De islamisering van Domrechts
Jurriaan Reinders
Foto: Gerhard Riebicke.
Het was het televisiefragment van het jaar 2007. Hans Teeuwen lag op het ‘spijkerbed’ bij de Meiden van Halal en werd even grondig ondervraagd. Maar de clown beet van zich af, zodanig dat men het dus zelfs bekroonde.
Een van de dingen die hij zei was dat gelovigen “een monopolie op de waarheid claimden”. Hij zei dat ook hem dingen ergerden als hij televisie keek, maar dat hij er een “schild” tegen ontwikkeld had, waardoor deze dingen hem niet raakten.
Applaus klaterde van de banken. Zijn vurige betoog was vooral gericht tegen de islam. De islamisering, zo klonk het in die jaren, was zorgwekkend. Moslims voelden zich verheven en konden niet tegen een stootje, dat zei hij eigenlijk.
In zijn pamflet ‘Tegen de Islamisering’ uit 1997 definieerde Pim Fortuyn ‘fundamentalisme’ als de kern van zijn probleem met de Islam. Fundamentalisme hield volgens hem in: ’een politieke houding op basis van maatschappelijke beschouwing of een religieuze opvatting, waarbij de opvatting absoluut genomen wordt en als bepalend functioneert voor de politieke houding. De uit de opvatting voortvloeiende normen en waarden zijn zonder meer bepalend voor gedragingen in het publieke domein, ook voor hen die deze mening niet zijn toegedaan. Fundamentalisme is absolutistisch en streeft ernaar andere opvattingen over waarden en normen in het publieke domein uit te schakelen en onmogelijk te maken.’
Geradicaliseerd
Zevenentwintig jaar na verschijning van dit pamflet kunnen we gerust spreken dat extreemrechts volgens deze definitie volledig is geradicaliseerd en fundamentalistisch geworden (om niet te zeggen: ‘geïslamiseerd’). Men duldt geen tegenspraak en andere opvattingen over waarden en normen in het publieke domein worden uitgeschakeld en onmogelijk gemaakt.
Als Timmermans zich strijdbaar toont, wordt dit door Wilders als een oproep tot geweld geïnterpreteerd. Niet toevallig is het in het televisiefragment van Hans Teeuwen ook daar waar Teeuwen de grens trekt op de vraag hoe ver je mag gaan met beledigen. Zo ver als je kunt, zegt hij in feite, maar de grens ligt bij geweld.
Beledigen mag dus oneindig. Kaag een heks noemen is beledigen, is prima. Timmermans dik noemen: is beledigen, dikke prima. Wilders zegt daarom ook niet dat hij zich beledigd voelt, maar dat hij vreest voor zijn veiligheid (alsof hij nog meer beveiligers nodig heeft). Want daar ligt zogenaamd de heilige grens van extreemrechts: bij geweld. Je mag met een fakkel de minister opzoeken, zolang je haar niet slaat.
Rob Oudkerk
Dat dit een fabeltje is, is duidelijk zichtbaar in Israël. Wilders is de grootste supporter van het moordzuchtige en gewelddadige Israëlische regime. Blijkbaar is het verbod op geweld toch niet zo heilig, maar meer een stok waarmee links op afstand moet worden gehouden. Want voor links is de grens inderdaad geweld, daar is een rechtsstaat immers voor. Maar als je je uitspreekt tegen het extreemrechtse regime van Israël, loop je het risico ontslagen te worden (voetballer El Ghazi in Duitsland), of gearresteerd (studenten op Yale afgelopen week), of (misschien wel het allerergst) door Rob Oudkerk te worden uitgekotst bij Op1.
Wie kan er nu eigenlijk niet tegen een stootje?
De genocide in Palestina toont ook aan dat het fascisme er niet aankomt, maar feitelijk al is gearriveerd. De media, die hun plicht als kritische bevragers van de macht totaal vergeten lijken te zijn, fungeren louter nog als spreekbuis of als beschouwer aan de zijlijn. Het tegengeluid moet komen van een handjevol columnisten. Eenlingen. De massa heeft niet alleen stront in de ogen, het is stront geworden. Het stront van bruinrechts dat aan de knoppen zit. In binnen- en buitenland.
Asielcrisis
Nu overweegt het nieuw te vormen kabinet volgens fascistisch gebruik de rechtsstaat te omzeilen door een ‘asielcrisis’ uit te roepen om zo een volledige asielstop in te kunnen voeren. Men duldt blijkbaar ook van de rechter geen tegenspraak of andere opvattingen over waarden en normen, men claimt een monopolie op de waarheid, et cetera… (Hans Teeuwen indachtig zou bruinrechts er goed aan doen een schild te ontwikkelen tegen zaken waaraan het zich ergert, maar dit terzijde. Dit stadium is reeds lang gepasseerd.)
Willem Holleeder
‘Wilders is populistisch en omdat Fortuyn is vermoord, mogen we geen kritiek op hem hebben, want er kan weer een gek opstaan.’
‘Israëliërs zijn (overwegend) Joods, zij of hun voorouders hebben de Holocaust meegemaakt, dus zij kunnen niet in staat zijn tot fascisme.’
Dit is wat ze geloven en waar ze een monopolie op de waarheid op claimen, de domrechtse lieden vandaag de dag, die zich zo verheven voelen.
Willem Holleeder werd als kind door zijn vader geslagen. Zou het aan Domrechts gelegen hebben, dan zouden ze hem voor elke misdaad vrijspreken. Want dat is de houding die Domrechts aanneemt. Of het nu gaat om een kritisch geluid van de linkerzijde à la Timmermans ten opzichte van Wilders, of in het groot de houding ten opzichte van de regering van Israël.
Maar ook als de klappen van vader Holleeder aan de basis lagen van de ontwikkeling van zijn zoon tot psychopaat, pleit dat de kleine Willem niet vrij.
Spook
Een mens lijdt dikwijls ’t meest door het lijden dat hij vreest. En soms word je dat wat je vreest.
Er waart een spook door Europa. Maar dat spook is niet communistisch. Niet islamitisch. Het is fundamentalistisch Domrechts. Met de groeten van de heer Fortuyn.
Jurriaan Reinders schrijft een semi-absurdistisch boek dat vermoedelijk nooit zal worden uitgebracht, houdt van eerlijkheid en is trots op zijn hoogontwikkeld schoonheidsgevoel.
Gastschrijver, 25.04.2024 @ 08:05
RSS