand verdoven, maar zo gemakkelijk werkt dat niet. (aan de andere kant moeten we ook weer blij zijn dat dit niet zo gemakkelijk gaat)
Ook uit medische redenen kun je niet zo maar even iemand verdoven.
Ik wil alleen maar aangeven dat je als zorgverlener soms gewoon niet kan en mag handelen ook al zou je het nog zo graag willen. (spreek uit ervaring !!)

op 18 11 2011 at 11:00 schreef Yvonne:

@Bertje

Het is makkelijker om iemand aan zijn lot over te laten en daarbij ook de familie.
Ik neem aan dat er genoeg reden was om deze man te verdoven en in ieder geval wat te doen aan pijnbestrijding/ opheffen benauwdheid. Je kan als zorgverlener juist een hele hoop doen als je het welzijn van jouw client voor ogen hebt en niet het hele circus van gekte erom heen w.b. regeltjes en oeverloos geouwehoer. Ik spreek ook uit ervaring en ik zou gezorgd hebben dat deze man geholpen werd, goedschiks of kwaadschiks.

op 18 11 2011 at 17:38 schreef Molly:

Moeilijk onderwerp.
Ik heb heel wat jaren geleden gewerkt met cliënten die regelmatig in een isoleercel belandden. Cliënten die zichzelf en anderen beschadigden.
Mijn partner sprong voor de trein omdat hij niet geïsoleerd werd en overal vrij rond kon lopen.
Een isoleer is eigenlijk een barbaarse oplossing , maar in sommige gevallen noodzakelijk.
Helaas.
Platspuiten, vastbinden is net zo barbaars.
Isoleren maakt de één nog gekker, de ander komt er tot rust.
Je kunt niet alles onder één kam scheren.
Vind ik;-)

op 22 01 2012 at 03:16 schreef Dolhuys « Sarah van Vliet:

[…] patienten. Eind vorig jaar zijn hierover twee lezenswaardige opinieartikelen verschenen, van Sam Gerrits en Bram Bakker. Uit deze artikelen blijkt zonneklaar dat eenzame opsluiting geen behandelmethode is, […]